Κάποια φορά δεν ξέρεις ότι κάτι σου έλειπε μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται μπροστά σου. Και τότε κοιτάς πίσω και βλέπεις ένα κενό που ποτέ δεν είχες παρατηρήσει, αλλά να, είναι εκεί, χάσκει. Ποιος είχε συνειδητοποιήσει μέχρι να έρθει αυτό το φοβερό 2020 ότι μας έλειπε ένας Σωτήρης Τσιόδρας; Ενας άνθρωπος που να μας απευθύνεται χωρίς ατζέντα, σαν άνθρωπος προς ανθρώπους –και όχι ψηφοφόρους–, που καταφέρνει να μιλάει για θέματα επιστήμης κατευθείαν στην καρδιά. Ημασταν τόσο εξοικειωμένοι με την ξύλινη γλώσσα και τη συνθηματολογία, τα τεράστια εγώ, τον ναρκισσισμό, τον ξερολισμό και την αυτοκολακεία, από ανθρώπους σε θέσεις ευθύνης, που σχεδόν μας φαινόταν παράταιρη η οποιαδήποτε εναλλακτική. Οπως το θύμα που αρχίζει να νιώθει ότι κάπου έφταιξε για τα μαρτύριά του.
Αντίστοιχα, ποιος –προ του Μαρτίου του 2020– μπορούσε να φανταστεί μια Πρόεδρο της Δημοκρατίας σαν την Κατερίνα Σακελλαροπούλου; Οποιον ρωτούσες έως τότε θα έλεγε πιθανότατα ότι το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα πρόκειται για μια κατά βάση «διακοσμητική» θέση με περιορισμένες αρμοδιότητες. Οι περισσότεροι περιμέναμε από όποιον ανέλθει σε αυτή να κινηθεί σε αναμενόμενα πλαίσια, μονότονα, ανέμπνευστα, σε μια ευθεία γραμμή χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις. Ποιος θυμάται άλλωστε την τελευταία φορά που ένιωσε ψυχική ανάταση από εκπρόσωπο του πολιτικού προσωπικού, πόσο μάλλον από τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα; Είχαμε αρχίσει να νιώθουμε ασφάλεια μέσα στη βαρετή μας φούσκα, τόσο που ακόμα και όταν έσκασε αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί. Κάτι είχε αλλάξει στον αέρα, αλλά τι; Πολλοί αρνούνται ακόμα να αναγνωρίσουν αυτή την αλλαγή, παρότι διαβάζουμε τις καίριες και γεμάτες συναίσθημα και ανθρωπιά αναρτήσεις της ή ακόμα και όταν προ λίγων ημερών είδαμε τις φωτογραφίες από την επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας στην κοινωνική κουζίνα «Ο Αλλος Ανθρωπος» να σερβίρει και να συνομιλεί με εθελοντές. Φαίνεται πως όπως με όλα τα πρωτόγνωρα «συμπτώματα», έτσι σαστίζουμε και με το τσίμπημα της περηφάνιας.
Ο Σωτήρης Τσιόδρας, από την άλλη, εμφανίστηκε την πρώτη ημέρα των εμβολιασμών «θνητός» κι ευάλωτος όπως όλοι μας απέναντι στον νέο κορωνοϊό. Με την καθόλου instagrammable φανέλα του, ακούρευτος, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ή του διπλανού νοσοκομειακού κρεβατιού, ανάλογα πόσο τυχερός υπήρξες σε αυτή την υγειονομική κρίση. Πολλοί λοιδόρησαν την εμφάνισή του, αλλά ας είμαστε επιεικείς μαζί τους, είμαστε όλοι μαθημένοι στις στημένες πόζες, στις ψεύτικες χειραψίες και στις «μάτσο» δηλώσεις.