Αδικος αστικός μύθος ή αλήθεια, είναι ένα ερώτημα που ίσως απασχολήσει τους ιστοριογράφους της επόμενης γενιάς. Διάχυτη είναι πάντως η πίστη πως ο κ. Κώστας Καραμανλής άσκησε υποτονικά τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα, ενίοτε και δι’ αντιπροσώπων (του κ. Ρουσόπουλου π.χ.), λόγω της κάποιας νωθρότητας που του καταλόγισαν φίλοι και αντίπαλοι ή της φημολογούμενης ευκολίας του στην κόπωση. Ας θυμηθούμε ωστόσο ότι αυτός επανέφερε, τον Οκτώβριο του 2007, τον θεσμό της «πρωθυπουργικής ώρας», που είχε περιπέσει σε μαρασμό. Λίγες ώρες μάλιστα πριν από τη σχετική επιστολή του στον πρόεδρο της Βουλής Δ. Σιούφα είχε κατηγορηθεί δριμύτατα από τον κ. Βενιζέλο, που έλεγε: «Ο κ. Καραμανλής φυγομαχεί απέναντί μου στη Βουλή».
Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν τότε ο κ. Βενιζέλος. Οπως και τώρα. Τώρα όμως συγκυβερνά. Και φυσικά ουδόλως ενοχλείται από το γεγονός ότι ο πολιτικός του προϊστάμενος, εισάγοντας το δικό του μοντέλο υποτονικής άσκησης των πρωθυπουργικών καθηκόντων, περιφρονεί την «ώρα του πρωθυπουργού», που ουδέποτε την τίμησε. Ουδόλως δυσαρεστείται που ο συγκυβερνήτης του δείχνει ώρες ώρες ότι αδιαφορεί για την ίδια τη Βουλή, αφού ακόμα και σε κρισιμότατες συζητήσεις απαξιοί να πάρει τον λόγο. Απαξιοί δηλαδή να δώσει λόγο στους πολίτες και αναθέτει τη δουλειά σε υφισταμένους του. Γιατί αυτό θα έπρεπε να σημαίνει το «παίρνω τον λόγο»: ότι δίνω λόγο σε όσους περιμένουν από μένα, τον πρωθυπουργό, επίσημη, θεσμική ενημέρωση. Με τόση αρχαιολατρία εσχάτως, πώς δεν θυμήθηκαν εκεί στα ψηλά το προγονικό «λόγον διδόναι»; Ή τους φαίνεται δυσμετάφραστο;
Γενικότερα, ο κ. Σαμαράς δίνει αρκετά συχνά την εντύπωση ότι έχει υιοθετήσει ως πρωθυπουργικό στυλ το στυλ του παρατηρητή. Παράδειγμα όσα είπε στην εκδήλωση για τα σαραντάχρονα του κόμματός του: «Υπάρχουν βουλευτές και υπουργοί που αντί να στηρίζουν την εθνική προσπάθεια, εξυπηρετούν προσωπικές στρατηγικές και παίζουν προσωπικά παιχνίδια. Αντί να βοηθούν ώστε να διορθωθούν τα όποια λάθη, καμιά φορά σπεύδουν να διαφημίσουν την προσωπική τους διαφωνία». Τίποτα καινούργιο. Αυτά τα γράφουμε και τα λέμε στα ρεπορτάζ και τα σχόλιά μας εμείς οι δημοσιογράφοι. Και τα συζητούν οι «απλοί πολίτες» σε καφενεία και λαϊκές. Και στη δουλειά τους· αν έχουν.
Ο κ. Σαμαράς όμως δεν είναι δημοσιογράφος ούτε «απλός άνθρωπος». Είναι πρωθυπουργός. Αρα δεν δικαιούται τον ρόλο του ουδέτερου παρατηρητή, του καταγραφέα συμβάντων. Αν κάποιοι υπουργοί του ακολουθούν προσωπική στρατηγική, υπονομεύοντας την «εθνική προσπάθεια», όπως τους κατηγορεί, δεν φτάνει να τους καταγγέλλει σε κομματικές συνάξεις, να καταγγέλλει δηλαδή την ίδια την κυβέρνησή του. Οφείλει να τους θυμίσει αυστηρά τα καθήκοντά τους. Δεν εξαντλείται η πρωθυπουργική του υποχρέωση στο να τους στηλιτεύει δημοσίως – πλην ανωνύμως. Γι’ αυτό αρκεί ένα μονόστηλο. Αλλά τα μονόστηλα δεν πρωθυπουργούν.