Χθες, με αφορμή την 54η επέτειο του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε μια μετρημένη ανακοίνωση μνήμης, χωρίς επικολυρικές υπερβολές. Σε αυτήν την ανακοίνωση υπάρχει μια ενδιαφέρουσα παράγραφος, που παραπέμπει ευθέως στο σήμερα. «Δεν επιτρέπεται ο περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων να δικαιολογείται στο όνομα μιας στρατηγικής τύπου νόμος και τάξη».
Αναμφίβολα, μια παράγραφος που προσφέρεται για προβληματισμό χωρίς συνθήματα και κραυγές. Είναι νομίζω αυτονόητο ότι δεν νοείται οργανωμένη, με δημοκρατικό τρόπο, κοινωνία χωρίς νόμους. Και επίσης είναι αυτονόητο ότι οι νόμοι υπάρχουν για να τηρούνται. Διαφορετικά οι κοινωνίες θα ήταν μια απέραντη ζούγκλα. Ακόμη πιο αυτονόητο είναι πως θα πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί που θα παρακολουθούν την εφαρμογή των νόμων από τους πολίτες και οι οποίοι θα επεμβαίνουν κάθε φορά που αυτοί παραβιάζονται.
Ολα αυτά θα μπορούσε να τα γράψει και ένας γυμνασιόπαις. Δυστυχώς, είναι αναγκαία η υποστήριξή τους, γιατί η έννοια του αυτονόητου είναι εντελώς υποκειμενική. Αυτό που για έναν φιλελεύθερο είναι αυτονόητο, για έναν μαρξιστή είναι ακατανόητο και αντιστρόφως. Ετσι, το ερώτημα είναι αν ο νόμος και η τάξη υπερασπίζονται ή περιορίζουν τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η κοινή πείρα έχει αποδείξει πως τελικά ο νόμος και η τάξη υπερασπίζονται τα δικαιώματα των πολλών από την αυθαιρεσία των ολίγων. Η διαδήλωση πεντακοσίων πολιτών στη μέση του δρόμου προφανώς παραβιάζει το δικαίωμα εκατοντάδων χιλιάδων στην απρόσκοπτη μετακίνηση. Η δράση μιας ομάδας κουκουλοφόρων μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους παραβιάζει κατάφωρα τις ακαδημαϊκές ελευθερίες. Για την Αριστερά, τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι συνυφασμένα με την ελεύθερη δράση των ολίγων εις βάρος των περισσοτέρων. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν θα πρέπει να τεθούν κανόνες ώστε και οι μεν να εκφράζουν τα φρονήματά τους και τις απαιτήσεις τους και οι δε να μην ταλαιπωρούνται; Και δεν θα πρέπει κάποιος να ελέγχει τους μεν, αν συμμορφώνονται με το θεσμικό πλαίσιο που ρυθμίζει τον τρόπο διαμαρτυρίας τους; Και τι θα πρέπει να γίνεται αν παραβιάζουν αυτό το πλαίσιο;
Η Αριστερά θεωρεί όλη αυτή τη λογική ακολουθία, που αποτυπώνεται και σε συγκεκριμένες ρυθμίσεις, ότι περιορίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα, προσδίδοντας έτσι αρνητικό φορτίο στο δίδυμο «νόμος και τάξη». Δεν απαντά, όμως, στο ερώτημα τι θα κάναμε χωρίς τον νόμο και την τάξη.