Επειδή έχει αποδειχθεί ότι νοσούν ακόμα κι όσοι τηρούν τα μέτρα με αυθεντική θρησκευτική ευλάβεια, όχι σαν εκείνη των μακροσταυροκοπουμένων, και, επιπλέον, ότι ενδέχεται να νοσήσουν εκ νέου και οι ήδη νοσήσαντες, καθώς και όσοι έκαναν την πρώτη δόση του εμβολίου, ο φόβος είναι υποχρεωτικός. Και πιθανόν σωστικός.
Βεβαίως, αν υπήρχε διαφάνεια και λογοδοσία, από την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις κυβερνήσεις και τις φαρμακοβιομηχανίες, αν δεν ήμασταν στο μισοσκόταδο ή και στο μαύρο σκοτάδι για ποικίλες πλευρές των δοσοληψιών τους, θα φοβόμασταν κάπως λιγότερο για το μέλλον μας. Δηλαδή για το αύριο-μεθαύριο. Γιατί, κακά τα ψέματα, το μέτρο υπολογισμού του μέλλοντός μας μίκρυνε πολύ εδώ κι έναν χρόνο. Ολοι μας, ακόμα και οι αρνητές της ύπαρξης του ιού, νιώθουμε υποψήφια θύματα.
Για να μειώσουμε τις πιθανότητες να αποκτήσουμε προσωπική πείρα της «άριστης θωράκισης του εθνικού συστήματος υγείας», στενεύουμε τη ζωή μας μέχρι μηδενισμού. Την αναβάλουμε για «τότε που…». Τότε που θα πετάξουμε τη μάσκα, θα ξανασφίξουμε τα χέρια, θα ξαναφιληθούμε σαν συγγενείς, φίλοι ή εραστές, θα ξαναπάμε στο σινεμά, στο θέατρο, στο τσιπουράδικο, στο αφτεράδικο. Και θα καταχωνιάσουμε στο συρτάρι με τα αναμνηστικά το τριμμένο πια χαρτί με τη «βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης».
Αλλά πότε θα ξημερώσει το τερπνό «τότε που…»; Αυτό που θα μας ξαναδώσει το δικαίωμα στα μικρά κι απλά πράγματα, που μπορεί να είναι η χαρά; Σαν Ελληνες και σαν Ευρωπαίοι, δεν έχουμε δυστυχώς λόγους να δώσουμε πίστη στις υπεραισιόδοξες εμβολιαστικές εξαγγελίες της κυβέρνησής μας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επεσαν τραγικά έξω. Με αυτοκαταστροφική αφέλεια πίστεψαν ότι με τα συμβόλαιά τους δεσμεύουν τις φαρμακευτικές εταιρείες, ενώ στην πραγματικότητα κατάντησαν δέσμιοί τους. Και τώρα, οι εταιρείες, που μας χρωστάνε, αφού υπερχρηματοδοτήθηκαν από τις κυβερνήσεις και την Ε.Ε., και επιπλέον εκμεταλλεύτηκαν το ερευνητικό έργο των κρατικών πανεπιστημίων, απαιτούν να τους παραδοθεί και ο γάιδαρος, όπως κι αν τον εννοήσουμε.
Με τους σημερινούς ρυθμούς εμβολιασμού, και σύμφωνα με τις προβλέψεις του Politico, έως τον Σεπτέμβριο του 2021 θα έχει εμβολιαστεί μόλις το 23% των Ελλήνων, οπότε ποιες γιορτές και παρελάσεις για τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση, και ποιο «ελληνικό καλοκαίρι», που το περιμένουμε όλοι σαν οικονομικό εμβόλιο. Και πότε θα πετύχουμε το μαγικό 70%; Τον Μάρτιο του 2023. Πόσοι θ’ αντέξουν μια διετία ακόμα;