Στρατηγική διγλωσσία
Η βγαλμένη μέσα από κωμικό σκετσάκι αποκάλυψη του Αλέξη Τσίπρα πως ο Παύλος Πολάκης εμβολιάστηκε και μάλιστα τον ενημέρωσε σχετικά με μήνυμα, ήταν το τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ καλός αστυνομικός/κακός αστυνομικός που έχει στηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ πάνω στην πανδημία τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Η δήθεν ξεκάθαρη στάση του Αλέξη Τσίπρα υπέρ των εμβολιασμών και οι συνωμοσιολογικές κορώνες του Παύλου Πολάκη στα βορβορώδη social media δεν ήταν ποτέ αντιθετικά ζεύγη. Απεναντίας, ήταν ισοδύναμα κομμάτια μιας ενιαίας στρατηγικής: ο Τσίπρας θα επιδείκνυε τη θεσμικώς απαιτούμενη νηφαλιότητα, εναρμονιζόμενος με το επιστημονικό consensus, προκειμένου να κρατήσει κοντά του τα «σοβαρά κοινά», και ο Πολάκης θα έδινε τροφή στις μάζες του ανορθολογισμού με τη γνωστή, επιστημονικοφανή καταγγελτικότητα του αστοιχείωτου πτυχιούχου. Ετσι, δεν θα έμενε κανείς παραπονεμένος.
Ιδεολογικοποιημένη εγωπάθεια
Δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε αυτήν τη στάση αμφιθυμίας απέναντι στον κίνδυνο της δημόσιας υγείας. Δεν είναι ότι δεν γνώριζε ή ότι δεν καταλάβαινε. Απλώς δεν τον ένοιαζε και δεν τον νοιάζει. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, κάθε έννοια κοινωνικού αγαθού τίθεται υπό μία θεμελιακή αίρεση: εφάπτεται αυτό το αγαθό με το συμφέρον του; Το δε συμφέρον αναλύεται πάντα ως προοπτική εξουσίας. Η λοξή αυτή θεώρηση των πραγμάτων έχει ιδεολογική βάση: τίποτα δεν είναι ωφέλιμο (κοινωνικά, ανθρωπιστικά, πολιτικά, επιστημονικά) αν δεν επιδρά ευεργετικά στις βλέψεις και στα αφηγήματα της παράταξης. Το καλό είναι καλό μόνο αν είναι καλό για το κόμμα, επειδή το κόμμα αντιπροσωπεύει αξιωματικά την κοινωνία (ή αυτό που θα έπρεπε να είναι η κοινωνία). Ο ναρκισσισμός της Αριστεράς αυτού του είδους διατρέχει συνολικά την αντίληψή της για την πολιτική, η οποία είναι πάντα ανεξάρτητη των δεδομένων και καθηλωμένη στην ψευδαίσθηση μεγαλείου.
Το πρόβλημα χρονίζει
Η υπονόμευση της περυσινής καραντίνας, η συνεχής αναζήτηση αφορμών για διαδηλώσεις και φασαρίες, οι φαντασιώσεις χούντας και ο δηλητηριώδης δημόσιος λόγος εναντίον της επιστήμης και των εκπροσώπων της ήταν όπλα που χρησιμοποίησαν κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις, ποντάροντας σε καινούργια υβρίδια «αγανακτισμένων». Ο προσεταιρισμός της κοινωνικής ανωμαλίας και οι φιτιλιές σε έκρυθμες καταστάσεις δεν πρωτοεμφανίστηκαν με το εμβόλιο, γι’ αυτό και είναι λάθος να αντιμετωπίζεται το αντιεμβολιαστικό κίνημα ως πρωτόγνωρος παραλογισμός. Πριν από το εμβόλιο, υπήρξε η παραφιλολογία σχετικά με το αν αυτό θα κυκλοφορήσει όντως ή «θα μας το κρύψουν». Πριν από την παραφιλολογία, υπήρξε η αμφισβήτηση του ίδιου του ιού. Ακόμη πιο πριν υπήρξαν τα αντιμνημόνια και οι συνωμοσίες των «κακών ξένων». Η ευήθης κακόνοια έχει μακρά διαδρομή.
