Προχθές ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Καρκίνου. Οπως κάθε χρόνο, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δέχθηκε στο Μαξίμου παιδιά που έχουν περάσει κάποια μορφή καρκίνου.
Φέτος η συνάντηση έγινε με τις απαραίτητες μάσκες. Πέρυσι, θυμάμαι, ο καιρός ήταν πολύ καλύτερος και, βέβαια, δεν υπήρχε πανδημία. Τότε, λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 5 Φεβρουαρίου του 2020, είχε διαγνωστεί και η δική μου κόρη με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, αφού αφιέρωσα τις πρώτες τραυματικές εμπειρίες των χημειοθεραπειών του παιδιού στην κυριακάτικη στήλη μου «Ο κύριος Γκρι», ο πρωθυπουργός μού τηλεφώνησε.
Το είχα ξαναγράψει πέρυσι: δεν με ήξερε και δεν τον ήξερα, προσωπικά έστω. Oπως επίσης είχα γράψει ότι δεν δέχθηκα ένα τυπικό τηλεφώνημα από κάποιον επίσημο, αλλά από κάποιον που γνώριζε καλά το πρόβλημα και που νοιαζόταν. Προχθές τη Δευτέρα, έζησα ξανά την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Καρκίνου έπειτα από ένα χρόνο δοκιμασίας και με το παιδί να βρίσκεται πλέον στις λεγόμενες «θεραπείες συντήρησης», αλλά έχοντας πια πάρει τον δρόμο τον καλό.
Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει τώρα διότι θυμάμαι τις, όλο καλή διάθεση, κουβέντες φίλων και γνωστών «το ξεπέρασε, το αφήσατε πίσω σας, αυτό ήταν, τελείωσε» και την ίδια στιγμή την άβολη αλήθεια: οι θεραπείες θα λήξουν άνοιξη του 2022, ενώ θα πρέπει να περάσουν άλλα τρία (3) χρόνια για να πούμε με την αυστηρά ιατρική έννοια αυτό που μας λένε φίλοι και γνωστοί: αυτό ήταν.
Το συζητάμε συχνά με πολλούς άλλους γονείς που είχαν και έχουν τη δική μας εμπειρία. Και αυτό στο οποίο συμφωνούμε όλοι είναι πως, μέσα στην αγάπη φίλων και γνωστών (και πολλών αγνώστων, θα πρόσθετα με συγκίνηση), είναι πως, ναι, μπορεί τα δικά μας παιδιά να το ξεπερνούν όλο αυτό – μα «όλο αυτό», σε εμάς, στους γονείς, δεν θα τελειώσει ποτέ στ’ αλήθεια μέσα μας. Απλώς, ίσως μάθουμε να ζούμε καλύτερα μαζί του: με τον τρόμο της υποτροπής, με τον φόβο γενικώς, με τις μνήμες, με τους εφιάλτες τις νύχτες. Τα παιδιά μας όμως είναι εδώ. Και αυτό είναι που μετράει. Oλα τα άλλα, θόρυβος.
Πάνω απ’ όλα, για τους γονείς παιδιών με καρκίνο, η συμβολική προχθεσινή ημέρα είναι ημέρα μνήμης: γνωρίσαμε παιδιά σε διπλανά δωμάτια που δεν τα κατάφεραν. Δεν ήταν λιγότερο δυνατά, γενναία, ηρωικά από τα παιδιά που επέζησαν. Ηταν όμως τα πιο άτυχα.
Ας πάψει αυτή η φιλολογία περί «νικητών» ή «ηρώων» στον καρκίνο. Ας θυμόμαστε αυτά τα χαμένα παιδιά και ας σκεφτόμαστε αυτούς τους γονείς που ζούνε κάθε στιγμή με τη μνήμη τους. Μέχρι να κλείσουν και τα δικά τους μάτια.