Η εκλογή του προέδρου της Γαλλίας είναι εξαιρετικά σημαντική υπόθεση όχι μόνο για τους Γάλλους αλλά για κάθε Ευρωπαίο. Η επιλογή μεταξύ Εμανουέλ Μακρόν και Μαρίν Λεπέν είναι μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών προσεγγίσεων στα προβλήματα της χώρας και (σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό) της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο πρώτος οραματίζεται ισχυρή Γαλλία σε ισχυρή Ευρώπη, η δεύτερη θέλει ισχυρή Γαλλία σε αδύναμη Ευρώπη. Η τηλεοπτική αναμέτρηση (2 ώρες και 50 λεπτά) των δύο υποψηφίων, την Τετάρτη, τους επέτρεψε να εκθέσουν σε βάθος τις ιδέες, τα προγράμματα και τις διαφορές τους στην κρίση των ψηφοφόρων. Στον πρώτο γύρο, ο Μακρόν κέρδισε 27% και η Λεπέν 24%, οπότε το αποτέλεσμα αυτής της Κυριακής θα κριθεί απ’ όσους στήριξαν άλλους, μεταξύ αυτών τα 7,7 εκατ. (22%) που ψήφισαν τον αριστερό Ζαν-Λικ Μελανσόν.
Το «débat» διεξήχθη σε κλίμα σοβαρό και πολιτισμένο (με κάποιες αψιμαχίες). Μεταξύ των θεμάτων ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ακρίβεια, η Ε.Ε., η μετανάστευση, η πανδημία, το δάνειο που πήρε το κόμμα της Λεπέν από ρωσική τράπεζα, η φορολογία και οι συντάξεις. Αμέσως μετά, δημοσκόπηση (της ELABE) μεταξύ ατόμων που παρακολούθησαν τη συζήτηση, έδειξε ότι το 59% έκρινε τον Μακρόν «πιο πειστικό» από τη Λεπέν. Επίσης, το 61% όσων ψήφισαν Μελανσόν πείσθηκαν από τον Μακρόν.
Τη συζήτηση παρακολούθησαν 15,5 εκατ., από τους σχεδόν 49 εκατ. ψηφοφόρους. Πολλοί αναποφάσιστοι θα επηρεαστούν απ’ όσα προβάλλουν τα μέσα ενημέρωσης και απ’ όσα διαβάζουν στα κοινωνικά δίκτυα. Παρότι οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν νίκη του Μακρόν με περίπου 55%, το αποτέλεσμα θα κριθεί από το ποσοστό συμμετοχής (στον πρώτο γύρο ήταν 74%) και πώς ο κάθε ψηφοφόρος κρίνει τους υποψηφίους σε σχέση με τον εαυτόν του. Γι’ αυτό, η δημοσκόπηση της ELABE συμπεριέλαβε ερωτήσεις «προσωπικής» φύσεως, όπως «ποιος είναι πιο αλαζόνας» (50% απάντησαν «Μακρόν», 16% «Λεπέν»), ποιος με ανησυχεί περισσότερο (50% «Λεπέν», 25% «Μακρόν»). Ομως, εάν υπάρξει ανατροπή και εκλεγεί η Λεπέν, αυτό θα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε έναν άνθρωπο: στον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία-εκδότη Βενσάν Μπολορέ, του οποίου τα μέσα ενημέρωσης καθιέρωσαν τη μαχητική, ακραία δεξιά στο κέντρο του καθημερινού «débat» στη Γαλλία.