Η πολιτική αντιπαράθεση για τον χειρισμό της απεργίας πείνας του καταδικασμένου τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα δημιουργεί τον χώρο για την ηρωοποίησή του. Σε αντίθεση με το παρελθόν, αυτή τη φορά η πολιτική ηγεσία είναι αποφασισμένη να μην κάνει εκπτώσεις, που εξωραΐζουν την τρομοκρατία. Ο πρωθυπουργός, συγγενής και αυτός ενός θύματος της «17 Νοέμβρη», επικαλείται συχνά τη μνήμη των θυμάτων του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Η συμπάθεια, όμως, που προκαλεί στο θυμικό κάποιων πολιτών η απεργία πείνας του Κουφοντίνα δεν αντιμετωπίζεται μόνο με την επίκληση των θυμάτων του. Αυτό λειτούργησε αποτελεσματικά στο παρελθόν, όταν η δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης προκάλεσε τέτοια διεθνή πίεση στην ελληνική κυβέρνηση που κατάφερε να συλλάβει και να καταδικάσει τους τρομοκράτες της «17 Νοέμβρη», ευαισθητοποιώντας και την κοινωνία.
Ούτε βέβαια έχει νόημα να τους συγκρίνουμε με τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, καθώς οι ευαισθησίες όσων καταδίκαζαν την ακροδεξιά οργάνωση δεν φαίνεται να είναι εξίσου ανεπτυγμένες σε όσους καλούν την κυβέρνηση να υποχωρήσει μπροστά στον εκβιασμό του Κουφοντίνα. Το διακύβευμα έθεσε ο γιος ενός από τα θύματα, ο Γιώργος Μομφεράτος, ο οποίος εξέφρασε τη λύπη του για το ότι η τρομοκρατία έχει γίνει αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, εκτιμώντας ότι οι διαφωνίες σχετικά με τη νομική βάση της μεταφοράς ή όχι του Κουφοντίνα σε άλλη φυλακή δεν είναι παρά το πρόσχημα για την εκ νέου ηθική νομιμοποίηση της τρομοκρατίας.
Αυτό είναι το πραγματικό κόστος της υπόθεσης για την κοινωνία, η επικράτηση του «μυστικισμού» και της «ιεράς οργής» έναντι της δικαιοσύνης και της προόδου, όπως περιγράφει το δίπολο ο αρθρογράφος της «Κ» Νίκος Κωνσταντάρας. Διότι ένα τμήμα της νέας γενιάς ωριμάζει πολιτικά τρεφόμενο από τον μύθο του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», που δεν είναι παρά το μανιφέστο ενός τρομοκράτη.
«Το εργοστάσιο της οργής», όπως το χαρακτήρισε ο διευθυντής αυτής της εφημερίδας, θρέφεται από την οικονομική αβεβαιότητα και την κοινωνική αποξένωση της πανδημίας. Η υπέρβαση των πιο σκοτεινών σελίδων της ελληνικής ιστορίας γίνεται δυσκολότερη σε αυτήν τη συγκυρία, καθώς δοκιμάζει την ωριμότητα που έχει επιδείξει η κοινωνία σε πολύ δυσχερείς συνθήκες. Η νίκη έναντι του ανορθολογισμού που ευθύνεται για την ταραγμένη πολιτική μας ιστορία δεν μπορεί να είναι ποτέ δεδομένη.
Σε αυτό έχει σοβαρές ευθύνες για τη ρητορική του ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από τη μεριά της η κυβέρνηση πρέπει να πείσει ότι υπερασπίζεται όχι μόνον το κράτος δικαίου, αλλά και τον κάθε πολίτη – ακόμη και έναν εχθρό της δημοκρατίας όπως ο κ. Κουφοντίνας. Το κράτος είναι υπεύθυνο για τη ζωή κάθε κρατούμενου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οφείλει να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του – γι’ αυτό υπεύθυνη να αποφανθεί είναι μόνον η δικαιοσύνη. Αυτή είναι, άλλωστε, η απάντηση που έδινε η προηγούμενη κυβέρνηση στις διεθνείς αντιδράσεις για τις άδειες που δίνονταν κατά τη θητεία της στον κρατούμενο.
Η πολιτεία οφείλει να ακολουθήσει το ηθικό παράδειγμα των συγγενών των θυμάτων, που έκαναν έκκληση στον θύτη να σταματήσει την απεργία πείνας και να αδρανοποιήσει την όποια «ιερή οργή» με τον ανθρωπισμό που δεν επέδειξε ο ίδιος.
* Η κ. Κατερίνα Σώκου είναι Nonresident Senior Fellow στο Atlantic Council.