Ηταν 17 Μαΐου του 1978. Η πρώτη μου φορά στο γήπεδο. Δεν είχα κλείσει τα οκτώ όταν με πήρε ο πατέρας μου και πήγαμε να δούμε τον αγώνα Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Στην παλαιά Νέα Φιλαδέλφεια· δεν υπήρχε η Σκεπαστή.
Θυμάμαι τα τρία γκολ του Θωμά Μαύρου. Οτι η ΑΕΚ νίκησε 6-1. Θυμάμαι τον Μπάγεβιτς –έβαλε ένα ακόμα γκολ– και θυμάμαι τον Μίμη Παπαϊωάννου. «Οταν σηκώνεται για κεφαλιά», μου είχε διηγηθεί ο πατέρας μου, «μένει ακίνητος στον αέρα, λες και βαρύτητα δεν υπάρχει».
Ο Παπαϊωάννου πέθανε στα 81 του προχθές. Ηταν ήδη μύθος προτού τον δω ζωντανά στο γήπεδο. Ο πατέρας μου μιλούσε για τους μύθους των δικών του παιδικών χρόνων, όταν αγάπησε την ΑΕΚ της δεκαετίας του ’30, τον Νεγρεπόντη. Μιλούσε για τον μύθο της εφηβείας του, τον Μαρόπουλο, μιλούσε για τον μύθο της νιότης του, τον Νεστορίδη, αλλά με τον Παπαϊωάννου είχε κόλλημα. Σε μια ηλικία, μετά τα σαράντα, οπότε αρχίζει να επικρατεί η γειωτική απομάγευση, είχε χώρο μέσα του για τέτοια παραμυθιάσματα. Και ο Μίμης Παπαϊωάννου προσέφερε άφθονο υλικό. Στη δική μου ψυχή τη σκυτάλη πήρε μετά ο Μαύρος…
Στην ουσία, δεν είδα ποτέ τον Παπαϊωάννου να παίζει. Γιατί τότε μεγάλωσα με την αίσθηση του μύθου; Δεν ευθυνόταν μονάχα ο πατέρας μου· η αίσθηση υπερέβαινε τον στενό ενωσίτικο κόσμο.
Ναι, ο Παπαϊωάννου δεν είχε αποβληθεί ποτέ. Ναι, έπαιξε στην ΑΕΚ από το 1962 έως το 1979 κι έβαλε 233 γκολ. Ηταν για χρόνια ο πρώτος της σκόρερ, πρώτος στην ιστορία της Α΄ Εθνικής. Παραλίγο να γίνει μεταγραφή στη Ρεάλ. Για ένα χρόνο έκοψε την μπάλα, όταν ναυάγησε η μεταγραφή, και γύρισε την Ευρώπη τραγουδώντας με τον Καζαντζίδη. Είχε τρομερό αριστερό πόδι, οργάνωνε το παιχνίδι της ομάδας, ήταν ηγέτης. Ενας πράος φανατικός; Σπάνιο είδος.
Πόσοι μέσα στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ γνωρίζουν, κάθε φορά που η ομάδα βάζει γκολ και ακούγεται ο ύμνος, ότι τον ερμηνεύει ο Παπαϊωάννου; Οχι ότι συμπάθησα ποτέ αυτό τον ύμνο· ειδικά εκείνο τον στίχο «σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια». Αλλά αυτός είναι ο ύμνος της ομάδας και τον τραγουδάει ένας ιστορικός σκόρερ και ηγέτης της.
Ετη φωτός χωρίζουν την ΑΕΚ του 1978 από αυτή του 2023. Και έτσι πρέπει να είναι. Τα πράγματα αλλάζουν, προχωρούν. Η σημερινή ΑΕΚ έχει σχεδόν μόνον ξένους παίκτες. Κι ωστόσο, βλέποντας τον επιθετικό Αραούχο να τρέχει σαν τρελός στην άμυνα μπας και προλάβει μη συμβεί το κακό, στο 1-3 με τον Ολυμπιακό της προηγούμενης Κυριακής (δεν πρόλαβε…), διέκρινα ένα παλαιό, αχνό έστω, ίχνος από τις άπειρες παραλλαγές της παλαιάς ΑΕΚ, «όταν παίζαμε για τον κόσμο». Λίγο μετά τα πενήντα πια, εν μέσω συντριπτικής απομάγευσης γύρω τριγύρω, βρίσκω ακόμα λόγους να παραμυθιάζομαι. Ο Μίμης Παπαϊωάννου προσφέρει ακόμη άφθονο υλικό για παραμύθι.