Η ανάμειξη σοβαρών ανθρώπων στην πολιτική όσο περνούν τα χρόνια τόσο μειώνεται απελπιστικά. Ολο και πιο δύσκολα μπορεί να πείσει κανείς κάποιον που ξεχωρίζει στη δουλειά του ή στην επιστήμη του να… μπλέξει με την πολιτική. Η τοξικότητα στον δημόσιο βίο αποθαρρύνει πολλούς που θα έκαναν «για τη δουλειά» να εμπλακούν, καθώς ξέρουν ότι την επομένη θα βλέπουν τη ζωή τους ανάποδα. Ακόμη χειρότερα, με τον τρόπο που γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση, συχνά χάνεται η ουσία και καταλήγει σε ανθρωποφαγία. Υπάρχουν εκατοντάδες συμπολίτες μας που θα ήταν εξαιρετικοί για μια θέση στο πολιτικό σύστημα, οι οποίοι όχι μόνον δεν θέλουν να πάρουν το ρίσκο της έκθεσης, αλλά λογαριάζουν –και ορθώς– ότι δεν θα είχαν καμία τύχη με τον τρόπο που τα κόμματα επιλέγουν υποψηφίους.
Για παράδειγμα στις επερχόμενες ευρωεκλογές, που κακώς υπάρχει ακόμη σταυρός προτίμησης, όλα τα κόμματα κάνουν το ίδιο λάθος. Υποδεικνύουν συχνά είτε πολιτικούς σε φάση αποστρατείας είτε διάσημους της κακιάς ώρας που όμως σαρώνουν στους σταυρούς προτίμησης. Με αυτόν τον τρόπο το πολιτικό σύστημα, αντί να ενισχύσει τις τάξεις του με νέους (όχι απαραιτήτως στην ηλικία) ικανούς ανθρώπους, καταλήγει συχνά στη διαχείριση της μετριότητας και στην αναπαραγωγή ενός φαύλου συστήματος.
Η τοξικότητα στον δημόσιο βίο αποθαρρύνει πολλούς άξιους να εμπλακούν στα κοινά.
Θεωρητικώς, μια καλύτερη λύση για την επιλογή άξιων υποψηφίων είναι η κατάρτιση λίστας από τα κόμματα ώστε να προωθούνται προσωπικότητες με ικανότητες. Ωστόσο, και αυτό απαιτεί περισσότερη δημοκρατία στα κόμματα, ώστε η επιλογή να μη γίνεται από τον εκάστοτε αρχηγό ο οποίος μπορεί να διορίζει ακόμη και τους… κηπουρούς του, όπως δυστυχώς έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές. Από αυτή τη διαδικασία να μην απαλλάξουμε εντελώς από τις ευθύνες τους και τους πολίτες, που συχνά ψηφίζουν στις εκλογές ωσάν να επρόκειτο για τηλεπαιχνίδι και μετά εγκαλούν τα κόμματα ότι δεν υποδεικνύουν αξιόλογους υποψηφίους. Αυτό δεν συμβαίνει βεβαίως μόνον στις εθνικές εκλογές ή στις ευρωεκλογές, αλλά και στις αυτοδιοικητικές, με ολέθρια αποτελέσματα όπως έχουμε διαπιστώσει πολλάκις με την εκλογή δημάρχων εντελώς ακατάλληλων.
Το κυριότερο, όμως, δεν είναι η επιλογή υποψηφίων ή ακόμη και η εκλογή τους, αλλά ότι αν δεν αλλάξει ο τρόπος που ασκείται η πολιτική, δύσκολα θα μπορεί κανείς να προσελκύσει ανθρώπους άξιους που δεν αντέχουν την τοξικότητα στον δημόσιο βίο. Σε κάθε ευκαιρία το πολιτικό μας σύστημα καταφέρνει να δυσφημεί τον εαυτό του. Χύνονται εκατέρωθεν ποτάμια δηλητηρίου για να πλήξει ο ένας τον άλλο και στο τέλος όλοι μαζί κινδυνεύουν από το ίδιο κακό. Για να καταστεί όμως ελκυστικό το αξίωμα του πολιτικού πρέπει και να πληρώνεται σωστά, ώστε ο ενδιαφερόμενος να ξέρει ότι μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς με διαφανείς πόρους. Δωρεάν ή κακοπληρωμένοι πολιτικοί μάλλον κοστίζουν ακριβά στη δημοκρατία.