Σκεφτόμουν τη νύχτα που γύριζε ο χρόνος το αγαπημένο σαλόνι στο σπίτι των φίλων. Για δεύτερη συνεχή χρονιά, το πρωτοχρονιάτικο πάρτι δεν έγινε. Τα φώτα στο σαλόνι παρέμειναν σβηστά, το ηχοσύστημα παρέμεινε και αυτό βουβό. Εκεί γιορτάζαμε με μουσικές, χορό, φαγητά εκλεκτά, με κουβεντολόι και πολλά γέλια την αλλαγή της χρονιάς από την παραμονή του 2008 και μετά. Για κάποιο λόγο η φετινή απουσία μάς στοίχισε περισσότερο. Φέτος το νιώσαμε σαν μια αληθινή απώλεια. Από εκείνα τα γλέντια (τα περισσότερα υπήρξαν αληθινά γλέντια, ξέφρενα κάποιες νύχτες, πιο ήρεμα άλλες, πάντοτε όμως είχαν κάτι ζεστό, ζωντανό – ίσως επειδή ήταν το δικό μας γλέντι) σκεφτόμουν, καθώς έβλεπα τα πυροτεχνήματα πάνω από την Αθήνα, τους ανθρώπους που χόρεψαν στις μουσικές που έβαζα και που δεν είναι μαζί μας εδώ και κάποια χρόνια. Αλλους με τους οποίους ψυχρανθήκαμε, αποξενωθήκαμε.
Γιατί μας στοίχισε τόσο αυτή η δεύτερη φορά, αλήθεια; Ισως επειδή είμαστε πολύ, μα πάρα πολύ, κουρασμένοι. Και μην αρχίσουν τώρα οι ηθικοδιδακτισμοί για τις γενιές που πέρασαν πολέμους και Κατοχή, μετεμφυλιακή ανέχεια και τα λοιπά – δεν πιάνουν αυτές οι νουθεσίες. Οταν το παρόν είναι αμείλικτο, όσο κι αν γνωρίζεις πως υπάρχουν και χειρότερα, για σένα που είσαι εδώ και τώρα, αυτό είναι πάρα πολύ άσχημο. Κι ας μην είναι το χειρότερο. Είναι άσχημο όχι απλώς επειδή «δεν γλεντήσαμε». Είναι άσχημο επειδή δεν γλεντήσαμε γιατί υπάρχουν νεκροί. Και διασωληνωμένοι – που ίσως πεθάνουν και αυτοί. Επειδή αύριο μπορεί να πάρεις κι εσύ σειρά.
Είναι άσχημο διότι παρέες και φίλοι χωρίστηκαν με έναν απροσδόκητο τρόπο: οι μεν επιμένουν να κλειστούν μέσα, οι δε δεν αντέχουν άλλο και το έχουν ρίξει έξω διότι «η Ομικρον δεν σκοτώνει» ή «Ολοι θα το κολλήσουμε». Οι μεν μιλούν με αμηχανία με τους δε. Οι μεν νιώθουν μόνοι μέσα στη δική τους υπερβολή. Οι δε βλέπουν στους μεν μονάχα την υπερβολή που μέχρι πριν από λίγο καιρό υπηρετούσαν και οι ίδιοι φανατικά. Ανθρώπινο είναι: κουράστηκαν. Δεν χωρίζονται έτσι οι φίλοι, φυσικά. Παραμένουν χώρια όμως, προσωρινά, εκεί που ο ένας έβρισκε αποκούμπι στον άλλο. Και σε αυτή τη συγκυρία η ανάγκη μας για παρηγοριά είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Δεν τίθεται θέμα. Θα ξαναγλεντήσουμε. Δεν θα είμαστε αυτοί που ήμαστε, αλλά η ζωή είναι γεμάτη μεταμορφώσεις. Αυτή η χρονιά θα είναι το τέλος της πανδημίας. Να φροντίσουμε να το ζήσουμε όλοι μαζί αυτό.