Το καλό νέο είναι ότι το εμβόλιο έρχεται. Τα κακά νέα είναι ότι σε όλες τις μετρήσεις το ένα τρίτο της κοινωνίας εμφανίζεται σταθερά απρόθυμο στον εμβολιασμό. Θα μπορούσε να αθροίσει κανείς ως εξίσου κακό νέο και το γεγονός ότι η τάση αυτή, που μέχρι πρότινος προσέκρουε στην υγειονομική υπευθυνότητα των κομμάτων, δεν είναι πια ορφανή. Εμφανίστηκε πλασιέ – ανοιχτά, όχι με πονηρούτσικους υπαινιγμούς. Εμφανίστηκε ο αλοιφοκάπηλος, για να κερδοσκοπήσει με την αγανακτισμένη φαρμακολογική φαντασία.
Πόσο κακό είναι στ’ αλήθεια που στη δεξαμενή των εμβολιοφοβικών ρίχνει δίχτυα μόνο ο Βελόπουλος; Πόσο κακό, αν το μετρήσει κανείς σε σύγκριση με τις εικόνες που βλέπει από τα μαζικά αντιεμβολιαστικά κινήματα στις ΗΠΑ ή στη Γερμανία; Δεν είναι πιο σημαντικό ότι απέναντι στην περιθωριακή δημαγωγία άρθρωσαν, σε αυθόρμητη ομοφωνία, κοινοβουλευτικό αντίλογο εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κομμάτων;
Απέναντι στα μαντζούνια του κορωνολαϊκισμού σχηματίζεται αυτό που κάποτε ονομάζαμε μόνο μεταφορικά «υγειονομική ζώνη» – μια ζώνη υπεράσπισης του δημοκρατικού μέτρου, που στην περίπτωση της πανδημίας αφορά κυριολεκτικά τη δημόσια υγεία. Η σπάνια αυτή ευθυγράμμιση των πέντε κομμάτων συγκρατεί, αλλά δεν ισορροπεί, τις δυνάμεις που εκφράζονται στο υγειονομικό πεδίο μόνο συγκυριακά.
Αν πιστέψει κανείς τις δημοσκοπήσεις, η στάση απέναντι στον ιό και στα εμβόλια είναι απότοκη αδιεξόδων που προϋπήρχαν. Το ίδιο συμβαίνει παντού στον κόσμο, από τα φτωχά κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας μέχρι τις τελματωμένες κοινότητες της αμερικανικής ενδοχώρας, όπου η πανδημία των εθισμών προϋπήρχε της COVID. Φαίνεται, έτσι, να ενεργοποιείται πάλι το ρήγμα που διαπερνά οριζόντια όλες τις δυτικές κοινωνίες – το εσωτερικό σύνορο μεταξύ ανοιχτών μητροπολιτικών κέντρων και κλειστής περιφέρειας.
Ο αριστερός λαϊκισμός βλέπει αυτό το 30% σαν μάζα απελπισμένων που έχουν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες τους. Οταν δεν έχεις τίποτε να διακινδυνεύσεις, γιατί να σε τρομάζει ο ιός; Ο ομόλογος λαϊκισμός της Δεξιάς προσπαθεί να αρμόσει τον αντιεμβολιασμό στον συρμό των άλλων πολιτισμικών φοβιών κατά της παγκοσμιοποίησης, των ξένων πολυεθνικών, της τεχνολογίας.
Το ερώτημα για το πολιτικό σύστημα είναι κατά πόσον μπορεί να υπερασπιστεί τη μόνη διέξοδο από την πανδημική κρίση χωρίς να αποξενώσει το 1/3 της κοινωνίας με αναθέματα περί ψεκασμού. Κατά πόσον μπορεί να βρει τη γλώσσα για να απευθυνθεί στα πιεζόμενα στρώματα – στους εγκλείστους των λίγων τετραγωνικών· στους μισθωτούς που δεν έχουν την πολυτέλεια της υγειονομικώς στεγανής τηλεργασίας.
Οι φόβοι και οι επιφυλάξεις του 30% δεν είναι ενιαίοι. Ούτε ο λώρος που τους συνδέει με τον δημοκρατικό βίο οριστικά κομμένος. Η «συστημική» πολιτική δεν έχει την πολυτέλεια να τους ξεγράψει. Δεν έχει την πολυτέλεια να τους αφήσει να μετατραπούν σε στρατηγική μειονότητα, που θα τηλεκατευθύνεται από αντιδυτικές δυνάμεις.