Ο τελικός ποδοσφαίρου του Euro, όπως και όλη η διοργάνωση, πραγματοποιήθηκε σε «λάθος» ή, μάλλον, σε «ξένο» χρόνο. Ανήκε στο 2020 αλλά διεξήχθη φέτος και, μάλιστα, χωρίς να τη φιλοξενήσει μια μεμονωμένη χώρα.
Οι λόγοι, οι αιτίες, γι’ αυτήν τη… χωροχρονική ανωμαλία είναι γνωστοί. Η παγκόσμια πανδημία ανέβαλε, ακύρωσε, κατέστρεψε, χάλασε ή απλώς μετέθεσε πολλά γεγονότα, διοργανώσεις, αθλητικές, πολιτικές, κοινωνικές και καλλιτεχνικές.
Στο μεταξύ, σε παγκόσμιο επίπεδο, η πανδημία συνεχίζει να δείχνει τα δόντια της. Εκεί που χαλαρώναμε (κακώς, για πολλούς) ήρθαν οι νέες μεταλλάξεις, πάνω απ’ όλα όμως φούντωσε το παγιωμένο, πλέον, πρόβλημα των αρνητών του εμβολιασμού. Μεγάλο πρόβλημα το τελευταίο. Η άρνηση του εμβολιασμού έρχεται σαν «ουρά» στην άρνηση της ύπαρξης ακόμη και του ίδιου του ιού.
Δεν αρνούνται, βεβαίως, την ύπαρξη του κορωνοϊού όλοι οι αρνητές του εμβολίου. Κάποιοι φοβούνται πολύ να εμβολιαστούν γενικώς, άλλοι φοβούνται πως το εμβόλιο κατασκευάστηκε πολύ γρήγορα, άρα οι τυχόν συνέπειές του μπορεί να είναι σοβαρές, άλλοι έχουν «άποψη» (κέρδη φαρμακοβιομηχανιών κ.ο.κ.), ενώ υπάρχουν και εκείνοι που αρνούνταν από παλιά (για τα παιδιά τους) κάθε είδος εμβολιασμού.
(Είναι οξύμωρο: γνωρίζουμε ανθρώπους που δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, έσπευσαν όμως να εμβολιαστούν οι ίδιοι για τον κορωνοϊό. Αγνωστοι αι βουλαί των αρνητών…)
«Αφού θα έχουν εμβολιαστεί όλοι οι υπόλοιποι, γιατί να εμβολιαστώ εγώ;», ακούς κάθε τόσο. Και αυτή είναι η πιο «μετριοπαθής» στάση. Την ίδια στιγμή, όμως, είναι εξοργιστική. Αν οι ακραίες συνωμοσιολογικές θεωρίες έχουν κάτι γραφικό και κωμικό, η στάση «άσε τους άλλους να το κάνουν» απλώς εξοργίζει. Διότι φανερώνει έναν υπέρμετρο εγωκεντρισμό – αλλά και τρομακτική άγνοια για τον κίνδυνο που ελλοχεύει.
Αυτός ο εξωφρενικός εγωκεντρισμός είναι χαρακτηριστικός και των γονέων που αρνούνται να εμβολιάσουν τα παιδιά τους: «Αφού τα άλλα παιδιά θα είναι εμβολιασμένα», τους ακούμε να λένε, «γιατί να εμβολιάσω το δικό μου;».
Η άρνηση ως στάση ζωής ενέχει κάτι επαναστατικό για κάποιους. Μπορεί κάλλιστα, ωστόσο, να είναι και μια, έμμεση, έκφανση μηδενισμού. Αυτήν την κατάσταση έχουμε εδώ: άρνηση της ίδιας της ζωής.