Με έλεγαν χοντρή, με έλεγαν άσχημη. Νόμιζα ότι ήμουν απαίσιος άνθρωπος, ότι δεν μου άξιζε να ζω, ήθελα απλώς να φύγω, να γλιτώσω, και πίστευα ότι ο μόνος τρόπος να το καταφέρω ήταν να αφαιρέσω τη ζωή μου. Προσπάθησα να το κάνω. Οι λέξεις πονάνε πάρα πολύ και όταν σου λένε διαρκώς το ίδιο πράγμα, δεν έχεις άλλη επιλογή απ’ το να το πιστέψεις.
⇒ Διαβάστε επίσης: Ο,τι ξεφεύγει από τον χάρακα
Παρακολουθώ την Τζόρτζια να εξομολογείται οδυνηρές στιγμές από τα σχολικά της χρόνια στο ντοκιμαντέρ «Ημερολόγια εκφοβισμού», μια παλιότερη, εξαιρετική δουλειά του Αλέξανδρου Χαντζή, με μαρτυρίες από σχολεία της Αγγλίας και της Ελλάδας. Η Τζόρτζια είναι πλέον 18 ετών, μια όμορφη νέα γυναίκα, αλλά θυμάται με πόνο όλα αυτά, οι λέξεις δεν βγαίνουν με ευκολία, τα τραύματα μπορεί να μη φαίνονται, όμως είναι ακόμη εκεί. Για τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου της ήταν στα 11 της χρόνια «χοντρή και άσχημη» και βίωνε μια καθημερινότητα αφόρητη.
Ηταν και η 14χρονη Γεωργία, η Γωγούλα, με τα παραπανίσια κιλά της «χοντρή και άσχημη» για τους συμμαθητές της στη Θεσσαλονίκη; Ηταν αντιδημοφιλής, περιθωριοποιημένη; Γινόταν κατ’ επανάληψιν αποδέκτρια εκφοβισμού, προσβολών, σκληρής πλάκας;
«Οπως όλοι μας στην καραντίνα, το παιδάκι μου άρχισε να τρώει λίγο παραπάνω, ενώ είχε ήδη κάποια περιττά κιλά. Προσπαθήσαμε αρχικά με τους γνωστούς τρόπους να τα χάσει, έκανε ποδήλατο και διάδρομο, αλλά κουραζόταν πολύ. Δεν μπορούσε να περπατήσει σωστά. Ζήτησε τη βοήθειά μου και προφανώς θα έκανα το καλύτερο γι’ αυτήν», λέει συντετριμμένος ο ιερέας πατέρας της.
Απευθύνθηκε σε γιατρό για να κάνει το παιδί του εγχείρηση τοποθέτησης γαστρικού δακτυλίου, να χάσει κιλά, να είναι χαρούμενη, να μην την κοροϊδεύουν πια. Δύο ημέρες μετά την επέμβαση η Γεωργία έφυγε από τη ζωή εξαιτίας επιπλοκών. Οι δικοί της καταγγέλλουν ιατρικό λάθος. Το ιατρικό σκέλος θα διερευνηθεί και αν υπάρχουν ευθύνες θα αποδοθούν.
Η Γεωργία, δυστυχώς, δεν είναι πια εδώ, όμως είναι άλλα παιδιά, με παραπανίσια κιλά, με διαφορετικές συνήθειες και τρόπο έκφρασης, αγόρια που δεν αγαπάνε την μπάλα, κορίτσια που προτιμούν το διάβασμα από τις βόλτες και τα εφηβικά φλερτ, παιδιά μοναδικά, παιδιά υπέροχα κι ας μην το βλέπουν οι συμμαθητές τους.
Σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, στα σχολεία του κόσμου ένα ποσοστό 15% των μαθητών βιώνει σχολικό εκφοβισμό. Σε αρκετές περιπτώσεις το ίδιο το σχολικό περιβάλλον παρέχει ευκαιρίες για μπούλινγκ, καθώς η πολιτεία δεν επενδύει σε στρατηγικές αποτροπής τέτοιων φαινομένων, οι εκπαιδευτικοί δεν ασχολούνται, οι τοπικές κοινωνίες δεν ενδιαφέρονται.
Ο μικρός Βαγγέλης, 11 χρόνων, κοιτάζει την κάμερα και μιλάει με σοφία μεγάλου. «O σχολικός εκφοβισμός είναι σαν να είσαι σε φυλακή. Γιατί φοβάσαι παρά πολύ, κι επειδή φοβάσαι δεν κάνεις τίποτα. Είναι σαν να είσαι κάπου και περιμένεις, και περιμένεις, μέχρι που δεν νιώθεις καθόλου καλά».