Το απολυτήριό της από το δημοτικό έχει ημερομηνία 1957. Η Σουλτάνα Παρτάλη ήταν άριστη μαθήτρια, μελετηρή, εξομολογείται η ίδια στη συνέντευξή της στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ηθελε να ακολουθήσει τον δρόμο της γνώσης και των γραμμάτων, αλλά η ζωή της είχε εμπόδια και αναποδιές.
Ηταν από φτωχή οικογένεια, ζούσε σε ένα χωριό της Θεσσαλονίκης, χωριό ήταν τότε η Νέα Χαλκηδόνα, και έπρεπε προκειμένου να συνεχίσει στο σχολείο να πηγαίνει καθημερινά στο διπλανό κεφαλοχώρι, δύσκολη και κοστοβόρα διαδικασία. Απουσία χρημάτων αλλά και φορέων που να μπορούν και να θέλουν να στηρίξουν ένα παιδί με όρεξη για διάβασμα, τα όνειρα της Σουλτάνας καταχωνιάστηκαν στο συρτάρι.
Αυτό το συρτάρι άνοιξε πριν από λίγα χρόνια. Η Σουλτάνα Παρτάλη δεν πρόδωσε τα όνειρά της, την έτρωγε όλο αυτόν τον καιρό ο καημός των σπουδών, ήθελε να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς της με τη γνώση. Είχε πείσμα και άσβεστη δίψα για μελέτη.
Παρακολούθησε μαθήματα δύο χρόνια σε γυμνάσιο της δεύτερης ευκαιρίας και στη συνέχεια πήγε στο εσπερινό ΓΕΛ Δράμας. Φέτος πήρε το απολυτήριο λυκείου με βαθμό 19,8 (άριστα) και διαγωγή «εξαιρετική». Ημερομηνία: 24 Ιουνίου 2021.
Εξήντα τέσσερα χρόνια μετά, σε ηλικία 76 ετών, η Σουλτάνα Παρτάλη κρατάει με περηφάνια το απολυτήριο λυκείου και χαμογελάει στην κάμερα. Η ιστορία της με συγκίνησε. Τα λόγια της με συγκίνησαν. «Προσευχόμουν να είμαι γερή να μπορέσω να ολοκληρώσω αυτό το έργο που ξεκίνησα. Συνέχεια είχα τα βιβλία στο τραπέζι και όταν είχα χρόνο διάβαζα. Πάντα ήθελα να πηγαίνω διαβασμένη στο σχολείο και άκουγα πολύ και τους καθηγητές μου. Δεν αισθανόμουν ότι είμαι μεγάλη και πρέπει να με σέβονται. Αισθανόμουν ότι είμαι όπως οι υπόλοιποι μαθητές. (…) Με ενθάρρυναν και τα παιδιά μου, αλλά ειδικά αν δεν ήταν ο σύζυγός μου δεν θα μπορούσα να το κάνω. Με πήγαινε και μ’ έφερνε από το σχολείο».
Φαντάστηκα τη σκηνή. Τους δυο τους να μπαίνουν στο αυτοκίνητο και να πηγαίνουν κάθε μέρα στο σχολείο. Η ιστορία της κυρίας Σουλτάνας από τη Νέα Χαλκηδόνα Θεσσαλονίκης δεν είναι το ίδιο θεαματική με αυτή του Γιάννη, δεν έχει δόξα και όλους τους προβολείς του πλανήτη πάνω της. Οπως όμως εκείνος πήγε κόντρα στη μοίρα του και έφτασε στην κορυφή του κόσμου, έτσι κι εκείνη, έκανε το δικό της μικρό θαύμα, κατέκτησε τη δική της μικρή κορυφή.
Με το ίδιο πείσμα και την ίδια επιμονή, με σκληρή δουλειά και προσήλωση, με συνέπεια και ταπεινότητα. Με αυτά τα υλικά, και με λίγη τύχη φτιάχνονται τα θαύματα, μικρά ή μεγάλα. Και είτε είναι μικρά όπως αυτό της 76χρονης κυρίας Σουλτάνας είτε μεγάλα όπως ο άθλος του υπέροχου Γιάννη, τα έχουμε ανάγκη για να μας θυμίζουν ότι, ναι, όλα μπορούν να συμβούν. Είναι οι φλογίτσες που φέγγουν στο σκοτάδι.