Ακολουθεί την Ιστορία της πατρίδας μας το αφήγημα πως πάντα υπάρχουν δύο Ελλάδες. Το ποιες είναι αυτές, κάθε φορά εξαρτάται από την οπτική που ο αφηγητής βλέπει τα πράγματα. Πάντα υπάρχουν τα παραδείγματα που τεκμηριώνουν την ύπαρξη μιας Ελλάδας με δύο όψεις. Με δύο ταυτότητες. Εδώ επάνω οικοδομήθηκαν οι διχασμοί που άλλες φορές ήταν πραγματικοί και άλλες φορές επίπλαστοι. Σήμερα, έναν αιώνα μετά, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως στα δύο ιστορικά πρόσωπα του βασιλέως Κωνσταντίνου και του Ελευθερίου Βενιζέλου καθρεφτίζονταν δύο Ελλάδες. Ενας διχασμός βαθύτατος γιατί ανάβρυζε μέσα από την κοινωνία και γιατί σε αυτές τις δύο προσωπικότητες συμπυκνωνόταν το απόλυτο καλό και το απόλυτο κακό, για τους πιστούς τους.
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης ήταν ορατή η πάλη των δυνάμεων που ήθελαν να εκσυγχρονίσουν την ελληνική κοινωνία και εκείνων που την ήθελαν καθηλωμένη και δέσμια εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων. Στην προκειμένη περίπτωση ο διαχωρισμός δεν ήταν κάθετος, αλλά οριζόντιος. Διέτρεχε και τα δύο μεγάλα κόμματα. Ετσι πολλές φορές άκουγε ο πολίτης τον εκπρόσωπο του ενός κόμματος και διαπίστωνε πως κάλλιστα αυτά τα οποία υποστηρίζει, θα μπορούσε να τα πρεσβεύει και ο πολιτικός του αντίπαλος. Μοιραία λοιπόν οι κομματικές αντιπαραθέσεις ήταν ψευδεπίγραφες, αφήνοντας την ουσία της πολιτικής στην άκρη.
Σήμερα, μετά τη λαίλαπα των τριών μνημονίων το τοπίο είναι πιο ξεκάθαρο. Τα μέτωπα είναι πιο ευκρινή. Μέσα από την ανανοηματοδότηση των λέξεων «προοδευτικός»-«συντηρητικός», είναι ορατοί οι δύο πόλοι. Η Ελλάδα των μεταρρυθμίσεων, των επενδύσεων, της παραγωγής πλούτου και η Ελλάδα της γκρίνιας, της μιζέριας και του βαλτώματος. Αυτές οι δύο Ελλάδες αποτυπώνονται στα πρόσωπα του Κυριάκου Πιερρακάκη, που συγχωνεύει 25 πιστοποιητικά σε ένα και του προέδρου των φαρμακοποιών, ο οποίος γκρινιάζει γιατί θα πρέπει να διαχωρίσει 25 συσκευασίες ανά μία. Είναι από τη μια μεριά η Ελλάδα που εργάζεται με μέθοδο και παράγει έργο και από την άλλη η Ελλάδα που μονίμως μεμψιμοιρεί. Η Ελλάδα του «αυτό δεν γίνεται». Η Ελλάδα της άρνησης. Οι επιλογές δικές μας.