Το τρίτο κύμα πυργώνει με άγνωστο ακόμη τελικό ύψος. Θα μπορούσαν τα 2.700 κρούσματα να προκαλέσουν ένα σοκ, όπως εκείνο του περασμένου Μαρτίου, το οποίο θα λειτουργούσε ως σειρήνα επαναφοράς στην αυστηρή τήρηση των μέτρων;
Μάλλον όχι. Πολλά άλλαξαν σε ένα χρόνο πανδημίας. Το πρώτο κύμα ήταν μια αγνώστου βεληνεκούς καταστροφική λαίλαπα και το εφαρμοσθέν αυστηρό πακέτο μέτρων μια συλλογική ασπίδα προστασίας. Σήμερα η πανδημία αποτελεί καθημερινότητα, η τακτική του «ακορντεόν» έχει ερμηνευθεί ως απώλεια του ελέγχου και οι πολλαπλές εκδοχές των μετακινήσεων με αποστολή sms –όσες και τα εκατομμύρια των κατοίκων της χώρας– ως κατά το δοκούν τήρηση των περιορισμών. Η σχετική άνεση στις μετακινήσεις συμπαρέσυρε και τις αποστάσεις, τη σωστή χρήση της μάσκας εν δήμω… Οπως φάνηκε, δεν υπάρχει επιστροφή σε πολιτικές τύπου zero-COVID, που κατά κάποιο τρόπο εφαρμόσαμε στην αρχή της πανδημίας. Θα βολοδέρνουμε με τις στρατηγικές «ακορντεόν» μέχρι τον εμβολιασμό του 70% του πληθυσμού και πλέον, δηλαδή ακόμη για πολύ.
Τα τείχη του φόβου κατέρρευσαν, εξασθένησε η σύγκρουση με το ορμέμφυτο της δημόσιας κοινωνικότητας, που δεν καταστράφηκε, απεναντίας ενισχύθηκε· ποτέ δεν περπάτησαν τόσο πολλοί άνθρωποι μαζί στις γειτονιές τους – και εκτός αυτών (έως πρότινος). Το αποδεικνύει η συγκέντρωση όχι σε όλους τους δημόσιους χώρους, αλλά σε συγκεκριμένα τοπόσημα. Σε παραλιακούς περιπάτους και όχι στα παραπλεύρως εκτεινόμενα πάρκα. Στις «πιάτσες» των ημίκλειστων καφενείων και όχι στις ήσυχες αστικές γωνιές. Στα δημοφιλή σημεία με θέα και όχι σε παρακείμενους ελεύθερους χώρους. Δηλαδή σε σημεία κοινής χωρικής αναφοράς, με έντονη την ανθρώπινη παρουσία και κινητικότητα, όπου προσδιορίζεται η κοινωνική μας ταυτότητα. Σαν μόνο αυτά να αποτελούν μια βάση συνάφειας, ένα χωνευτήρι κοινών αισθητηριακών εμπειριών. Τη γνώση των κινδύνων του συνωστισμού υπερνίκησε ακριβώς η έλξη προς χώρους όπου γίνονται αισθητοί οι παλμοί, η ηχώ της κοινότητας.
Τα νέα δεδομένα επιβάλλουν μια γρήγορη νέα αναστολή της δημόσιας κοινωνικότητας. Βέβαια, παράλληλα με το ψαλίδισμα του συνωστισμού στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στους χώρους εργασίας, στα καταστήματα και σημεία πώλησης βασικών ειδών – οι τρόποι είναι γνωστοί. Αλίμονο αν θα έπρεπε να αναμένουμε ένα νέο σοκ, που δεν είναι τα 3.000 κρούσματα, είναι η ολοσχερής κατάρρευση του ΕΣΥ, προκειμένου να συμμαζευτούν τα θεωρούμενα ως ασυμμάζευτα…