Το λεγόμενο «σύστημα» λειτουργεί με ιδιοτροπίες και κυρίως ανοχές. Το «σύστημα», αυτό το θολό, γενικό και αόριστο σύνολο μηχανισμών και ανθρώπων που αλλάζει συχνά προσωπεία, ανέχεται πολλά. Ιδίως, ανέχεται διάφορους περαστικούς κομήτες ή αλεξιπτωτιστές, οι οποίοι δρουν όπως οι παρασιτικοί οργανισμοί που προσκολλώνται στις περιφέρειές του, κατορθώνουν συν τω χρόνω να συγκεντρώσουν τα φώτα της δημοσιότητας επάνω τους, αλλά και να πλουτίσουν. Και όλα αυτά χωρίς κανένας να μπορεί να πει τι ακριβώς επαγγέλλονται, ποια ακριβώς είναι η ιδιότητα αυτών των ατόμων.
Ο λίγο τηλεπαρουσιαστής, λίγο εκδότης, λίγο δημοσιογράφος, λίγο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων Μένιος Φουρθιώτης μοιάζει να ήταν τέτοια περίπτωση. Οι πάντες συζητούσαν πολλά και διάφορα γύρω από τις υποτιθέμενες παράνομες δραστηριότητες του συγκεκριμένου ανθρώπου, τις συζητούσαν ως κάτι δεδομένο, αλλά ουδείς υπεύθυνος ή αρμόδιος έμπαινε στον κόπο λίγο να το ψάξει επί της ουσίας.
Συνήθως, αυτό συμβαίνει όταν τέτοια πρόσωπα «γνωρίζουν πολλά» και «κρατούν» ανθρώπους με εξουσία. Εδώ δεν φαίνεται να ίσχυε τίποτα τέτοιο. Απλώς, ο Μ. Φουρθιώτης είχε αφεθεί να κινείται ελεύθερα κατά πως τον βόλευε και ανάλογα με τις ορέξεις του. Κυρίως, έφερε την εικόνα ενός γραφικού δημόσιου προσώπου που προσπαθούσε με μια κάποια λύσσα να βρεθεί από τα πέριξ στο κέντρο της σκηνής. Δεν το κατάφερε ποτέ, αλλά δεν κατάφερε και λίγα.
Ολοι –εντάξει, σχεδόν όλοι ή περίπου όλοι– συζητούσαμε για τις δοσοληψίες του, που έφεραν μαζί τους μιαν έντονη οσμή υποκόσμου, κυρίως όμως μας φαινόταν σαν μια περίπτωση φαιδρή. Κοινώς, γελούσαμε μαζί του, όπως, π.χ., με την τραγελαφική απόπειρά του να στήσει ένα ριάλιτι τύπου Survivor. Κάπου εκεί έληγε η συζήτηση για εκείνον.
Το έγραψε εύστοχα ο δημοσιογράφος Κώστας Γιαννακίδης: Χρειάστηκε ο Μ. Φουρθιώτης να ξεπεράσει κάποια όρια, προφανώς μέσα στην αδυναμία του να τιθασεύσει τις επιθυμίες του για περισσότερη (παρα)εξουσία, για να ασχοληθεί σοβαρά το «σύστημα» μαζί του.
Οταν συνέβη αυτό, έκπληκτοι οι περισσότεροι ανακαλύψαμε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ζούσε σε βίλα με πισίνα. Που σημαίνει ότι όλα αυτά τα χρόνια, απομυζώντας σαν παρασιτικός οργανισμός έναν καταστατικό επιχειρηματικό και πολιτικό μηχανισμό που πατάει με το ένα πόδι στη νομιμότητα (και με τα δύο στην αγοραία φαιδρότητα), όντως πλούτιζε.
Θα μπορούσε να αρκεστεί σε αυτή την περιθωριακή περσόνα που είχε με επιμέλεια (και σκληρή δίαιτα) πλάσει. Και ιδίως στη βίλα με την πισίνα. Αλλά όχι: φαντασιωνόταν έδρα στη Βουλή, αστυνομική συνοδεία αρχηγού κράτους, ενώ το όνομά του αναμείχθηκε ακόμα και σε υποθέσεις με «συμβόλαια θανάτου».
Τώρα κρατείται και η Δικαιοσύνη μένει να αποφανθεί για την περίπτωσή του. Φαίνεται όμως ότι το πάρτι έλαβε τέλος. Το «σύστημα» εξάντλησε την ανοχή του. Ενιωσε ότι όφειλε να προστατευθεί. Το όριο αυτό είναι τόσο δυσδιάκριτο όσο και πολύ συγκεκριμένο. Μόλις το διαβείς, δεν έχει παρακάτω.