Μπαίνουμε στην προεκλογική περίοδο -αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές- και η φαρέτρα των υποψηφίων γεμίζει με πλήθος «όπλα», συνήθως όχι ιδεολογικά ή προγραμματικά, αλλά κατεδαφιστικά για τον αντίπαλο. Η λαϊκή ρήση «ο θάνατός σου η ζωή μου» βρίσκει την πλήρη εφαρμογή της αυτήν τη ρευστή περίοδο κομματικής υπερκινητικότητας και κρατικής ακινησίας, ανοχής στην παρανομία και ρουσφετολογία, αναστατώσεων, οξύτατων ανταγωνισμών, διχασμού, διαφθοράς και αποκάλυψης κάθε λογής σκανδάλων, πολιτικών και οικονομικών. Οπως ο υποκλαπείς διάλογος Μπαλτάκου – Κασιδιάρη, με τις πολλαπλές παραμέτρους και τους ισχυρούς πολιτικούς μετασεισμούς. Βέβαια, το παιχνίδι της «αλήθειας» δεν παίζεται, τις ημέρες αυτές, μόνο σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας, αλλά και των «άσημων» καθημερινών προβλημάτων των πολιτών. Και συνήθως οι διαξιφισμοί εστιάζονται στο πλέον οξύ πρόβλημα.
Για παράδειγμα, είναι αυτή τη στιγμή πόσιμο ή ακατάλληλο το νερό του Δρυμού Θεσσαλονίκης; Οι υποψήφιοι δήμαρχοι ξιφουλκούν επί του θέματος, εμφανίζοντας ο καθένας τη δική του πραγματικότητα. Ομως, πόσο σωστό είναι να χρησιμοποιούν οι υποψήφιοι ως εκπορθητή της εξουσίας ένα σοβαρότατο πρόβλημα δημόσιας υγείας;
Την τελευταία δεκαετία ταλαιπωρεί την περιοχή το πρόβλημα του νερού, το οποίο παρουσιάζει αυξημένες συγκεντρώσεις νιτρικών και αρσενικού, εξαιτίας της υπερχρήσης λιπασμάτων στις καλλιέργειες. Η αντιπολίτευση κατηγορεί τον νυν δήμαρχο ότι δεν αντιμετώπισε σωστά το πρόβλημα, με συνέπεια οι κάτοικοι της περιοχής να πίνουν ακόμη νιτρικά. Ο δήμαρχος απαντά ότι το πρόβλημα, που είχε οξυνθεί το 2012, αντιμετωπίστηκε με νέες γεωτρήσεις εντός του 2013, από τις οποίες προέκυψε κατάλληλο νερό χωρίς νιτρικά. «Κάποιες από τις προϋπάρχουσες γεωτρήσεις έκλεισαν και κάποιες όχι, καθώς οι μετρήσεις τους βρίσκονται σε οριακά επίπεδα», είπε. Η αντιπολίτευση αντεπιτίθεται λέγοντας ότι η ύπαρξη νιτρικών ακόμη και σε οριακά επίπεδα είναι επικίνδυνη. Ο δήμαρχος ανταπαντά ότι οι συγκεντρώσεις είναι χαμηλές και δεν υπάρχει πρόβλημα. Η αντιπολίτευση ισχυρίζεται ότι ούτε γεωτρήσεις έγιναν ούτε φίλτρα σε κοινόχρηστες βρύσες μπήκαν. Και η διελκυστίνδα συνεχίζεται επί τεχνικών θεμάτων. Αποτέλεσμα; Ο κόσμος ζει με τον διαρκή φόβο ότι δηλητηριάζεται, την υποψία ότι αυτός που θα εκλεγεί θα δώσει τη βολικότερη γι’ αυτόν λύση και θα «κλείσει» το ζήτημα και η επόμενη σοβαρή συζήτηση θα ξαναγίνει στις… επόμενες εκλογές.
Και τίθεται το ερώτημα. Γιατί ένα χρόνιο πρόβλημα, εξαιρετικά σοβαρό, να πρέπει να θιγεί και να συζητηθεί παραμονές εκλογών; Γιατί οι προεκλογικές επισκέψεις στην ΕΥΑΘ έπρεπε να γίνουν τώρα και όχι νωρίτερα; Γιατί ο νυν δήμαρχος αποφάνθηκε, τυπικώς, περί της μη ύπαρξης προβλήματος τώρα, και όχι όταν δεχόταν ερωτήματα από τους πολίτες; Γιατί οι υποψήφιοι δεν έκαναν τον αγώνα τους ως αντιπολίτευση, αλλά χτυπούν το καμπανάκι αυτή τη στιγμή;
Είναι ευρεία η πύλη της πολιτικής εκμετάλλευσης της ανασφάλειας, του πανικού ή του πόνου.