Η περίπτωση του μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά, μέσα στην τραγικότητά της, είναι ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί στους κόλπους της Εκκλησίας: η Ιερά Σύνοδος δίνει οδηγίες για τήρηση των μέτρων ασφαλείας και για εμβολιασμό, οι κατά τόπους μητροπολίτες όμως κάνουν του κεφαλιού τους.
Ο μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας βρίσκεται διασωληνωμένος στον Ευαγγελισμό κατόπιν όμως «δραματικών διαβουλεύσεων», καθώς ο ίδιος και το περιβάλλον του φέρεται ότι αρνούνταν τη διακομιδή του σε νοσοκομείο μολονότι η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί και ο κορεσμός του ήταν πολύ χαμηλός.
Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι ακόμα και οι επίσημες οδηγίες της Ιεράς Συνόδου είναι υποκριτικές: στην πραγματικότητα, η Εκκλησία, από την κεφαλή της ακόμα, είναι καχύποπτη, αν όχι εχθρική, προς τον εμβολιασμό, στην τήρηση των μέτρων ασφαλείας, ακόμα και στην ίδια την ύπαρξη του κορωνοϊού. Οσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο λένε ότι οι επίσημες οδηγίες συνάδουν με τις σχετικές συζητήσεις (βλέπε: συμβιβασμό) της Εκκλησίας με την κυβέρνηση. Εσωτερικώς, όμως, στους εκκλησιαστικούς κύκλους, λέγεται πως η γραμμή είναι τελείως διαφορετική.
Το ακούω αυτό το επιχείρημα, αλλά με επιφυλάξεις. Το γεγονός είναι ότι η επίσημη ελληνική Εκκλησία έχει εκδώσει τις σχετικές οδηγίες. Η όποια συμφωνία «κάτω από το τραπέζι» με την κυβέρνηση ίσως να συνδέεται και με την κάθετη γραμμή του Μαξίμου ότι δεν είναι δυνατόν να γίνονται έλεγχοι στις εκκλησίες. Πρόκειται για παραχώρηση αυτή εκ μέρους της κυβέρνησης; Διότι είναι όντως ακατανόητη αυτή η συνθήκη εξαίρεσης τη στιγμή που πεθαίνουν άνθρωποι και οι νέες μεταλλάξεις του ιού οδηγούν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας σε γενικό συναγερμό.
Γιατί όμως αρκετοί ορθόδοξοι ιερωμένοι και πιστοί είναι τόσο καχύποπτοι απέναντι στον ίδιο τον κορωνοϊό (ως ύπαρξη ακόμη!) και στο εμβόλιο; Αυτή είναι μεγάλη κουβέντα, που ένα σύντομο σχόλιο εφημερίδας δεν μπορεί να σηκώσει στο βάθος της ουσίας της. Πάντως, δεν είναι ακριβώς θρησκευτικό ζήτημα όσο πολιτισμικό: η δυσανεξία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας απέναντι στον λεγόμενο ορθό λόγο της Δύσης, στις πολιτικές της Δύσης, στην επιστήμη και στην τεχνολογία της. Η δυσφορία απέναντι στη θεσμική Δύση: η (δυτική) ιδέα του (απρόσωπου) κράτους έναντι της έννοιας της κοινότητας (χωριού, ενορίας, εκκλησιάσματος). Ας μην πάμε στις πιο ακραίες θέσεις (π.χ., δαιμονοποίηση του Μπιλ Γκέιτς ως στερεοτυπικού δυτικού ανθρώπου της εξουσίας) και ας περιοριστούμε σε αυτό: στο ανακλαστικό σημαντικής μερίδας της Ορθοδοξίας να βλέπει περίπου όλα τα κακά να έρχονται από την Εσπερία. Ακόμα και όταν κινδυνεύουν ζωές. Ακόμα και οι ζωές των ιερωμένων της.