Το σημερινό άρθρο γράφτηκε στα μέσα Ιανουαρίου 2020. Η επικαιρότητα όμως με υποχρέωσε να το βάλω στο λεγόμενο cold file γιατί έκρινα ότι τα γεγονότα που αναφέρω έχουν ξεπεραστεί. Να, όμως, που δύο πολύ πρόσφατα περιστατικά με έκαναν να το αναζητήσω, να το αναμορφώσω και να το επικοινωνήσω. Πριν πάμε στα πρόσφατα ενδιαφέροντα γεγονότα, ας δούμε λίγη ιστορία για το θέμα.
Στα «ΝΕΑ» της 4-5 Ιανουαρίου 2020, ο Ηλίας Κανέλλης στη μόνιμη στήλη του περιγράφει ένα περιστατικό που συνέβη σε φίλο του. Στον σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό, εφτά νεαροί πλάκωσαν στο ξύλο τον φίλο του χωρίς καμία πρόκληση ή αιτία. Ετσι για πλάκα. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν τόση σημασία, όση το γεγονός ότι ο παθών απευθύνθηκε στον αστυνομικό που ήταν σε υπηρεσία στον σταθμό. Αντιγράφω από το άρθρο το κομμάτι που μου έκανε εντύπωση και μου έδωσε την αφορμή για το σημερινό κείμενο: «…Τέλος ο αστυνομικός του ζήτησε συγνώμη που δεν τον προστάτεψε.
Επίσης, πρόλαβε να του εκμυστηρευτεί ότι, σε μια άλλη περίπτωση που παρενέβη δραστικά, τον απειλούσαν για καιρό ότι ξέρουν πού μένει και θα του στείλουν μπράβους στο σπίτι…».
Αμέσως θυμήθηκα μια δική μου προσωπική εμπειρία την οποία θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Ηταν Τετάρτη 5 Απριλίου 2006, όταν πέρασα για τελευταία φορά από την πλατεία Εξαρχείων. Εχει σημασία η ημερομηνία γιατί, όπως βλέπετε, βρισκόμαστε πέντε χρόνια πριν από τα Μνημόνια και δυόμισι χρόνια πριν από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, που θεωρείται η απαρχή της επανάστασης των «οργισμένων» και καταπιεσμένων νέων.
Ηταν νωρίς το απόγευμα και ο συντομότερος δρόμος για να πάω σε κάποια εκδήλωση στην Κυψέλη, περνούσε μέσα από την πλατεία Εξαρχείων. Δεν φαντάστηκα ότι μπορεί να είχα οποιοδήποτε πρόβλημα. Ακριβώς στο φανάρι της πλατείας, πριν μπούμε στη Στουρνάρη, δύο ομάδες νεαρών ανδρών και γυναικών επιτέθηκαν με απίστευτο μένος στο αυτοκίνητο. Εσπασαν το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, τους δύο πλαϊνούς καθρέφτες με κλωτσιές και προσπάθησαν να ανοίξουν τις πόρτες, οι οποίες ευτυχώς ήταν κλειδωμένες χάρις στον αυτόματο μηχανισμό του αυτοκινήτου, για να μας λιντσάρουν.
Ημουνα με τη σύζυγό μου και τον οδηγό, ο οποίος πάτησε γκάζι και φύγαμε ολοταχώς προς την Πατησίων και έτσι γλιτώσαμε τα χειρότερα. Από το σημείο αυτό αρχίζει μια θλιβερή ιστορία.
