Συνεχίζει να διχάζει ο όρος «γυναικοκτονία»; Αν ναι, είναι μάλλον πολύ αργά για τέτοιες συζητήσεις. Μετά το τελευταίο κρούσμα στη Ρόδο, το ενδέκατο στη χώρα μας μέσα σε ένα χρόνο, τι νόημα έχει η αψιμαχία γύρω από μια ορολογία; Το πρόβλημα δεν είναι η ορολογία, αλλά το ίδιο το γεγονός. Τα γεγονότα. Οι φόνοι. Η βία. Ναι, υπάρχουν και γυναίκες που έχουν σκοτώσει (ή έχουν προσπαθήσει να σκοτώσουν) τους άνδρες τους. Συχνά με δηλητήριο, άλλοτε πιο βίαια, με τη συνδρομή του εραστή. Οι αριθμοί όμως, ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, είναι αμείλικτοι. Διότι το θέμα δεν είναι μονάχα οι φόνοι, αλλά και οι κακοποιήσεις γυναικών από τους άνδρες τους. Η μυϊκή υπεροχή δεν είναι μικρό πράγμα. Συνήθως είναι το έσχατο καταφύγιο ενός ακραία ανασφαλούς άνδρα, που δεν ενηλικιώθηκε ποτέ.
Υπάρχει όμως ένα ζήτημα που προκαλεί απορίες: Γιατί οι απανωτές γυναικοκτονίες μοιάζουν με κάτι σαν επιδημία τον τελευταίο καιρό; Η απορία είναι γνήσια και όχι ρητορική. Εχει παίξει εδώ κάποιο σκοτεινό ρόλο η πανδημία; Και κυρίως ο εγκλεισμός; Εχει διερευνηθεί καθόλου αυτό το ενδεχόμενο; Καταπιεσμένα σύνδρομα και συμπλέγματα που διογκώθηκαν τις ημέρες των επαναλαμβανόμενων εγκλεισμών απέκτησαν μετά τη λήξη τους ένα είδος καρκινικής υπερτροφίας με αποτέλεσμα ένα ξέσπασμα βίας; Ή οι δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους ήταν κάτι που συνέβαινε και παλαιότερα και για κάποιο λόγο δεν ακουγόταν τόσο όσο σήμερα;
Στις μέρες μας, με την ανάδυση μιας ειδικής ευαισθησίας πάνω στην έμφυλη βία, οι κακοποιήσεις και οι φόνοι γυναικών από άνδρες (συζύγους, συντρόφους, εραστές κ.λπ.) προσεγγίζονται με άλλη, πλέον, ματιά. Το έγκλημα αποκτά μια άλλη προσλαμβάνουσα, σα να μην είναι μία ακόμα δολοφονία ανάμεσα στις άλλες. Και όντως δεν είναι. Οι «νύχτες με τον εχθρό μου», μέσα στο σπίτι σου, με κάποιον που μπορεί να μοιράζεσαι περιουσία και, πάνω απ’ όλα, παιδιά, με κάποιον με τον οποίο υπάρχει ένα κοινό παρελθόν, είναι μια απερίγραπτα εφιαλτική συνθήκη: το συναίσθημα, ακόμα και η συνήθεια, θολώνουν την κρίση μιας ευάλωτης, τρομοκρατημένης γυναίκας.
Κάθε περίπτωση έχει τις ιδιαιτερότητές της. Αλλά υπάρχει ένα γενικό «πατρόν»: γυναίκες που πέφτουν θύματα ανδρών. Η συζήτηση εδώ υπερβαίνει λεκτικές ακροβασίες ή τυχόν ταυτίσεις με ιδεολογικά σχήματα και θεωρίες. Μιλάμε για ανθρώπους και τις ζωές τους. Οχι για φιλολόγους και ψηφοφόρους. Με αυτό κάτι πρέπει να γίνει, όχι με τις ορολογίες.
Γυναικοκτονίες
1' 50" χρόνος ανάγνωσης
