Φλέγμα και αίσθηση του χιούμορ είναι τα δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου, σύμφωνα με την εδραιωμένη «κοινή ευρωπαϊκή αντίληψη» – εάν υποτεθεί ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Και ως εκ τούτου, μεγάλη η απορία για όσα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή αυτής της χώρας.
Η τελευταία κρίση στο κόμμα των Τόρις προέκυψε με την εκπαραθύρωση από την πρωθυπουργία του κ. Μπόρις Τζόνσον, που ηγήθηκε και κέρδισε στο δημοψήφισμα τη μάχη εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. Επέτυχε στη συνέχεια νίκη περιφανή στις εκλογές, προσελκύοντας παραδοσιακούς ψηφοφόρους των Εργατικών, και ολοκλήρωσε τη συμφωνία του Brexit.
Αλλά όπως αποδείχθηκε εν τέλει αυτά δεν ήταν αρκετά. Το ρήγμα στους κόλπους των Συντηρητικών που προϋπήρχε από την εποχή της Μάργκαρετ Θάτσερ δεν γεφυρώθηκε ποτέ οριστικά. Και οι εσωκομματικές συγκρούσεις σε αυτό το κόμμα είναι πολύ πιο άτεγκτες. Με απίστευτη σκληρότητα επιπίπτουν επί των ηγετών τους. «Ξεκούρντισε τη χορδή αυτή και άκου τη δυσαρμονία που ακολουθεί», έγραφε αυτές τις μέρες Βρετανός συντηρητικός παραπέμποντας στον Σαίξπηρ. Και συνέχιζε. «Δεν θρήνησα όταν ο Μπόρις έφυγε. Σήμερα, όμως, βλέπω πως η δολοφονία του απελευθέρωσε τις δυνάμεις της αναρχίας.»
Δεν είναι απορίας άξιον πως όταν ο πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ απέλυσε πριν από λίγες μέρες τη «Δεξιά» υπουργό Εσωτερικών Σουέλα Μπρέβερμαν –επίσης ινδικής καταγωγής όπως και ο ίδιος– ο Μάικλ Χεζελτάιν, ακραίος «ευρωπαϊστής» που είχε μεθοδεύσει την ανατροπή της Θάτσερ, ανέκραξε με ανακούφιση: «Πήραμε πίσω το κόμμα μας». Βεβαίως, ουδέποτε το κόμμα των Συντηρητικών υπήρξε «φιλοευρωπαϊκό» στην πλειοψηφία του. Αλλά ούτε η Βρετανία θα είχε αποχωρήσει από την Ε.Ε. εάν ο Ντέβιντ Κάμερον δεν είχε προχωρήσει στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Ομως σε αυτή τη χώρα, που πρώτη εισήγαγε το αντιπροσωπευτικό σύστημα διοικήσεως στον κόσμο, πολιτικό ζήτημα μείζονος σημασίας, όπως η σταδιακή εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε έναν πολυεθνή οργανισμό, δεν θα μπορούσε να ληφθεί από μία κυβέρνηση. Επρεπε να αποφανθούν οι πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου.
Τελείως διαφορετικά τα ισχύοντα στα κράτη της ηπειρωτικής Ευρώπης, όπου ακόμη και εκεί που διενεργήθηκαν δημοψηφίσματα για θέματα όπως η υιοθέτηση κοινού ευρωπαϊκού «Συντάγματος» επαναλήφθηκαν έως ότου επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Είναι αλήθεια βεβαίως ότι η Βρετανία υπήρξε για αιώνες πεδίο σφοδροτάτων εσωτερικών συγκρούσεων, αλλά παρέμεινε απρόσβλητη στον επαναστατικό ιό που σάρωνε κατά καιρούς την ηπειρωτική Ευρώπη. Είτε επρόκειτο για τον ιό της αστικής επαναστάσεως στη Γαλλία, που διεσπάρη σε όλη την Ευρώπη. Είτε για την κομμουνιστική φρενίτιδα μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία. Και είτε, τέλος, για τον εθνικιστικό παροξυσμό που οδήγησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για έναν Βρετανό Συντηρητικό η Ε.Ε. δεν είναι τίποτε άλλο από ένα επεισόδιο της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Ενώ αντίθετα, η παρούσα κρίση στο Συντηρητικό Κόμμα είναι απλώς μία κρίσιμη εσωτερική ανατάραξη στο πλαίσιο ενός σταθερού συστήματος. Ο χρόνος θα δείξει τι πράγματι συμβαίνει.