Φυσικά, πήγαμε αμέσως στο Αστυνομικό Τμήμα της Κυψέλης για να καταγγείλουμε το περιστατικό. Εκεί συναντήσαμε τον Αξιωματικό Υπηρεσίας στον οποίο είπαμε τα συμβάντα. Μάλιστα, του ζητήσαμε να πάμε με συνοδεία στο σημείο της επίθεσης για να του υποδείξουμε τα πρόσωπα που μας επιτέθηκαν. Είναι δύσκολο να φανταστείτε τι μας απάντησε: «Κατ’ αρχήν εμείς δεν μπορούμε να σας πάμε με περιπολικό. Μετά, ας πούμε ότι με κάποιο τρόπο τους αναγνωρίζετε και συλλαμβάνονται. Θα πάνε δικαστήριο και πρέπει να πάτε και εσείς για να καταθέσετε. Εσείς έχετε όνομα και διεύθυνση, αυτοί θα καταδικαστούν για 30 μέρες φυλακή και όταν βγουν θα σας κάνουν τη ζωή μαύρη. Πάρτε για παράδειγμα τον ξυλοδαρμό του Πολυζωγόπουλου (σημ. Στις 31/1/2006 στην οδό Σκουφά, 20 άτομα τραυμάτισαν τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Χρήστο Πολυζωγόπουλο). Ξέρουμε ποιοι τον δείρανε αλλά κανένας δεν πάει να τους καταγγείλει». Οπως αντιλαμβάνεστε, φύγαμε άπρακτοι με μοναδικό ενθύμιο τις φωτογραφίες του αυτοκινήτου με το σπασμένο πίσω τζάμι.
Η προσωπική ιστορία αυτή είναι απόλυτα αποκαλυπτική για αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Το σύστημά μας ουσιαστικά αφήνει ατιμώρητη την ανομία. Το επεισόδιο είναι πολύ χαρακτηριστικό. Ελάτε τώρα να δούμε δύο πολύ πρόσφατες υποθέσεις που αναδεικνύουν την πλήρη αδυναμία της Πολιτείας να επιβάλει την Τάξη.
Αντιγράφω από το «Στίγμα» του καλού φίλου Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου («ΝΕΑ» 30/10/2020): «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ. Δικάζονται για διάφορες “παρεμβάσεις” τις λένε αυτοί, επιθέσεις τις ονομάζει η αστυνομία, δώδεκα μέλη του “Ρουβίκωνα”. Οι υποθέσεις είναι οκτώ και περιλαμβάνουν πολλά και διάφορα από τα έργα του “Ρουβίκωνα”: “Επισκέψεις” στο Πεντάγωνο, σε υπουργεία, σφαλιάρες σε έναν γιατρό στον Ευαγγελισμό, “παρεμβάσεις” σε πρεσβείες και σε σπίτια πρέσβεων – ωραία πράγματα, από αυτά που σε κάνουν ως χώρα να νιώθεις περήφανη και ξεχωριστή που όποιος θέλει κάνει ό,τι θέλει και αυτό βαφτίζεται δημοκρατικό δικαίωμα. Λοιπόν πήγαν στο δικαστήριο οι δώδεκα λεβέντες του “Ρουβίκωνα”, αλλά φευ αθωώθηκαν. Γιατί αθωώθηκαν; Διότι ποτέ οι μάρτυρες δεν αναγνώρισαν στο εδώλιο τους ακτιβιστές, πότε τα στοιχεία δεν επαρκούσαν για την απόδειξη των κατηγοριών, βρέθηκε και ένας κατηγορούμενος χωρίς κατηγορητήριο, και κάπου εκεί η σεμνή τελετή ολοκληρώθηκε. […] (Ποιος φωστήρας επί ΣΥΡΙΖΑ είχε την έμπνευση να συνενωθούν οι οκτώ υποθέσεις σε μία δικάσιμο; Και γιατί συνέβη αυτό; Ηρεμα ρωτάω…)». Τα σχόλια περιττεύουν!
Το δεύτερο επεισόδιο είναι πολύ πιο σοβαρό. Αφορά τη διαπόμπευση του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είδαμε δεκάδες δημοσιεύματα και καταδίκη από παντού. Είδαμε την αποτρόπαιη φωτογραφία, με τον φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του πρύτανη. Ακόμα ακούσαμε για την επικήρυξη των 100.000 ευρώ από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Το σημαντικότερο όμως θέμα από το επεισόδιο αυτό πέρασε στα ψιλά. Ο πρύτανης επέλεξε να μην καταγγείλει τον τραμπουκισμό του. Οταν το περιστατικό ανακοινώθηκε από τους δράστες, στην κατάθεσή του και πάλι δεν ανέφερε απολύτως τίποτα για τη φωτογραφία! Οι δράστες τη δημοσίευσαν, συνοδευόμενη από μακροσκελέστατη ανακοίνωση, στον αντιεξουσιαστικό ιστότοπό τους, που η ανεκτική (ή ανήμπορη) Δημοκρατία επιτρέπει τη λειτουργία του.
