Ηταν εμφανές από την αρχή: το «Succession», αυτό το τραγικό παιχνίδι οικογενειακής διαδοχής, δεν θα μπορούσε να γεννήσει έναν νέο ηγεμόνα με φυσιολογικό τοκετό. Ποιος θα έπαιρνε τη θέση του γηραιού πατριάρχη Λόγκαν; Ο Κένταλ; Μέτριο ταλέντο· του είναι αδύνατο να καταστρώσει και να φέρει εις πέρας τη στοιχειωδέστερη στρατηγική. Η Σιβ; Είναι άπειρη και γελοιωδώς επιπόλαιη. Ο Ρόμαν; Αυτός είναι ένα εύθραυστο παιδάκι, που δεν ξέρει καν τι θέλει. Οι απολαυστικές δολοπλοκίες, οι κρυφές και φανερές ατζέντες, οι χοροί δισεκατομμυρίων και η αχαλίνωτη φιλοδοξία που συνιστούν την πολυβραβευμένη σειρά του HBO, πάντα υπόσχονταν κάτι μεγάλο και κάτι μικρό: μεγάλο, όσο και το λογιστικό εύρος του εταιρικού ογκόλιθου Waystar RoyCo· μικρό, όσο οι ικανότητες των διαδόχων του θρόνου. Μέχρι το τέλος, ο θεατής αναρωτιέται σε ποιον θα έδινε το χρίσμα ο Λόγκαν, κι όταν πια το τέλος έρθει, αντιλαμβάνεται ότι δεν θα το έδινε σε κανέναν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λόγκαν πέθανε αφήνοντας τον οίκο του ακατάστατο: η διαρκής αταξία δεν είναι απλώς ένδειξη μιας μάχης που μαίνεται, αλλά και μιας διαδοχής που δεν είναι γραφτό να γίνει· αν υπήρχε διάδοχος, δεν θα υπήρχε αταξία.
Τυφλοί και ασόβαροι
Παρά το βάθος των εξαιρετικά γραμμένων χαρακτήρων τους, παρά τις αποχρώσεις που δίνουν στα πρόσωπά τους οι κορυφαίες ερμηνείες των ηθοποιών, παρ’ όλες τις πολυκύμαντες περιπλοκές στις οποίες τα εισάγει η ιστορία, τα αδέλφια, καθ’ όλη τη διάρκεια των τεσσάρων κύκλων, αδυνατούν να ωριμάσουν. Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ότι αλλάζουν, χωρίς να εξελίσσονται· όλη τους η διαδρομή εκτελείται σε έναν νοερό διάδρομο γυμναστικής. Η εμμονή τους με την πατρική έγκριση, με τη διεκδίκηση της εξουσίας, αλλά και με τον αποκλεισμό των ανταγωνιστών τους, τους προκαλεί ένα είδος τυφλότητας: ο Κένταλ, η Σιβ και ο Ρόμαν νομίζουν πως πλησιάζουν τον στόχο τους, καμώνονται τους σπουδαίους, ανεβοκατεβαίνουν σε ιδιωτικά τζετ, σκαρφίζονται σχέδια αυτοϊκανοποίησης, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχουν καταλάβει ούτε τα βασικά. Παραμένουν ασόβαροι άνθρωποι, όπως επισήμανε ο πατέρας τους· προνομιούχα πλουσιόπαιδα, που η βεβαιότητά τους ότι τους αξίζει η κορυφή έχει επισκιάσει πλήρως το κόστος της: τη σκληρή δουλειά, τη συνέπεια, το ήθος. Η κορυφή είναι πλέον γι’ αυτούς αυτοσκοπός. Aν την κατακτούσαν, μάλλον θα τη βαριούνταν, γιατί το κενό τους δεν γίνεται να γεμίσει με τον τίτλο του CEO. Τα ψεγάδια τους δεν είναι ψεγάδια καριέρας, αλλά ψυχικά.
Η μεγάλη ειρωνεία
Ο καθένας διεκδικεί το καλύτερο για τον εαυτό του με τα μέσα που διαθέτει. Ο Λόγκαν είχε έφεση στο να παίρνει γενναίες αποφάσεις. Ο Τομ και ο ξάδελφος Γκρεγκ ελίσσονται υπομονετικά στους διαδρόμους της εξουσίας, ως αουτσάιντερ. Η Τζέρι είναι η επιτομή της στρατηγικής παίκτριας. Ο Κόνορ, η Γουίλα και η Μάρσια έχουν φέρει το παιχνίδι στα δικά τους μέτρα και εισπράττουν τα κέρδη που τους κάνουν ευτυχισμένους, όσο κι αν οι υπόλοιποι τα περιφρονούν. Το πρόβλημα με τον Κένταλ, τη Σιβ και τον Ρόμαν, αυτό που τους διακρίνει από τους υπόλοιπους με τόσο δραματικό τρόπο, είναι η ειρωνεία που διέπει την ύπαρξή τους· είναι ότι δεν έχουν αντιληφθεί τι είναι καλό γι’ αυτούς: περνάνε τη ζωή τους πιστεύοντας ότι η κληρονομιά τους είναι αυτό που τους άφησε ο πατέρας τους, ενώ η πραγματική κληρονομιά είναι αυτό που ο πατέρας τους δεν τους έδωσε ποτέ: η συμφιλίωση, η ειρήνευση, η οικογενειακή γαλήνη. Τα αδέλφια θα μπορούσαν να τα έχουν όλα, αρκεί να τα έβρισκαν μεταξύ τους. Αρκεί να έβαζαν στην άκρη το Εγώ που τους δίδαξε ο Λόγκαν και να αγκάλιαζαν το Εμείς που δεν γνώρισαν ποτέ. Το «Succession» έχει περιγραφεί ως αρχαιοελληνικό δράμα, ως σαιξπηρική τραγωδία, ως σάτιρα του ύστερου καπιταλισμού. Το φινάλε του έδειξε ότι είναι και κάτι άλλο: μια ελεγεία για τις χαμένες ευκαιρίες.