Ο μπασκετμπολίστας Νίκος Παππάς εισήχθη στη Νομική Σχολή Αθηνών αξιοποιώντας τη διάταξη που επιτρέπει στους αθλητές με υψηλές διακρίσεις να επιλέξουν σχολή της αρεσκείας τους. Τώρα βέβαια βρίσκεται στο 30ό εξάμηνο, και εξ αυτού εκτιμάται πως έχει αμελήσει τις σπουδές του. Οι λόγοι του Ν. Παππά μπορεί να είναι προσωπικοί. Το ερώτημα είναι τι κάνει το πανεπιστήμιο για όσους καθυστερούν στις σπουδές τους. Παρακολουθεί και πώς την πορεία των φοιτητών του; Αναρωτιέται κάποιος στο ΑΕΙ για τους λόγους που δεν περνούν τα μαθήματα; Ουδείς. Σε ένα μαζικό πανεπιστήμιο, χωρίς μέριμνα για την πορεία των φοιτητών, χωρίς πρόνοια για τη μερική φοίτηση σε συνδυασμό με κανόνες που πρέπει να τηρούνται αυστηρά, καταλήγουμε σε στρεβλά φαινόμενα όπως οι «αιώνιοι» φοιτητές.
Το θέμα των «αιώνιων φοιτητών» άρχισε να συζητείται από το 2001, όταν η Αννα Διαμαντοπούλου προέβλεψε τη διαγραφή τους, σε βάθος χρόνου. Τελικά, ουδείς διεγράφη, λόγω των αντιδράσεων που έκαμψαν τις, έτσι κι αλλιώς, αδύναμες πολιτικές βουλήσεις των επόμενων υπουργών Παιδείας.
Εκτός όμως από την τυχόν επιβάρυνση που προκαλούν οι «αιώνιοι» στα ΑΕΙ, ουσιαστικότερο είναι ότι το πτυχίο για πολλές περιπτώσεις εισαχθέντων (και όχι μόνο των αθλητών) καταλήγει απλώς ένα «χαρτί-διαβατήριο» για μία θέση στο Δημόσιο, για ένα επίδομα, για μία προαγωγή. Επιστήμονες χωρίς επιστημονική γνώση, μόνο με ένα «χαρτί».
Φταίνε οι οικογένειες (το προσπερνούν πολλοί γονείς επειδή τους ενοχλεί) που πιέζουν τα παιδιά να εισαχθούν σε μία πανεπιστημιακή σχολή ακόμη και εάν δεν τους ενδιαφέρει, αλλά και τα παιδιά, που ελπίζουν ότι με ένα πτυχίο θα τα… κουτσοκαταφέρουν στη ζωή.
Μεγάλη ευθύνη έχουν τα κόμματα που με μικροπολιτική στόχευση αρνούνται να ενοχλήσουν-διαγράψουν τους «αιώνιους» φοιτητές. Τελικά κάνουν κακό και στους φοιτητές και στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Αλλά φταίνε και οι πανεπιστημιακοί που, ενώ όταν σπουδάζουν στο εξωτερικό δέχονται τους αυστηρούς κανόνες της φοίτησης των ξένων ΑΕΙ, στην Ελλάδα για το ίδιο θέμα «δεν πατούν πόδι» στους φοιτητές. Επιστήμονες και παιδαγωγοί είναι, γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, αλλά βολεύονται στα «μικρο»-κεκτημένα τους.