«Κυριακή, 26 Ιουλίου. Το “ξύπνησα” σήμερα δεν έχει θέση, γιατί δεν κοιμήθηκα καθόλου. Περάσαμε τρομερή νύχτα. Περιμένοντας, κατά τις πληροφορίες μας, επίθεση από τους Κινέζους, είμαστε όλοι σε υπερένταση». Απόσπασμα από ημερολόγιο Ελληνα έφεδρου ανθυπολοχαγού (ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του). Συνεχίζει: «Ξαφνικά, κατά τις δέκα, αλλεπάλληλες εκρήξεις οβίδων ακούστηκαν πολύ κοντά μας. Βομβαρδιζόμαστε! […] Καθόμουν στη σκηνή πλάι στον πίνακα (σ.σ. των διαβιβάσεων). Με τις πρώτες οβίδες, οι στρατιώτες έτρεξαν στα χαρακώματα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά… Δεν μπόρεσα όμως να αφήσω τον υπεύθυνο του πίνακα επικοινωνιών. Εβαλα το αλεξίσφαιρο και το κράνος κι έμεινα εκεί βοηθώντας τον και δίνοντάς του θάρρος […] Σα δοκιμασία για την απόφασή μου αυτή ένας εκκωφαντικός κρότος όλμου ακούστηκε. Είχε σκάσει έξω απ’ τη σκηνή. Εσκυψα ενστικτωδώς το κεφάλι και μια βρισιά βγήκε μέσα απ’ τα δόντια μου. Πλάι μου, ένας Αμερικάνος ασυρματιστής, ο Ντιουκ, έκανε το ίδιο. Σηκώνοντας τα κεφάλια, κοιταχτήκαμε. Δεν είχε πάθει κανείς τίποτε, είμαστε όμως και οι δυο μας σαν το πανί άσπροι…».
Στις 10 το πρωί της 27ης Ιουλίου 1953 έφτασε μέσω ασυρμάτου το σήμα: «Ανακωχή υπεγράφη σήμερον. ΣΤΟΠ». Αποστολέας ήταν ο Ελληνας Σύνδεσμος στο Γενικό Στρατηγείο Απω Ανατολής ταξίαρχος Γεώργιος Βλάσσης, ο οποίος αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στο Μουνσάν, κοντά στα σύνορα με τη Βόρειο Κορέα, όπου οι δύο πλευρές συμφώνησαν στην κατάπαυση του πυρός. Θα ίσχυε από τις δέκα το βράδυ της ίδιας ημέρας. Ειρωνεία: υπεύθυνες δηλώσεις μοιράστηκαν σε όλους τους μαχητές, στις οποίες έπρεπε να δηλώσουν ότι συμφωνούν με τους όρους της ανακωχής…
Στην πράξη, η κατάπαυση του πυρός στις δέκα το βράδυ σήμαινε ότι οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές θα μπορούσαν όλη μέρα να βομβαρδίζουν ανηλεώς η μία τις θέσεις της άλλης. Ακόμα και την 27η Ιουλίου, την τελευταία ημέρα του πολέμου, δύο Ελληνες στρατιώτες έπεσαν νεκροί, ενώ τραυματίστηκαν δύο αξιωματικοί και τέσσερις ακόμα στρατιώτες.
Ο ανώνυμος έφεδρος ανθυπολοχαγός σημειώνει: «Από τις δέκα παρά τέταρτο το βράδυ οι κανονιές άρχισαν να λιγοστεύουν, και καθώς περνούσε η ώρα όλο και γίνονταν πιο αραιές. Ωσπου κατά τις δέκα, μια απόλυτη ησυχία απλώθηκε εκεί που επί τόσα μερόνυχτα, εκεί όπου επί 3 χρόνια και 33 μέρες, εβρυχάτο το τέρας του πολέμου… Μια δυνατή συγκίνησις μας κατείχε όλους. Καταλαβαίναμε ότι ζούσαμε μια μεγάλη στιγμή της Ιστορίας. Και αισθανόμαστε υπερήφανοι που τις ζούσαμε όχι ως θεαταί αλλά σαν πρωταγωνισταί».
Την επομένη, οι Κινέζοι βγήκαν έξω από τα χαρακώματά τους και χαιρέτησαν τους μέχρι χθες θανάσιμους εχθρούς με κόκκινες σημαίες. Μερικοί Ελληνες στρατιώτες κατέβηκαν τον λόφο άοπλοι και αντάλλαξαν χειραψίες με τους Κινέζους, δίνοντάς τους τσιγάρα και μαρμελάδες.
Χθες συμπληρώθηκαν 68 χρόνια από τότε που υπογράφηκε ανακωχή στην εμπόλεμη Κορέα, στις 27 Ιουλίου του 1953.