Νίκος Δένδιας: Μοίρες

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Νίκος Δένδιας: Μοίρες-1Τα κυριαρχικά δικαιώματα είναι σαν τους μυς. Τους έχεις, δεν θα σου τους πάρει κανείς. Αλλά, αν δεν τους ασκείς, πέφτουν σε ατροφία.
 
Γι’ αυτόν τον λόγο –ότι έλαβαν επιτέλους υπόσταση δικαιώματα που μέχρι προχθές είχαν μόνο ρητορικό «εμβαδόν» στην επικράτεια των εθνικών πόθων– θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει τον πανηγυρικό τόνο της χθεσινής συνεδρίασης. Επεκτείνοντας την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 μίλια, έστω και στη γεωπολιτικά απάνεμη δυτική της πλευρά, η Ελλάδα εκπλήρωνε «εθνικά δίκαια» που έμοιαζαν να κινδυνεύουν από τη βερμπαλιστική αδράνεια σχεδόν μισού αιώνα.
 
Το βήμα έκανε τον Δένδια να «νομίσει» ότι «η στιγμή έχει στοιχεία ιστορικότητας». Ο πρωθυπουργός ήταν πιο εκδηλωτικός. Παραλίγο να ανεμίσει το λάβαρο με τον ενετικό λέοντα της Επτανήσου Πολιτείας, προκειμένου να εορτάσει την ειρηνική εξάπλωση των ημέτερων υδάτων.
 
Πέρα από τη γυμναστική των συμβολισμών, οι κοινοβουλευτικές συζητήσεις για τα Ραφάλ και την επέκταση στο Ιόνιο –και οι σχεδόν ομόθυμες ψηφοφορίες που ακολούθησαν– έδειξαν αυτό που συνήθως κρύβεται κάτω από τον θόρυβο του κομματικού ξεκατινιάσματος: δεύτερη εξωτερική πολιτική ουσιαστικά δεν υπάρχει. Υπάρχει, βέβαια, πάντα το περιθώριο – με απήχηση ενίοτε δυσανάλογη του μεγέθους του. Υπάρχουν αποκλίσεις λίγων μοιρών στη γραμμή και στον ρυθμό με τον οποίο ακολουθείται. Αλλά ο κορμός του πολιτικού συστήματος έχει καταφέρει να κατασταλάξει σε μια εξωτερική πολιτική που συνεχίζεται, ενώ αλλάζει η σκυτάλη.
 
Η συνέχεια είναι ευδιάκριτη τόσο στα ζητήματα των «θαλασσίων ζωνών» –όπως είναι ο απείρως κομψότερος ευφημισμός για τα ελληνοτουρκικά– όσο και στη συμφωνία των Πρεσπών. Διπλωματικά, το κράτος άργησε, αλλά βρήκε συνέχεια. Ολα τα υπόλοιπα –ποιος το σκέφτηκε πρώτος, ποιος το έστριψε– είναι για να δείξουν τα μεγάλα κόμματα ότι μπορούν να διαφωνούν ακόμη και όταν συμφωνούν. (Απαράμιλλο δείγμα αυτού του θεάτρου ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην προμήθεια των γαλλικών αεροσκαφών, όπου με το ένα χέρι υπερψήφιζε και με το άλλο μούντζωνε τη σύμβαση.)
 
Ετσι, εκ των υστέρων, όλα φάνηκαν εύκολα. Είναι από τις φορές που όσο πιο ρόδινο φάνηκε το αποτέλεσμα, τόσο πιο δύσκολοι ήταν οι χειρισμοί που απαιτήθηκαν για να διαπλεύσει η Αθήνα τους έντεκα μήνες από την κρίση στον Εβρο έως την αμφίθυμη επανέναρξη των διερευνητικών. 
 
Οι δυσκολίες δεν ήταν μόνον εξωτερικές. Αλλά απέφεραν δυόμισι συμφωνίες για αποκλειστικές οικονομικές ζώνες –Ιταλία, Αίγυπτος και Αλβανία– και διπλασιασμό των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο. Απέφεραν επιτεύγματα που η Αθήνα δεν θα είχε επιδιώξει εάν δεν την παρωθούσε –και δεν τη νομιμοποιούσε– η τουρκική πίεση.  
 
Κανείς δεν θα πανηγυρίσει για την κρίση που αποφεύχθηκε. Την τρώει ήδη η λήθη. Τα κυριαρχικά δικαιώματα, όμως, πήραν σχήμα. Δεν είναι πια σκέτο φρόνημα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή