Στις 29 Δεκεμβρίου, η στήλη αυτή υπογράμμιζε ότι η χώρα μας αποτελεί εξαίρεση επειδή «μάλλον ιδιαιτέρως μεγάλο ποσοστό Ελλήνων υγειονομικών εκφράζει επιφυλάξεις και δεν θεωρεί αναγκαίο να εμβολιαστεί, όπως φαίνεται από δημοσκοπήσεις και ερωτηματολόγια», προσθέτοντας παρακάτω ότι «είναι ακατανόητη η στάση των υγειονομικών που “επιφυλάσσονται”, όταν μάλιστα κινδυνεύουν περισσότερο να νοσήσουν από κάθε άλλη επαγγελματική τάξη». Στις 19 Ιανουαρίου, πάλι η στήλη τόνιζε ότι «ένα απαράδεκτα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων σε νοσοκομείο δείχνει απροθυμία να εμβολιαστεί και κάτι πρέπει να γίνει γι’ αυτό».
Οι συγκεκριμένες αναφορές σε προηγούμενα σχόλια και επισημάνσεις της στήλης δεν στοχεύουν σε αναγνώριση και… δόξα. Εχουν όμως την έννοια της απόρριψης της άποψης που διατυπώνεται από πολλές δημοσιογραφικές πλευρές ότι η πραγματικότητα ανακαλύφθηκε με αφορμή την εκτεταμένη διασπορά της COVID-19 στο προσωπικό του νοσοκομείου «Αγιος Ανδρέας», στην Πάτρα, επειδή στο μεγαλύτερό τους ποσοστό οι εργαζόμενοι εκεί αδιαφόρησαν ή αρνήθηκαν να εμβολιαστούν. Οχι, κυρίες και κύριοι, ήταν γνωστό ότι η απροθυμία του υγειονομικού προσωπικού της χώρας, δηλαδή του συνόλου των εργαζομένων στα νοσοκομεία, ήταν σε μεγάλο ποσοστό γενικευμένη. Για λόγους που ξεκινούν από την επιπολαιότητα και τον φόβο και φτάνουν μέχρι τον ατομικό καιροσκοπισμό, την άρνηση στη λήψη μέτρων και την προσχώρηση σε δοξασίες του Διαδικτύου, άρα και στη βλακεία. Αντίστοιχα ανόητα είναι τα επιχειρήματα από την πλευρά συνδικαλιστών που έσπευσαν να δικαιολογήσουν αυτή την απροθυμία.
Διαβάστε επίσης: Προβληματίζουν οι αρνητές υγειονομικοί – «Δεν μπορεί να τους υποχρεώσει κανείς να εμβολιαστούν»
Δυστυχώς, η πραγματικότητα δεν είχε τη δημοσιότητα που της άξιζε. Κάτι η ατμόσφαιρα των γιορτών, κάτι η ανησυχία για πιθανές παρενέργειες των εμβολίων και κυρίως η επιθυμία της κυβέρνησης και των μίντια/δημοσιογράφων για να μην περάσει το «κακό παράδειγμα» του κόσμου των υγειονομικών στην υπόλοιπη κοινωνία, συνετέλεσαν ώστε ο απαιτούμενος θόρυβος να μείνει σε χαμηλά επίπεδα και ουσιαστικά να «σκεπαστεί» το πρόβλημα. Μέχρι που «έσκασε» τις τελευταίες μέρες στην Πάτρα και τώρα ανακύπτει ξανά το ζήτημα της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, τουλάχιστον σε κοινότητες επαγγελματιών που είτε καθημερινά εκτίθενται σε μεγάλο κίνδυνο είτε με τη σειρά τους μπορεί να απειλήσουν την υγεία άλλων.
Η λογική λέει, και αποδεικνύεται από τα πράγματα, ότι οι υγειονομικοί και απειλούνται οι ίδιοι και απειλούν τρίτους. Είναι περίεργος έως αδιανόητος ο λεγόμενος «φιλελευθερισμός» που προσφέρει θεωρίες και επιχειρήματα περί προστασίας δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών ή βούλησης, σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, πολέμου, δημοσίου συμφέροντος κ.λπ. Γιατί είναι υποχρεωτικοί σε ομαλές καταστάσεις οι εμβολιασμοί παιδιών, στρατιωτών ή ατόμων που ταξιδεύουν σε υγειονομικά επικίνδυνους τόπους και δεν μπορεί να αποτελεί υποχρέωση στη σημερινή συγκυρία για όσους εργάζονται σε περιβάλλοντα όπου συχνάζουν άτομα με υποκείμενα νοσήματα; Πώς ο νόμος αναγνωρίζει αναγκαστικές απαλλοτριώσεις για λόγους δημοσίου συμφέροντος και δεν μπορεί να επιβληθεί υποχρεωτικός εμβολιασμός εκεί που πρέπει, με κυρώσεις για όσους τον αρνούνται;
Ναι, λοιπόν, στα ατομικά δικαιώματα, αλλά ναι και στην προστασία του κοινού και στη λογική!