Σε ιδιαίτερα καυστικό ύφος, όπως έγινε γνωστό, σχολίασε ο ρωσικός Τύπος το γεγονός ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, και ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, συζήτησαν προ ημερών στις Βρυξέλλες καθισμένοι σ’ ένα ζευγάρι λευκές πλαστικές καρέκλες… Οι Ρώσοι το θεώρησαν μεγάλη απρέπεια απέναντι στον πρόεδρό τους, ο οποίος για τις συναντήσεις του με ξένους ηγέτες ανοίγει το Κρεμλίνο.
Το ποιος ακριβώς επιμελήθηκε τη διακόσμηση του χώρου, όπου επρόκειτο να συναντηθούν οι δύο ηγέτες, έχει μικρή σημασία. Αλλωστε, τι μπορούσε να κάνει η ελληνική αντιπροσωπεία, αφού μόνο ο 8ος όροφος του κτιρίου του Συμβουλίου των υπουργών της Ε.Ε. είχε ελεγχθεί από την ασφάλεια του κ. Πούτιν και μόνο ο χώρος όπου φιλοξενείται το εστιατόριο των υπουργών δεν είχε χρησιμοποιηθεί για άλλο σκοπό; Ετσι οι συνομιλίες των δύο ηγετών έλαβαν χώρα σε μια απλή γωνιά, όπου προφανώς τοποθετήθηκε ό,τι διετίθετο… Και φυσικά με τη λογική ότι ως χώρα δεν πριμοδοτούμε τη χλιδή, την τρυφηλότητα αλλά τη λιτότητα Λακεδαίμονος…
Οφείλουμε πάντως να ομολογήσουμε πως υπήρχε μια αδιαμφισβήτητη αρμονία – οι καρέκλες ήταν πανομοιότυπες σε χρώμα και στυλ, ή σχεδόν, του κ. Σαμαρά ήταν πιο λιτή, δεν είχε μπράτσα (διότι θα μπορούσε, από απρονοησία, από βιασύνη να είναι και διαφορετικές, δεν θα μπορούσε;), βαλμένες η καθεμία με ακρίβεια μπροστά από την ελληνική και αντίστοιχα τη ρωσική σημαία, με ένα χαμηλό τραπεζάκι στη μέση του απέριττου χώρου, να τις χωρίζει με συμμετρία. Ενα περιβάλλον σπαρτιάτικο, μακριά από την ατμόσφαιρα των πλουσιοπάροχων δείπνων σε πολυτελείς αίθουσες για αρχοντομαθημένους, με μαλακά χαλιά, βαριά έπιπλα και κολοσσιαίους πολυελαίους.
Αλλά ποιος είπε ότι το πλαστικό είναι ένα υλικό με μικρό σημειολογικό βάρος; Είναι το πιο κοινό και το κατ’ εξοχήν ανθρώπινο κατασκεύασμα, κάτι περισσότερο από ουσία, η ιδέα της ατέρμονης μετατροπής προϊόντων της φύσης σε θαυμαστή χημεία, το πανταχού παρόν και εν αφθονία υλικό, που μπορεί να είναι ταυτόχρονα και μιας και πολλαπλών χρήσεων, και επιπλέον αναλλοίωτο, «αθάνατο». Ενα υλικό που δεν αποτελεί μέρος του κόσμου της επίδειξης, αλλά του κόσμου της χρήσης, μια ύλη που καταδέχεται την πεζότητα. Ο εύκολος και γρήγορος τρόπος να πολλαπλασιάζεται αντικαθιστώντας μαζικά τη φύση και αντιγράφοντας με ελάχιστο κόστος τον ανθρώπινο μόχθο αιώνων επιτρέπει στον άνθρωπο να συνειδητοποιεί τη δύναμή του.
Και ένα ακόμη καίριο πλεονέκτημα. Χωρίς την ανυποχώρητη σκληρότητα των άλλων υλικών, παραπέμπει στην ελαστικότητα που οφείλουν να έχουν… οι επαφές των πολιτικών.
Ας ελπίσουμε κάτι παρόμοιο να σκεφτεί και ο κ. Πούτιν και τα άβολα στριφογυρίσματά του πάνω στην πλαστική καρέκλα να μην ακυρώσουν την πρόθεσή του για μείωση της τιμής πώλησης του φυσικού αερίου στην Ελλάδα (20% υψηλότερη από εκείνη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες – 460 δολάρια ανά 1.000 κ.μ. όταν στη Δ. Ευρώπη η αντίστοιχη τιμή είναι 380 δολ./1.000 κ.μ.), αλλά να την τονώσουν αποφασιστικά.