Ο καθολικός κίνδυνος συσπειρώνει και εχθρούς. Ομως κατά το μοίρασμα των καρπών της νίκης οι δεσμοί λύνονται, έως και πόλεμοι ξεσπούν για τη νομή του εν ανεπαρκεία αγαθού. Οι αδύναμοι μένουν εκτός διανομής. Ιστορική κοινοτοπία. Ωστόσο, ακόμη κι αν –κατά το προαιώνιο ορμέμφυτο– εν μέρει θρυμματίστηκε η οικουμενική διαχείριση της πανδημίας, δεν είναι σοφό να μη συμπεριληφθούν οι μικροί. Σύμφωνα με έρευνα του Economist, 85 φτωχές χώρες δεν θα έχουν πρόσβαση στο εμβόλιο –αν τελικά έχουν– πριν από το 2023. Η εξίσωση δεν βγαίνει. Τα παγκόσμια προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με εθνικές λύσεις – αν ο ιός δεν υποχωρήσει παντού, θα ξαναχτυπήσει την πόρτα όλων.
Η ίδια κοντόφθαλμη αυτοκαταστροφική στάση τηρείται σε όλα τα οικουμενικά ζητήματα, π.χ. στην κλιματική αλλαγή. Στον πόλεμο μεταξύ ίδιου ιλιγγιώδους συμφέροντος και μέτρων για τη μεσοπρόθεσμη ανθρώπινη επιβίωση, νικάει στρουθοκαμηλικά το πρώτο. Και ποιος δεν έχει σκεφθεί ότι η χωρίς φραγμούς συνεχής μεγέθυνση σε έναν κόσμο πεπερασμένο, εντέλει, θα τον καταστρέψει; Ομως η επωφελής εθελοτυφλία καλύπτει μαστορικά τις απειλές αφήνοντας χώρο μόνο για τις πρόσκαιρες χαρές. Ετσι, ενώ η τεχνοοικονομική ενοποίηση του πλανήτη καλπάζει, παντελώς απουσιάζει η συνείδηση του κοινού πεπρωμένου, που θα έκανε βιώσιμη και ασφαλή την αναδυόμενη παγκόσμια κοινωνία. Διευρυνόμενες ανισότητες, εκτίναξη του πλούτου και ταυτόχρονα της φτώχειας, μονόπλευρες λύσεις, ανταγωνισμοί, απορρυθμίσεις, δημοκρατίες ανεπαρκείς μπροστά στις προκλήσεις της πλανητικής εποχής.
Και η αντίληψη της πραγματικότητας εξασθενεί με την κατάτμηση της γνώσης σε πεδία που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, με την αμφισβήτηση οφθαλμοφανών δεδομένων και τις θεωρίες συνωμοσίας, με τους λαϊκισμούς που χτίζουν δήθεν παραδείσους στην καρδιά του χάους.
Ομοίως κοινότοπο: ο κόσμος μας κλείνει μέσα του και την αποκάλυψη και την κοσμογονία, και τη στάχτη και τον σπόρο, και συμφορές (κρίσεις οικονομικές, υγειονομικές, διατροφικές, μεταναστευτικές, φονταμενταλισμούς, ανθρωπογενείς και φυσικές απειλές) αλλά και νησίδες ανασύνθεσης (πόλεις πρότυπα βιώσιμες ανάπτυξης, δραστήριες κοινωνίες πολιτών, αποδοτικά δίκτυα αλληλοβοήθειας, τάσεις καινοτόμες, αναγεννητικές). Δεν ξετυλίγεται εμπρός μας μόνο ο δρόμος της φθοράς, ειδάλλως η ανθρώπινη περιπέτεια θα είχε προ πολλού λήξει. Το ερώτημα είναι πόσο χαμηλά, προς τη μεριά του ιδιοτελούς απομονωτισμού και της αυτοχειρίας, θα γείρει η κοινή πλάστιγγα.