Χάνοντας το παιχνίδι
Ομως το κανάκεμα των αντιεμβολιαστών, όπως συντελέστηκε, μεταξύ άλλων, από τα αντιεπιστημονικά παραληρήματα του Πολάκη και από την αντίδραση του κόμματος στην αναστολή των ανεμβολίαστων υγειονομικών, δεν απέδωσε ούτε πρόκειται να αποδώσει καρπούς για τον ΣΥΡΙΖΑ. Με το που ανακοινώθηκε πως ο Πολάκης εμβολιάστηκε, οι υστερικοί ακόλουθοι που συνήθως τον λούζουν με like και κομπλιμέντα, στράφηκαν εναντίον του. Ξαφνικά ο Πολάκης έγινε «προδότης», ένα με τους διεφθαρμένους «άλλους». Οι συνωμοσιολόγοι οπαδοί τού έκλεισαν την πόρτα τους και τον άφησαν απ’ έξω. Επειδή, στην πραγματικότητα, οι αντιεμβολιαστές –όπως όλα τα σμήνη αδαών φανατισμένων– δεν ανήκουν σε κανέναν, δεν ελέγχονται και δεν χειραγωγούνται – τουλάχιστον όχι για πολύ. Δίνουν προσωρινά την εύνοιά τους σε όποιον κολακέψει την εχθροπαθή ανοησία τους, αλλά δεν αφοσιώνονται πουθενά, γιατί ο πυρήνας της ύπαρξής τους είναι η αντιδραστικότητα. Το μόνο που τους οδηγεί είναι η επόμενη εξωφρενική ιδέα.
Λάιτ πολακισμοί
Η απόφαση του ΚΙΝΑΛ να απόσχει από την ψήφιση της τροπολογίας για τις κυρώσεις εις βάρος όσων εμπλέκονται στην υπόθεση των πλαστών πιστοποιητικών εμβολιασμού ήταν μια λάιτ εκδοχή της στρατηγικής ΣΥΡΙΖΑ. Μια άτεχνη προσπάθεια να κρατήσει εντός της εμβέλειάς του τις ορδές των αρνητών της πραγματικότητας, χωρίς όμως να ταχθεί υπέρ τους ευθέως. Μερικές φορές, οι πολιτικοί έχουν την εντύπωση ότι δρουν με έξοχη αποτελεσματικότητα εν κρυπτώ, ενώ οι τακτικισμοί τους διακρίνονται από το διάστημα. Κάτι παρόμοιο είχε επιχειρήσει η Φώφη Γεννηματά και στο παρελθόν, όταν πάλι απείχε από τις ψηφοφορίες για το σύμφωνο συμβίωσης και για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, πράγμα που, ωστόσο, δεν την εμπόδισε να βρεθεί στο Pride και να παραστήσει την προοδευτική με όμορφα, ανειλικρινή λόγια.
Παρωχημένος κόσμος
Στην ελληνική πολιτική ζωή υπάρχει μια εγγενής αλλεργία στη σύγκλιση, όποιον σκοπό και αν μπορεί αυτή να εξυπηρετήσει. Πρόκειται για ένα απαρχαιωμένο είδος μάρκετινγκ που βασίζεται στο δόγμα «απαγορεύεται να συμφωνήσουμε, γιατί έτσι ίσως φανούμε αδύναμοι». Σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι αναμενόμενο· η παράταξη του Αλέξη Τσίπρα υπάρχει μόνο μέσα από την αντιδιαστολή, από τα τεχνητά χάσματα και από τους εμφυλιοπολεμικούς ρεμβασμούς. Η μικροπρέπεια του ΚΙΝΑΛ, όμως, είναι πιο απογοητευτική. Αφενός, επειδή η χώρα χρειάζεται σοβαρή Κεντροαριστερά και τη χρειάζεται άμεσα. Αφετέρου, επειδή το ΚΙΝΑΛ, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει ρίζες στην κοινωνία. Και ενεργώντας εναντίον των πολιτών από καπρίτσιο, τις προδίδει.