Στην Αμερική αυτή τη στιγμή, και κατ’ επέκταση στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ο χαρακτηρισμός του «μισογύνη» ή του «σεξιστή» αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα εκείνον του «κομμουνιστή» στην εποχή του Μακάρθι.
Oχι μόνον επειδή αυτοί οι χαρακτηρισμοί από μόνοι τους αρκούν για να καταδικαστεί και να εξοστρακιστεί κάποιος, ακόμα και χωρίς απτές αποδείξεις, αλλά και επειδή ως έννοιες, όλες τους, ο μισογύνης σήμερα και ο κομμουνιστής της μακαρθικής περιόδου, μπορούν να ξεχειλώσουν ανάλογα με την όρεξη του καθενός και τη διάθεση της στιγμής.
Για παράδειγμα, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, αρκούσε να έχει κάποιος μια πιο φιλελεύθερη, προοδευτική άποψη για να χαρακτηριστεί «κομμουνιστής», να μπει στη μαύρη λίστα και να ακυρωθεί επαγγελματικά. Αρκούσε επίσης ένα νεανικό ατόπημα, δηλαδή η ένταξη στο (αμελητέας δύναμης) αμερικανικό κομμουνιστικό κόμμα τη δεκαετία του ’30 (ή έστω και το «φλερτ» μαζί του) για να μπλέξει πολύ άσχημα είκοσι χρόνια μετά.
Σήμερα, το να θυμίσεις απλώς ότι π.χ. η (ορθότατη) σύλληψη του νεαρού στη Νέα Σμύρνη εκτροχιάστηκε σε διαπόμπευσή του, αρκεί για να σε χρίσουν υπερασπιστή ενός ατόμου το οποίο όντως προκαλεί τρόμο και ασκεί βία στις γυναίκες.
Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ας εξηγηθώ, όσο μπορώ: δεν μιλώ για την υπεράσπιση ενός ατόμου που όλα δείχνουν ότι μπορεί να είναι επικίνδυνο (αυτό ας το αναλάβει ο δικηγόρος του, όπως προβλέπεται) ούτε και για την καταδίκη της χρήσης των καμερών. Οι κάμερες είναι πολύτιμες όχι μόνο σε σεξουαλικές επιθέσεις αλλά και σε αυτοκινητικά δυστυχήματα, ειδικά σε εκείνα όπου ο οδηγός εγκαταλείπει αβοήθητο το θύμα του στον δρόμο.
Το πρόβλημα, όμως, με τις κάμερες ξεκινά από τη στιγμή που ξεφεύγουν από την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη και περνούν στη δικαιοδοσία κοινωνικών δικτύων, ιστοσελίδων, τηλεοπτικών σταθμών. Ναι στη σύλληψη και, εφόσον κάποιος κριθεί ένοχος στο δικαστήριο, ναι και στην κάθειρξη. Οχι όμως στη διαπόμπευση. Μην επαναφέρουμε από την πίσω πόρτα εν έτει 2021 τον νόμο 4.000 του 1958.
Από τις περιπτώσεις Ουάινσταϊν και Επσταϊν είχα αρχής εξαρχής γράψει για την αναγκαιότητα μιας κίνησης όπως το #MeToo, στον βαθμό που συνιστά αυτο-διόρθωση μιας κοινωνίας, από αυτές στις οποίες μόνον οι δυτικές κοινωνίες έχουν την ικανότητα να προβαίνουν. Για μεγαλύτερη ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη για όλες, για όλους.
Αυτή τη στιγμή, όμως, το backfire του κινήματος αυτού είναι εκκωφαντικό και το «κυνήγι των μαγισσών» τρομακτικό. Η τακτική της «ακύρωσης»/«δολοφονίας» χαρακτήρα, η ισοπεδωτική, βάρβαρη απόπειρα κατάργησης καλλιτεχνικών και διανοητικών έργων, η εξοργιστική (αυτο)λογοκρισία, η αφόρητη ηθικολογία κινδυνεύουν να μεταμορφώσουν μια συλλογική κίνηση που έπρεπε να έχει συμβεί όντως σε τέρας. Παρότι είναι στις απαρχές της, ήδη παρουσιάζει σοβαρές μεταλλάξεις, όπως ένας ιός. Φαινόμενα της εποχής μάλλον.