Η τρίχα έγινε τριχιά ώστε να συντηρηθεί ζωντανό κι αλώβητο το πολυετές σίριαλ της ελληνικής κατάρρευσης. Μόνο που αυτή τη φορά δεν καταρρέει η ελληνική οικονομία αλλά η… Ακρόπολη. Πράγματι, είχε κουράσει τους απανταχού της οικουμένης ενδιαφερόμενους η σιδηροπαγής άποψη ότι η Ελλάδα είναι μια διαλυμένη, γονατισμένη οικονομικά χώρα, χρόνιος ασθενής στο χειρουργείο των δανειστών, ένα κράτος με ανίατη οργανωτική καχεξία, σε ακατάπαυστους κλυδωνισμούς. Είχαν κουράσει οι διαπιστώσεις περί αθεράπευτης διαφθοράς, αδάμαστης φοροδιαφυγής και των δαιμόνων της ασυνέπειας, της αυθαιρεσίας, της μη παραγωγικότητας που έφερναν το μαύρο πρόβατο της Ευρωζώνης ένα βήμα πιο κοντά στην οριστική παράλυση. Χρειαζόταν κάτι άλλο που να διαλύεται, όχι άυλο, ρευστό, προσωρινό, ένα απτό προαιώνιο σύμβολο. Ετσι, η είδηση ότι η Α΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων διεξήγαγε τεχνική μελέτη για σταθεροποιητικά έργα στη νοτιοδυτική πλευρά του λόφου της Ακρόπολης έπειτα από πτώση βράχου, ήρθε «κουτί» για τους Times του Λονδίνου, που δημοσίευσαν ρεπορτάζ με τον τίτλο «η Ακρόπολη καταρρέει». Το θραύσμα σχιστόλιθου, κατά το υπουργείο Πολιτισμού, μήκους 60 εκατοστών, που αποκολλήθηκε έπειτα από σφοδρή βροχόπτωση τον περασμένο χειμώνα έγινε «ογκόλιθος που υποχώρησε από τον χώρο με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στην ελληνική πρωτεύουσα». Η εκκίνηση τεχνικής μελέτης, μικρής κλίμακας, για προληπτικά έργα μεταποιήθηκε σε μεγάλης κλίμακας κινητοποίηση μετά «τις διαπιστώσεις Ελλήνων μηχανικών ότι υπάρχει αστάθεια σε μια αρκετά ευρεία περιοχή και ότι μέρος του τεράστιου βράχου, πάνω στον οποίο δεσπόζει ο Παρθενώνας, αρχίζει να υποχωρεί».
Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα όλα είναι σαθρά, ακόμα και ο πάλαι ποτέ ακλόνητος βράχος της Ακρόπολης. Μπορεί να μοιάζει εξωπραγματικό, υπερβολικό και εντέλει ασήμαντο, άλλο ένα δείγμα «κίτρινου» ρεπορτάζ, ωστόσο στην κοινή -κυρίως βορειοευρωπαϊκή- συνείδηση ενδεχομένως κάτι μένει να συντηρεί την πεποίθηση ότι η Ελλάδα, ένα φαιδρό άστρο που δεν πειθαρχεί στους αστερισμούς, είναι συνώνυμο της «καταστροφής» – όπως δήλωσαν παλιότερα πάλι οι Times, «Υπάρχουν και χειρότερα, στην Ελλάδα!». Οτι δεν είναι ετοιμόρροπη μόνο «η καταχρεωμένη νεοελληνική κοινωνία της ανικανότητας και του τυχοδιωκτισμού», αλλά και τα υποτιθέμενα άφθαρτα απομεινάρια του ένδοξου παρελθόντος της, συγκεκριμένα η κορωνίδα τους.
Θα μπορούσε να το εκλάβει κανείς και ως ένα πειρακτικό «σχόλιο», μια κακεντρεχή πρόκληση καταδικασμένη να πέσει στο κενό. Ωστόσο ακόμη και απέναντι σε κάτι τόσο μικρό, είναι κρίσιμη η ελληνική στάση.
Ναι, είναι αλήθεια, είμαστε χωρίς ιστορικούς συμμάχους, διαρκώς αποκομμένοι και αμυνόμενοι. Αν επιβιώνουμε είναι γιατί έχουμε μάθει να αντιστεκόμαστε. Ομως είναι θλιβερό να αντιδρούμε στις όποιες βολές με μεμψιμοιρία και αυτολύπηση, από τη θέση του θύματος.
Ακόμη και οι αδύναμες, οι εξασθενημένες εποχές, μπορούν να προσφέρουν στις μέρες τους τη ζύμη της αύξησης. «Πόροι» υπάρχουν. Η διογκούμενη ανάγκη μιας συντονισμένης κίνησης, χωρίς θυμική χροιά, ενάντια σε ό,τι καταστρέφει τη γνώση και τον μόχθο. Η αφοβία. Η ψυχραιμία. Απαραίτητες για την πτήση της έμπνευσης, την ευκινησία της απαλλαγής από το όποιο στίγμα.