Χωρίς να πολυενδιαφερόμαστε για την προϊστορία της λέξης αμόκ, την ιατρική (ψυχιατρική ειδικότερα) και τη γλωσσική (προέρχεται από μαλαισιανή γλώσσα), τη χρησιμοποιούμε συχνά για να πείσουμε τον ακροατή μας ότι του προσφέρουμε μια πλήρη εξήγηση της ακραίας συμπεριφοράς κάποιου. Στην πραγματικότητα τίποτε δεν εξηγούμε. Το «αμόκ» είναι κλισέ, δημοσιογραφικό, αλλά και αστυνομικό και νομικό. Εντυπωσιακό ίσως πλην κρυπτικό, αν όχι συσκοτιστικό. Φονική μανία. Ναι. Ή ασυγκράτητη αιματηρή βία. Αλλά τι την προκάλεσε και την κοιλοπόνεσε αδυνατεί να μας το πει μία και μόνη λέξη. Αδυνατούν να μας το πουν δεκάδες λέξεις σε πολλές περιπτώσεις. Οπως στην περίπτωση των μακελάρηδων του Ισλαμικού Κράτους, που, ακόμα κι αν πούμε ότι έχουν καταληφθεί μαζικά από αμόκ, τίποτε δεν θα έχουμε πει.
Ετσι συμβατικά όπως το εννοούμε, το αμόκ είναι κάτι θερμό. Αλλά οι δολοφονίες με τις οποίες οι τζιχαντιστές ανατροφοδοτούν καθημερινά τον παγκόσμιο αποτροπιασμό (αν υπάρχει όντως και δεν είναι και αυτός δημοσιογραφικό κλισέ), είναι ψυχρές, ψυχρότατες. Ως προς τούτο αποτελούν πιστό αντίγραφο της εξόντωσης από τους χιτλερικούς των δίποδων «κατσαρίδων» ή «ποντικιών», Εβραίων, τσιγγάνων κ.ά.: ο θρησκευτικά, εθνικά ή φυλετικά άλλος εξολοθρεύεται δίχως την παραμικρή σύσπαση του προσώπου ή της ψυχής. Είτε μαζικά, αφού πρώτα τα θύματα διαπομπευτούν, είτε κατ’ άτομο, όπως συνέβη με τον στυγνό αποκεφαλισμό των δύο Αμερικανών δημοσιογράφων.
Θα ήταν πολύ εύκολο να πούμε ότι για τη λατρεία του θανάτου, για τη φονική αναλγησία, ευθύνεται η θρησκεία, η ράτσα ή η «Ανατολή». Θρησκεία όμως που να μην τη βαραίνει αίμα αλλοπίστων δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε και φυλή ταμένη στην ειρήνη. Αν επιμείνουμε άλλωστε στην ψευτοαιτιολόγηση της απίστευτης βίας του Ισλαμικού Κράτους με βάση τα στερεότυπα για τους «απολίτιστους και προϊστορικούς Ανατολίτες», θα πρέπει να βρούμε τρόπο να χωρέσουμε στο «ερμηνευτικό» μας σχήμα τους πολυπληθείς δυτικογεννημένους και δυτικοθρεμμένους κάθε ηλικίας που σπεύδουν στο Ιράκ και στη Συρία σαν εθελοντές του «ιερού πολέμου».
Ανάμεσά τους θα βρίσκονται σίγουρα και κάποιοι που υιοθετούν τη διαστροφική ερμηνεία του Κορανίου από τους ιδρυτές του ΙSIS, που ακόμα και η Αλ Κάιντα τούς θεωρεί ακραίους. Διαστροφικές ερμηνείες έχουν υποστεί και τα Ευαγγέλια, ιδίως εκείνο το «ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν». Ο χριστιανισμός όμως έζησε τη μερική έστω αυτοκάθαρσή του και τιθάσευσε τον πολεμικό του χαρακτήρα. Ο ισλαμισμός όχι, πλην κάποιων αιρέσεων. Στα τάγματά του, δίπλα στους θρησκευτικά αφιονισμένους μάχονται πολλοί που άφησαν πίσω τους τη Δύση όχι επειδή πίστεψαν αιφνιδίως στον Αλλάχ, αλλά επειδή τα άθλια όνειρά τους ήταν γεμάτα φονικά, βιασμούς, ακρωτηριασμούς. Το Ισλαμικό Κράτος τούς δίνει την ευκαιρία να ζήσουν και τα πιο ακραία από αυτά, ιδεολογικά περιτυλιγμένα. Θεός τους ο θάνατος. Κανένας άλλος.