Ο κωδικός μετακίνησης 6 για σωματική άσκηση αποτελεί πλέον παρελθόν, όμως οι αλλαγές που επέφερε στη σχέση των κατοίκων των αστικών κέντρων με τον δημόσιο χώρο είναι ακόμη εδώ. Ανθρωποι αποξενωμένοι από τους ανοικτούς κοινόχρηστους χώρους, έγκλειστοι στα Ι.Χ. και τα συμπαγή multilex εμπορικά κέντρα με τους εσωτερικούς αφανείς χώρους ψυχαγωγίας, φοβικοί με την εν δήμω έκθεση ιδιωτικών δραστηριοτήτων, διεύρυναν –από άμεση πιεστική ανάγκη– πνεύμα και βλέμμα, επανασυνδέθηκαν με το αστικό περιβάλλον, αφέθηκαν στην κοινή θέα, λίγο λίγο συνήθισαν να είναι ορατοί από παντού. Κι αυτό μάλλον δεν θα αλλάξει…
Ποτέ άλλοτε στον ελληνικό δημόσιο χώρο δεν υπήρξαν τόσο πολλοί ποδηλάτες, σε πάρκα, πλατείες, πεζόδρομους, προκυμαίες, σε κάθε τσιμεντωμένη ελεύθερη επιφάνεια· τόσο πολλοί, μεγάλοι και μικροί, με πατίνια σκούτερ, πατίνια ρόλερ, πατίνια χόβερμπορντ (ισορροπίας), εξοπλισμένοι με επιγονατίδες, επιαγκωνίδες και κράνη· τόσοι έφηβοι με σκέιτμπορντ· τόσοι δρομείς με φόντο ένα αλσύλλιο, ένα χρυσοκόκκινο δειλινό, ένα ασπρογάλαζο κομμάτι θάλασσας· τόσοι αθλούμενοι κατά μόνας ή σε ομάδες, να χοροπηδούν, για παράδειγμα, αεροβικώς γυμναζόμενοι, χωρίς καμία συστολή να περιορίζει τις κινήσεις τους, πάνω στα ειδικά μποτάκια με έλασμα, που τους βοηθούν να μιμούνται το πήδημα των καγκουρό. Μια άλλη Ελλάδα. Θορυβωδώς διακριτή πάνω στο ασημόγκριζο κορμί της πόλης, να επισκιάζει το σύνηθες μελίσσι από πραματευτάδες, υπαίθριους μουσικούς, διασκεδαστές, τυπικούς βαδιστές.
Και νωρίτερα η οικονομική κρίση είχε βγάλει τον κόσμο για ανέξοδο χασομέρι στα πάρκα και στις πλατείες, στα υπαίθρια δωρεάν σινεμά, στην απόλαυση της τέχνης στον δρόμο από το βαρύ πυροβολικό του πολιτιστικού στερεώματος – συμβάντα που με την πανδημία εξέλειπαν. Ομως τώρα είναι αλλιώς. Η λατρεία της κινητικότητας, της εξωτερικής δραστηριότητας (και όχι της ανησυχαστικής συνωστισμένης απροφύλακτης εκτόνωσης) έχει έναν χαρακτήρα δυναμικό. Ο πολίτης έπαψε να είναι θεατής γενομένων, έγινε πρωταγωνιστής. Ο δημόσιος χώρος έγινε το γήπεδό του, το υπαίθριο γυμναστήριό του, ένας τόπος μύησης και κοινής χαράς.
Η πληθωρική επικοινωνία με τις web κάμερες στα μοναχικά δωμάτια δεν συρρίκνωσε την ιδιωτική ζωή. Με τη χαλάρωση των μέτρων, αυτή ξεχείλισε έξω από τα κοινωνικά δίκτυα στον πραγματικό εξωτερικό κόσμο. Μια αναπάντεχη εξέλιξη στο παιχνίδι της αυτοαποκάλυψης, ένα άλμα προς τη μάλλον ξένη προς την ιδιοσυστασία του γένους ανυπόκριτη εξωστρέφεια – με ευρύτερες πιθανώς συνέπειες.