Στα 88 του, ο Ντόναλντ Ράμσφελντ είναι νεκρός. Ο πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ ήταν, τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου, και παραμένει πρόσωπο μισητό. Ακόμα και για πολλούς Αμερικανούς. Είναι θλιβερό να λέγεται αυτό για έναν άνθρωπο που πέθανε, αλλά ως δημόσια πολιτική φιγούρα δεν θα λείψει από κανέναν. Οπωσδήποτε δεν θα λείψει από την οικογένεια του Τζίμι Β., την οποία γνώρισα τον Μάρτιο του 2006 σε ένα προάστιο του Πίτσμπουργκ, στην Πενσιλβάνια, που λεγόταν Κοραόπολις. Το πλήρες όνομά του: Τζέιμς Μάθιου Φ. Ειδικότητα: Οπλίτης στο Σώμα Μηχανικού.
Στις 12 Νοεμβρίου του 2003, άπλωνε συρματόπλεγμα γύρω από ένα σταθμό εφοδιασμού πυρομαχικών στη Φαλούτζα του Ιράκ, όταν έκρηξη αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού ακρωτηρίασε τα δύο του χέρια από τον αγκώνα, θρυμμάτισε το ένα του μάτι και αχρήστευσε το δεύτερο. Θραύσματα σφηνώθηκαν στο πρόσωπο και στο κεφάλι, προκαλώντας παραμορφώσεις και ζημιές στον εγκέφαλο. Τον Απρίλιο του 2004 επιστρέφει στο σπίτι της μητέρας του, στην Κοραόπολις. Η γυναίκα του έχει πάρει τα δυο τους παιδιά και τον έχει εγκαταλείψει, έγκυος στο τρίτο. Με το που μπήκα στο σπίτι τους, το είχα ήδη μετανιώσει. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Τυλιγμένος μέσα σε έναν μάλλινο υπνόσακο, σαν κουκούλι, ο κατά 11 χρόνια μικρότερός μου βετεράνος άρχισε να επιδίδεται σε ένα τρομώδες παραλήρημα, με το που συναισθάνθηκε την παρουσία κάποιου αγνώστου μέσα στο σπίτι.
Κάθισα περίπου μία ώρα σκεπτόμενος ότι είχα μπροστά μου ένα από τα χιλιάδες αποτελέσματα της καταστροφικής εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Μπους, από τους βασικούς αρχιτέκτονες της οποίας ήταν ο μακαρίτης πλέον Ράμσφελντ. Ξεπροβοδίζοντάς με, η Λόνι, η μητέρα του Τζίμι, έβγαλε όλη της την οργή. «Η υπηρεσία των βετεράνων απλώς δεν ξέρει τι να τον κάνει. Δεν ξέρουν πώς να χειριστούν την υπόθεσή του. Οι άλλοι τραυματίες συνήθως δεν έχουν χέρια ή μάτια. Ο Τζίμι δεν έχει όμως ούτε χέρια ούτε μάτια. Ο ίδιος τούς προτείνει πράγματα, έχει μερικές ιδέες, αλλά αυτοί δεν ξέρουν πώς να τις αξιοποιήσουν. Δεν ζήτησε ο ίδιος να πάει στο Ιράκ. Εκείνοι τον έστειλαν. Και τώρα τον έχουν ξεχάσει». Η Λόνι μού χάρισε μια φωτογραφία του γιου της όπως ήταν πριν από τον τραυματισμό. Ηταν η φωτογραφία ενός αγνώστου, προτού τιμηθεί με το παράσημο της Πορφυρής Καρδιάς.