Η στρατηγική της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν και παραμένει πως το κυπριακό πρόβλημα είναι ζήτημα «κατοχής και εισβολής» και η λύση του βρίσκεται στην εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Ετσι πορευόμαστε επί 47 χρόνια και πιθανόν έτσι θα πορευθούμε για άλλα 47. Γιατί; Για έναν απλούστατο λόγο. Γιατί αυτή είναι μια στρατηγική που κινείται στο επίπεδο των γενικών αρχών, ενώ η πολιτική ορίζεται από τον συσχετισμό των δυνάμεων και την ισχύ. Οταν απαιτείς από αυτόν που, εν τοις πράγμασι, βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση να προχωρήσει σε μια στρατηγική υποχώρηση, τότε η πολιτική σου είναι ανεδαφική και ως εκ τούτου αδιέξοδη. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο ακόμα και σήμερα λείπει ο ρεαλισμός. Δεν θέλουμε να καταλάβουμε πως το κυπριακό πρόβλημα είναι ουσιαστικά η διαχείριση μιας στρατιωτικής ήττας. Απαιτούμε από την Τουρκία να εγκαταλείψει τη στρατηγική που είχε χαράξει από το 1955 και ενώ κατέχει το 36% του νησιού. Εμείς, αν ήμασταν στη θέση της Τουρκίας, τι θα κάναμε;
Η επιμονή στο δόγμα της εφαρμογής των ψηφισμάτων του ΟΗΕ είχε βάση όσο η μνήμη της εισβολής ήταν νωπή. Στον βαθμό που άρχισαν να μπαίνουν στην κυπριακή κοινωνία γενιές που δεν βίωσαν την εισβολή, ούτε βέβαια την προγενέστερη περίοδο της ελληνοκυπριακής κυριαρχίας στη Μεγαλόνησο, αυτή η στρατηγική τείνει να γίνει ακατανόητη. Η επανένωση ενός νησιού που ποτέ δεν υπήρξε ενωμένο, παρά μόνο στα χρόνια της βρετανικής κυριαρχίας, δεν αποτελεί τον κινητοποιητικό μύθο για την πλειοψηφία των Κυπρίων, κάτι που αποτυπώθηκε και στο δημοψήφισμα του 2004. Πολύ δε περισσότερο αν αυτή η «επανένωση» συνοδευτεί και από ουσιαστικές πολιτικές και οικονομικές παραχωρήσεις προς την τουρκοκυπριακή πλευρά.
Η προχθεσινή κίνηση του Ταγίπ Ερντογάν για τα Βαρώσια θα μπορούσε να αποτελέσει μια καλή αφορμή για να επανεξετάσει η ελληνική και η ελληνοκυπριακή πλευρά την επί 47 χρόνια στρατηγική της, αν βέβαια επιθυμεί τη λύση του προβλήματος. Γιατί υπάρχει και η σχολή σκέψης που υποστηρίζει πως η καλύτερη λύση είναι η «μη λύση».
Ισως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε το δόγμα της διζωνικής – δικοινοτικής, που μόνο σε περιπέτειες θα βάλει την ίδια την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και να επεξεργαστούμε άλλες λύσεις, πιο λειτουργικές και πιο συμφέρουσες για εμάς. Απλώς χρειάζεται τόλμη.