Αλλά δεν περιορίστηκαν στην πρώτη ανακοίνωση. Για «να τρίψουν το αλάτι στην πληγή», με νεότερη ανάρτησή τους προκαλούν την κοινωνία και τη νόμιμη εξουσία: «Ο φόβος άλλαξε πράγματι στρατόπεδο, αυτό φάνηκε και αποτυπώθηκε στον φακό. Ολη η Ελλάδα είδε ότι ένα κάθαρμα με κοστούμι, ένας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της “ευγενούς” αστικής τάξης, κατά βάθος είναι ένα ανθρωπάκι που φοβάται. Και στον δικό του φόβο φαίνεται ότι η εξουσία δεν είναι ατρόμητη. Στο πρόσωπό του οι ισχυροί είδαν τον εαυτό τους και αναλογίστηκαν ότι ο φόβος αυτός θα μπορούσε να είναι δικός τους. Θα ήταν άραγε δυνατό αυτό χωρίς εικόνα; Πολύ απλά, όχι».
Από πού αντλούν αυτό το απύθμενο θράσος; Από το γεγονός ότι στην απίθανη περίπτωση να συλληφθούν, πιθανότατα θα αθωωθούν γιατί είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν θα βρεθεί κανένας μάρτυρας να τους «αναγνωρίσει».
Πώς όμως να μην αποθρασύνονται οι τραμπούκοι όταν διαβάζουν την ανακοίνωση των πρυτάνεων μετά το περιστατικό: «[…] Συμφωνήθηκε ότι σε γενικές γραμμές, η πανεπιστημιακή φύλαξη θα πρέπει να οργανωθεί σε νέες βάσεις, ενώ στα πλαίσια του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων, θα πρέπει να υπάγεται και να αναφέρεται στο πρυτανικό συμβούλιο. Αναφορικά με την αναβάθμιση των μέτρων ασφάλειας των πανεπιστημίων, χρειάζεται η περαιτέρω εξειδίκευσή τους αναφορικά με τη μορφή και τον τρόπο εφαρμογής τους. Επισημαίνεται, ότι, τουλάχιστον για χώρους με εξαιρετικά ευαίσθητες υποδομές ή χώρους διοίκησης, να υπάρχει ελεγχόμενη είσοδος. Η Σύνοδος αρχικά θεωρεί ότι το υπάρχον ποινικό νομοθετικό πλαίσιο είναι επαρκές. […] Για τον λόγο αυτό, ορίστηκε επιτροπή πρυτάνεων, που άμεσα θα ξεκινήσει τη συζήτηση με την Πολιτεία». Για σχόλια σας παραπέμπω στον Πάσχο Μανδραβέλη (ΚτΚ 8/11/2020).
Η φύλαξη θα γίνεται από άοπλους φρουρούς που θα καλούνται να αντιμετωπίσουν πλήρως εξοπλισμένους τραμπούκους. Αυτοί θα αποτρέψουν τη βία! Εδώ, η Αστυνομία εμφανίζεται συνεχώς αμυνόμενη και απολογούμενη. Πρέπει να είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα, όπου οι τραυματισμοί αστυνομικών είναι πολύ περισσότεροι από τους τραυματισμούς διαδηλωτών / μπαχαλάκηδων και περιμένουμε από άοπλους φρουρούς να θυσιαστούν για να εξαλειφθεί η βία στα πανεπιστήμια!
Πρέπει να αναζητηθούν και να εφαρμοστούν πιο δραστικά μέτρα, όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οσο η οποιαδήποτε βία αντιμετωπίζεται με το «γάντι» της δημοκρατικής ευαισθησίας, τόσο η βία θα αποθρασύνεται και θα εξαπλώνεται. Δυστυχώς, παρόλο που η παρούσα κυβέρνηση μας υποσχέθηκε προεκλογικά Νόμο και Τάξη, σήμερα ζούμε ξανά στο περιβάλλον του Νόμου και της…Αταξίας που δυστυχώς έχουμε συνηθίσει!
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.