Υπάρχουν αθλητές, όπως και αγωνιστές της ζωής, που δεν περνά από το μυαλό τους η ιδέα πως μπορεί να χάσουν, πως μπορεί να αποτύχουν. Διαθέτουν αυτό το απροσδιόριστο «κάτι παραπάνω» που τους κατατάσσει μονίμως στον χώρο των νικητών. Δεν είναι μόνον η σκληρή δουλειά και η σκληρή προπόνηση. Δεν είναι μόνον πως υπάρχει προγραμματισμός, σχέδιο, τακτική, εκλεκτοί συνεργάτες. Είναι κυρίως αυτό που βγαίνει μέσα από την ψυχή αυτών των ανθρώπων, αυτό που χαρακτηρίζει το μέταλλο του χαρακτήρα τους, όπως στερεοτύπως λέμε.
Αυτή η αυτοπεποίθηση, αυτή η νοοτροπία, πως δεν υπάρχει παρά μόνον η νίκη και η επιτυχία, τους παρέχει το προνόμιο να διαθέτουν καθαρό μυαλό. Και στις δύσκολες στιγμές, που αναποφεύκτως υπάρχουν, δεν επηρεάζεται η κρίση τους. Εκτιμούν με ψυχραιμία την κατάσταση, ανασυντάσσονται και αναλαμβάνουν τις δυνάμεις τους και ή αντιστρέφουν πλήρως την κατάσταση ή περιορίζουν την ήττα ή τη ζημία. Η ορθή διαχείριση της ήττας και των δύσκολων καταστάσεων χαρακτηρίζει όλους τους μεγάλους παίκτες.
Μου έλεγε ένας διεθνής, βετεράνος ποδοσφαιριστής πως αυτό που τελικά διακρίνει έναν μεγάλο ποδοσφαιριστή από έναν μέτριο είναι η αντίληψη του χρόνου. Ενας μέτριος ποδοσφαιριστής τα τελευταία λεπτά ενός κρίσιμου αγώνα τα βλέπει σαν αιώνες. Θολώνει το μυαλό του και αυτό έχει επίπτωση στην αγωνιστική συμπεριφορά του. Κάνει λάθη.
Από την άλλη τη μεριά, ο μεγάλος παίκτης έχει την ακριβή αίσθηση του χρόνου. Γνωρίζει επακριβώς πόσο διαρκούν τα λεπτά που απομένουν, αξιολογεί τα περιθώρια που έχει και ενεργεί ψύχραιμα. Μα πάνω απ’ όλα μετρά η αντίληψη πως δεν επιτρέπεται να χάσει. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει σε αυτούς που αποκαλούμε losers. Αγχώνονται με την ιδέα της νίκης. Λυγίζουν υπό το βάρος της. Τα μέλη του σώματός τους και το μυαλό τους γίνονται βαρίδια.
Αυτές τις σκόρπιες σκέψεις έκανα με αφορμή τη μεγάλη εμφάνιση του Τσιτσιπά στο Roland Garros.
Ο Τσιτσιπάς βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Ή θα βιώσει την ήττα του σαν μια ανεπανάληπτη ευκαιρία που χάθηκε ή σαν το εφαλτήριο για την πρώτη θέση. Ειλικρινά ευχόμαστε το δεύτερο.