Δεν συνετρίβη μονάχα ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές. Συνετρίβη και το εσωτερικό μέτωπο που αντιμετώπιζε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εντός της Νέας Δημοκρατίας. Καραμανλικοί, παραδοσιακοί δεξιοί, ακροδεξιοί, εμμονικοί αντιμητσοτακικοί – όλοι αυτοί, τέλος πάντων, εντός του κομματικού μηχανισμού αλλά κι εκεί έξω, στον (παρα)μιντιακό μικρόκοσμο και στα τοξικά μικροσωματίδια των μέσων κοινωνικών δικτύωσης, είναι σε καθεστώς πένθους.
Δεν είναι μονάχα ο ΣΥΡΙΖΑ που μοιάζει να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου (κολλημένος στην παθητική νοσταλγία του αντιμνημονιακού 2015…), αλλά και οι αντιμητσοτακικοί παντός είδους.
Να πούμε την αλήθεια, αυτοί όλοι εκ δεξιών που θρηνούν για τον θρίαμβο Μητσοτάκη είναι αυτοί που ο πρωθυπουργός λάμβανε πολύ υπόψη ως αντιπολιτευόμενη δύναμη εντός της παράταξής του. Συχνά, μάλιστα, υπερβολικά πολύ. Τόσο που να προκαλεί τριγμούς, με επιλογές και τοποθετήσεις του, στο κεντροδεξιό, φιλελεύθερο (και σοσιαλδημοκρατικό ακόμα) πλέγμα που τον στήριξε αρχής εξαρχής της ανάδειξής του στην ηγεσία της Ν.Δ.
Υπάρχει μια δικαιολογία για τις παλινωδίες του κ. Μητσοτάκη απέναντι σε αυτό το κομμάτι που τον αντιπολιτεύεται: είναι αρχηγός ενός δεξιού, συντηρητικού κόμματος, οι βαθύτερες ρίζες του οποίου, παρά τα μεταπολιτευτικά ανοίγματα προς το Κέντρο, φτάνουν έως τη βαθιά Δεξιά της μετεμφυλιακής ΕΡΕ. Αυτό το κόμμα έχει να διαχειριστεί ο κ. Μητσοτάκης και δεν είναι εύκολο ένα τέτοιο βαρύ θωρηκτό να το κάνεις να στρίψει προς το Κέντρο κατά πως ονειρεύτηκε πολύς κόσμος που τον ψήφισε (και συνεχίζει να τον ψηφίζει).
Ομως, μετά έναν τέτοιο θρίαμβο, ο οποίος πιστώνεται στον ίδιο προσωπικά, αλλά οφείλεται και στην αυτοκτονική τάση του ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορεί να γίνει γνήσια Κεντροαριστερά αλλά να συνεχίζει να ενδίδει στον αντισυστημικό αριστερισμό, στην πολακική τοξικολογία και να παραμένει κολλημένος στις αντιμνημονιακές κορώνες, που πρώτος ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε, μετά έναν τέτοιο θρίαμβο, λοιπόν, οι ευθύνες για τον Μητσοτάκη γιγαντώνονται.
Εκκρεμεί μία ακόμα εκλογική αναμέτρηση, μα όλα δείχνουν ότι η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη θα λάβει μια στέρεη αυτοδυναμία. Για δεύτερη φορά. Ας αφήσει, λοιπόν, τους δεξιούς να θρηνούν και να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει.
Οι πολίτες αισθάνονται σαν ασήκωτο φορτίο τις κρίσεις που μαστίζουν τον πλανήτη και έχουν ανάγκη από μια σταθερή μα και με όραμα εθνική κυβέρνηση. Ο ψηφοφόρος κοίταξε αλλού όσον αφορά τις υποκλοπές, αλλά ας μην επαναπαυθεί κανένας. Π.χ., η κυβέρνηση θα είναι όντως κοντά στους συγγενείς των θυμάτων και στους επιζώντες της τραγωδίας των Τεμπών ή όλο αυτό είναι ένα (ακόμα) επικοινωνιακό τρικ; Η αλαζονεία της εξουσίας έχει μια νομοτελειακή δυναμική. Και δουλεύει σαν το σαράκι. Αυτό το απλό πράγμα μπορεί να το θυμάται η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη στη νέα τετραετία;