Βλέποντας τον εκλεκτό της, Αρμιν Λάσετ, πρωθυπουργό του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, να κατρακυλάει κάτω από το 20% στις δημοσκοπήσεις, η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ μπήκε, έστω απρόθυμα, στην προεκλογική αρένα, κραδαίνοντας την «κομμουνιστική απειλή».
Για την ακρίβεια, επιχείρησε να δείξει ότι ο αληθινός συνεχιστής της πολιτικής της είναι ο Λάσετ και όχι ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομικών της, Ολαφ Σολτς, γιατί ο δεύτερος δεν έχει αποκλείσει τη μετεκλογική σύμπραξη με το κόμμα της Αριστεράς (Die Linke), που περιλαμβάνει και κάποιους αμετανόητους πρώην κομμουνιστές. Η κινδυνολογία είναι παρωχημένη και αυτό διαφαίνεται και στις δημοσκοπήσεις. Η συνεργασία με το αριστερό κόμμα έχει πάψει να αποτελεί ταμπού. Ναι μεν δεν ικανοποιεί την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, αλλά οι μισοί και πλέον ψηφοφόροι καλούν τον Σολτς να μην αποκλείσει την πιθανότητα. Να την αφήσει ανοιχτή.
O Σολτς ξέρει άλλωστε ότι μετά τις εκλογές η βάση του κόμματος θα κληθεί να αποφασίσει για τις επόμενες κινήσεις του. Είναι η ίδια βάση που τον καταψήφισε πριν από δύο χρόνια ως ηγέτη στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών, θεωρώντας τον υπερβολικά «δεξιό».
Μπορεί ο Σολτς να προηγείται στις προτιμήσεις των πολιτών αυτήν τη στιγμή, έχει όμως επίγνωση ότι δεν διαθέτει απόλυτη νομιμοποίηση στους κόλπους των Σοσιαλδημοκρατών. Δεν έχει, δηλαδή, λευκή επιταγή να διαλέξει κυβερνητικό εταίρο, σε περίπτωση που κερδίσει την αναμέτρηση στις 26 Σεπτεμβρίου.
Την ίδια στιγμή, το Κόμμα της Αριστεράς (Die Linke) ξέρει ότι είναι η πρώτη του σοβαρή ευκαιρία να βρεθεί στην εξουσία. Το πρόγραμμα που παρουσίασε αυτήν την εβδομάδα το αποδεικνύει. Πολύ συγγενές με αυτό των Σοσιαλδημοκρατών στο θέμα του κατώτατου μισθού και της φορολογίας των μεγάλων εισοδημάτων, καθώς και με εκείνο των Πρασίνων στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, το Die Linke φαίνεται διατεθειμένο να βάλει νερό στο κρασί του και να μετριάσει την αντινατοϊκή ρητορική, που αποτελεί άλλωστε και προϋπόθεση για μετεκλογική συνεργασία με τους Σοσιαλδημοκράτες.
Ενας τρικομματικός συνασπισμός μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Αριστεράς είναι προς το παρόν το πιο απίθανο από όλα τα βιώσιμα σενάρια. Για πρώτη φορά, όμως, είναι μια υπαρκτή προοπτική, που προκαλεί αναχρονιστικά αντανακλαστικά στο γερμανικό πολιτικό σύστημα. Είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη, αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι πρότινος το Die Linke αντιμετωπιζόταν περίπου όπως και η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία, που παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου.