Οτιδήποτε συμβεί στον βίο μιας κυβέρνησης συνεπάγεται την πολιτική ευθύνη του πρωθυπουργού και του αρμόδιου υπουργού. Αυτή είναι η αντικειμενική πολιτική ευθύνη της οποίας την ύπαρξη ουδείς αμφισβητεί. Εκείνο το οποίο ποικίλλει είναι το μέγεθός της και αυτό εξαρτάται από ποια σκοπιά εκτιμάται. Από τη σκοπιά της συμπολίτευσης ή της αντιπολίτευσης. Είθισται, η εκάστοτε συμπολίτευση να υποβαθμίζει τη σημασία των γεγονότων και ως εκ τούτου και το μέγεθος της πολιτικής ευθύνης. Το αντίθετο πράττει η αντιπολίτευση.
Το ζύγι στον υπολογισμό της αφορά σε τελική ανάλυση την παραίτηση ή όχι του υπεύθυνου υπουργού και μερικές φορές και αυτού του ίδιου του πρωθυπουργού, γιατί οι παραιτήσεις παράγουν τις πολιτικές παρενέργειες. Η απλή ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είναι και αυτονόητη και σχετικά πολιτικά ανώδυνη.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση της υποκειμενικής πολιτικής ευθύνης; Οταν δηλαδή εξαιτίας ενός κακού χειρισμού του υπεύθυνου υπουργού επέρχεται ένα δυσάρεστο συμβάν. Προφανώς ο πρωθυπουργός ζυγίζει την κατάσταση, εκτιμά τα υπέρ και τα κατά της παραίτησης του υπουργού του και αποφασίζει. Εννοείται πως σε τέτοιου είδους αποφάσεις καθοριστικό ρόλο παίζουν οι σχέσεις του υπουργού με τον πρωθυπουργό και το πολιτικό εκτόπισμα του πρώτου τόσο εσωκομματικά όσο και μέσα στην κοινωνία.
Η περίπτωση της κ. Μενδώνη σε ποια κατηγορία υπάγεται; Για να απαντήσουμε θα πρέπει να εντοπίσουμε τι έκανε λάθος, ώστε στη συνέχεια να αποφανθούμε. Αν εκτιμήσουμε ότι το μοναδικό λάθος της ήταν ένας ακραίος χαρακτηρισμός σε μια συνέντευξη, τότε θα ήταν και άδικο και υπερβολικό να ζητήσουμε την παραίτησή της.
Αν όμως νομίζουμε πως γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει το παρελθόν του καλλιτεχνικού διευθυντή, τότε εύλογα θα ζητήσουμε την παραίτησή της. Η ευθύνη της θα ήταν σημαντική. Με όλο το πραγματολογικό υλικό που έχουμε στα χέρια μας και με την κοινή λογική προκύπτει πως, κατά τον κρίσιμο χρόνο του διορισμού του κ. Λιγνάδη, η υπουργός δεν γνώριζε, στον βαθμό που δεν υπήρχαν καταγγελίες, παρά μόνον κοινή παραδοχή των επαγγελματικών ικανοτήτων του. Ολα τα υπόλοιπα εντάσσονται σε μια οξεία κομματική αντιπαράθεση.