Ο πολιτικός επιστήμων Νίκος Μαραντζίδης πλήρωσε προχθές το γεγονός πως η προσέγγισή του στην ελληνική ιστοριογραφία (και κυρίως στον Εμφύλιο) απλώς ΔΕΝ είναι αριστερόστροφη. Πλήρωσε επίσης το γεγονός πως στην αρθρογραφία του (κυρίως από τις σελίδες της κυριακάτικης «Κ») ασκεί συχνά κριτική σε αριστερές και αριστερίστικες εμμονές έτσι όπως αυτές εκφράζονται και αναπτύσσονται σε ένα αυστηρά πολιτικό-κομματικό επίπεδο αλλά και σε ένα ευρύτερα κοινωνικό, ανθρωπολογικό πεδίο. Πώς; Με έναν ξυλοδαρμό, σε καφέ της Θεσσαλονίκης, από τρεις αγνώστους. Το συμβάν είναι γνωστό: τον πλησίασαν με απειλητικές διαθέσεις, τον ρώτησαν αν αυτός είναι «ο καθηγητής που γράφει κατά της Αριστεράς», εκείνος πρότεινε να «συζητήσουν τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουν» και μετά μίλησαν οι γροθιές και οι κλωτσιές.
Σημειωτέον, ο κ. Μαραντζίδης έχει συμβάλει σημαντικά στην ιστορική έρευνα του εμφυλίου πολέμου, κυρίως σε ό,τι αφορά άγνωστες πτυχές και αποσιωπημένα στοιχεία γύρω από τον Δημοκρατικό Στρατό.
Ορισμένοι, φίλα προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλα ριζοσπαστικά αριστερά σχήματα, υποδέχθηκαν σε πρώτη φάση το συμβάν είτε με ειρωνείες (αν κρίνω τουλάχιστον από σχόλια και «ποσταρίσματα» σε μπλογκ και κοινωνικά δίκτυα στο Διαδίκτυο) είτε με μιαν απαξίωση απέναντι στον κ. Μαραντζίδη και στους «νεοφιλελέδες που θα σπεύσουν να τον υποστηρίξουν». Επισήμως ωστόσο, και αυτό πρέπει να τονιστεί, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε απερίφραστα την επίθεση, χωρίς τα γνωστά «ναι μεν αλλά».
Δεν παύει πάντως να είναι σοκαριστικό: δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, σχολιαστές που απλώς εκφράζουν δημοσίως την προσωπική τους θέση απέναντι σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα των τελευταίων ετών, και η οποία τυγχάνει να μην είναι αρεστή σε ορισμένους ακροαριστερούς και αντιεξουσιαστικούς κύκλους (ή σε άλλους, εθνικιστικούς, φασιστικούς), έχουν δεχθεί από γιαούρτια και αυγά έως και δολοφονικές γροθιές και κλωτσιές. Αυτό είναι το πιο ανατριχιαστικό κι ας το καταλάβουμε κάποτε: το πρόβλημα με τη βία και τις ακρότητες στη χώρα μας ΔΕΝ είναι μόνον η Χρυσή Αυγή. Είναι βαθύτερο, είναι ευρύτερο και, ναι, αγγίζει βαθιά μερίδα της Αριστεράς, όταν π.χ., στη Νομική Σχολή παρουσιάζεται με δόξα και τιμή δημοσίως το βιβλίο ενός αρχιτρομοκράτη και δολοφόνου.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε την ταινία «Η μύγα» (1986) του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, στην οποία ένας επιστήμονας μεταμορφώνεται, αργά και οδυνηρά, σε άνθρωπο-μύγα. Σε μια σκηνή, λέει στη γυναίκα που αγαπάει να φύγει διότι σε λίγο η μύγα θα τον έχει καταλάβει ολόκληρο και θα είναι πια επικίνδυνος. «Εχεις ακούσει περί “πολιτικής των εντόμων”;» (insect politics), τη ρωτάει, προσθέτοντας: «Τα έντομα δεν έχουν πολιτική. Είναι πολύ σκληρά. Δεν γνωρίζουν συμπόνοια, δεν γνωρίζουν συμβιβασμό. Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε το έντομο».
Ο Νίκος Μαραντζίδης, όπως και όλοι εκείνοι οι συγγραφείς, αναλυτές, δημοσιογράφοι, που έχουν δεχθεί ανάλογες επιθέσεις, ένιωσε στο πετσί του αυτό το εφιαλτικό insect politics. Οφείλουμε να μην επιτρέψουμε στο έντομο να μας καταλάβει.