Είναι καιρός τώρα που ακούγονται από τα σκιερά πεδία των αμφιταλαντευόμενων ορισμένες φωνές: «Δεν θα βγάλει κυβέρνηση η απλή αναλογική, ποιος ο λόγος να ψηφίσω; Θα σκεφθώ αν θα πάω στις 2 Ιουλίου». Η προεκλογική κλεψύδρα αδειάζει, όμως ακόμη δείχνουν απρόθυμοι να πάνε στο παραβάν. Είναι μόνο η επαναλαμβανόμενη πρόβλεψη της δυσκολίας σχηματισμού κυβέρνησης που καθιστά τη συμμετοχή τους στις εκλογές περιττή, την ψήφο τους χωρίς νόημα; Μάλλον όχι. Την απόφαση της αποχής συνήθως στερεώνουν πλήθος άλλες γνωστές αιτίες. Η αδιαφορία για τα κοινά. Η πολιτική αποξένωση. Η κομματική αποστασιοποίηση. Ο εγκλωβισμός σε ένα ατομοκεντρικό σύμπαν, που φαντάζει ανεπηρέαστο από εκλογικά αποτελέσματα.
Η απογοήτευση από τα κόμματα και τις φάμπρικες διαιρέσεων και διχόνοιας. Η κόπωση από τις αλληλοδιάδοχες κρίσεις που έπληξαν τις παλιές σταθερές. Η αυθορμησία της οργής. Η αίσθηση της απουσίας επιλογής. Ο φόβος του λάθους. Η ιδεολογική σύγχυση. Η παραπληροφόρηση…
Συχνά η αποχή επιλέγεται ως στάση πολιτικής διαμαρτυρίας. Ομως στην πράξη, αυτή η διαμαρτυρία δεν καταμετράται. Μόνο οι έγκυρες ψήφοι καταμετρώνται και αναδεικνύουν υποψηφίους και κόμματα. Αρα, εν τέλει δεν καταγράφεται το μέγεθος της αποδοκιμασίας. Κάποιος θα αναδειχθεί νικητής, θα πάρει τις ίδιες έδρες με λιγότερες ψήφους, μάλιστα μπορεί να πάρει και περισσότερες έδρες με λιγότερες ψήφους. Η αποχή δεν τιμωρεί, δεν επηρεάζει τη δύναμη των κομμάτων, μόνο αποκαλύπτει στρεβλώσεις, απουσία πολιτειακής παιδείας, πλήγματα στο νόημα της συμμετοχής, σημάδια ελλειμματικής δημοκρατίας.
Οταν εξασθενεί η σημασία της κοινής διαβούλευσης περί του γενικού καλού αρχίζει το δράμα της σταδιακής απορρύθμισης της κοινωνίας. Διότι, απέχω στην ουσία σημαίνει παραιτούμαι από το δικαίωμα να δίνω τη συγκατάθεσή μου στις κοινές υποθέσεις, αποφεύγω την παρέμβαση στη ροή των μεγάλων και των μικρών συμβάντων, αφήνω τους άλλους να ανταποκριθούν σε αυτή την απαίτηση και τους φανατικούς ακραίους να αναδυθούν ως υπολογίσιμη μάζα. Η υψηλή προσέλευση στις εκλογές, κομμάτι μιας ηθικής και πολιτικής παράδοσης αιώνων, παραμένει το κύριο αποδεικτικό μιας ακμάζουσας πολιτείας.
Οι περισσότεροι θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα της κάλπης την 21η Μαΐου. Ομως οι λιγότεροι, που δεν θα ανταποκριθούν, είναι εκείνοι που φανερώνουν ένα σημαντικό «κάτι» από ό,τι σοβεί στις επιφάνειες και τα βάθη της πολιτικής ζωής.