Η απροφύλακτη ζωή τρέχει πιο γρήγορα από την ανοσία. Στα δημοφιλή κορωνοϊόπληκτα θέρετρα, μοιάζουν να έχουν ποδοπατηθεί τα γενικά αντιιικά μέτρα. Μπουλούκια νέων και παρέες φίλων γλεντούν σε ασφυκτικά στέκια, απροστάτευτα. Πριβέ πάρτι οργανώνονται σε βίλες και σκάφη, ασυγκράτητα. Τουρίστες πίνουν στις παραλίες, ατελείωτα. Μικρά Γούντστοκ στήνονται στους δρόμους των νησιών, ανεξέλεγκτα. Θαρρείς ότι μόνο από τον ζωηρό συγχρωτισμό να μπορεί να εκκινήσει η πολυπόθητη ολίσθηση στην ελευθερία, μόνο από την υπερβολή να μπορεί να προκύψει κέφι – και προκύπτει σαν πάταγος σε έναν χώρο χωρίς συντεταγμένες.
Στις αμμουδιές, όπου κατρακυλούν όλα τα τροχοφόρα, τα κουρσάκια, τα τζιπάκια, τα βανάκια, λιάζονται δίπλα δίπλα, ολόκοντα, οι ωραίοι και οι μοιραίοι, οι ήσυχοι και οι δύσθυμοι, οι ψαγμένοι και οι καλωδιωμένοι. Στις προκυμαίες παρελαύνουν κύματα. Οι μασκοφόροι, ελάχιστοι. Τυπικοί ξένοι; Τυπικοί εμβολιασμένοι; Προσεκτικοί ανεμβολίαστοι; Φορούν τη μάσκα από κεκτημένη ταχύτητα (το πιο ισχυρό όπλο κατά της αβεβαιότητας είναι η ρουτίνα), από ισχυρό αίσθημα αυτοπροστασίας ή διάθεση αντίστασης στο ρεύμα;
Η χρήση μάσκας από όλους σε δημόσιους εσωτερικούς χώρους (πλην εκκλησιών, όπου θερμοκέφαλοι αρνητές χιμούν στους ομιλούντες περί εμβολιασμού ιερείς, με τη στερεοτυπική πλέον κραυγή «Αίσχος, ντροπή σας!») είναι μια, άφθαρτη ακόμη, πολιτική που δεν διαχωρίζει. Με υγειονομικό κίνητρο (αν και δεν είναι ακόμη βέβαιο ότι οι ασυμπτωματικοί εμβολιασμένοι φορείς μεταδίδουν τον ιό), αλλά και ηθικό. Φέρουμε όλοι ευθύνη. Για πόσο; Για μερικά χρόνια, λένε οι ειδήμονες, αν δεν εμβολιαστεί η συντριπτική πλειονότητα. Ενα ακόμη επιχείρημα υπέρ του ανά κλάδους σταδιακού υποχρεωτικού εμβολιασμού.
Κατά τα άλλα, κι ενώ η «Δέλτα» καλπάζει, τα κεφάλια παραμένουν βυθισμένα στην άμμο. Σαν να έχουν συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα, αψηφώντας την. Ενα θέατρο του παραλόγου, που λίγο έως πολύ αποδεχθήκαμε, έως ότου εκπνεύσει το καλοκαίρι με ικανοποιητικές πληρότητες. Στη σκιά της αμεριμνησίας κοιμάται η ανησυχία μήπως το τέταρτο κύμα πυργώσει φέρνοντας πρώιμα lockdowns, αυγουστιάτικα λουκέτα.
Ομως αυτές είναι υπερβολικά σκοτεινές σκέψεις για τα κέντρα της εξαντλητικής ψυχαγωγίας, που μπαζώνουν κάθε ρωγμή της ύπαρξης. Εκεί δεν παρεισδύουν προμηνύματα προβλημάτων, δεν εισχωρούν προειδοποιήσεις, η σχόλη αναστέλλει άγχη, πικρούς απολογισμούς, φόβους. Δεν ενδιαφέρει αν γυρίζει η μπίλια. Η χασούρα μετατίθεται για τη «μακρινή» επομένη.