Διεταράχθη η πατριαρχική ιεραρχία της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και η σύνοδος της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, διότι το Πατριαρχείο Μόσχας εκδήλωσε την πρόθεσή του να ιδρύσει ρωσικό μετόχι προς στήριξη της ευζωίας 50.000 Ρώσων χριστιανών που διαβιούν εις την Τουρκία.
Δεν είναι βέβαια να απορεί κανείς για την αντίδραση της Μόσχας, δοθέντος ότι ο Πατριάρχης κύριος Βαρθολομαίος προχώρησε στην αναγνώριση της Αυτοκεφάλου Ουκρανικής Εκκλησίας, το 2019, ευθυγραμμιζόμενος με την αμερικανική πολιτική έναντι της Ρωσίας.
Εις την παρούσα συγκυρία, η όποια ευρύτερη σημασία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως για τη Δύση είναι διττή.
Εκκλησιαστικώς εν πρώτοις το πρωτείο που διεκδικεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εξυπηρετεί άριστα το Βατικανό. Διότι εάν η Μόσχα αναγνωριζόταν όπως μονίμως επιμένει η Ρωσία ως «η Τρίτη Ρώμη», ο διαθρησκευτικός διάλογος του Πάπα με έναν Πατριάρχη και ποίμνιο εκατομμύρια Ρώσους ορθόδοξους πιστούς, και όχι μερικές χιλιάδες ομογενών της Κωνσταντινουπόλεως, θα ήταν ακατόρθωτο εγχείρημα.
Πέραν της εκκλησιαστικής διαστάσεως, πολιτικά το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως είναι αρχαιότατος θεσμός που θεωρείται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποτραπεί η εκκλησιαστική επέκταση της Μόσχας.
Η αμερικανική πολιτική που εξύφανε η Ουάσιγκτον και εφάρμοσε ο κύριος Βαρθολομαίος αποδόθηκε στην ανάγκη περιορισμού της επιρροής του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στην περιοχή. Δεν πρόκειται βεβαίως μόνον περί αυτού, καθώς η Μόσχα ουδέποτε διέκοψε δεσμούς από την Ορθοδοξία ακόμη και κατά την εποχή της ΕΣΣΔ.
Κάπου εκεί, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80, η επίσημη εφημερίδα της κομμουνιστικής Νεολαίας «Κομσομόλσκαγια Πράβδα» δημοσίευσε άρθρο εις το οποίο εξήρε τη σημασία της καλλιέργειας των δεσμών της Μόσχας με το Αγιον Ορος και τους Αγίους Τόπους στην Παλαιστίνη. Η έκπληξη των εγγυρότερων αναλυτών των ΗΠΑ υπήρξε εντονότατη.
Σε αυτό το μεγάλο εκκλησιαστικό-πολιτικό παιχνίδι ενεπλάκησαν ο κύριος Βαρθολομαίος και ο κύριος Ιερώνυμος, και ως εκ τούτου θα έχουμε μια δύσκολη συνέχεια. Μεθ’ ημών ο Θεός.