Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου δεν εξέπληξε, εξαγγέλλοντας την ίδρυση «κινήματος», τρεις εβδομάδες πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών. Εξ ορισμού οι Παπανδρέου υπήρξαν οι «μοιραίοι» και οι «ανατροπείς» της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Αυτά κατά το παρελθόν. Αλλά ίσως όχι πλέον.
Ο ιδρυτής της δυναστείας, Γεώργιος Παπανδρέου, οδήγησε σε κατάρρευση το «παλαιό καθεστώς», αν και οι ευθύνες αποδόθηκαν κατ’ αποκλειστικότητα στο Στέμμα. Ο διάδοχός του Ανδρέας Παπανδρέου κατέλυσε κάθε έννοια ιεραρχίας κατά την άσκηση της εξουσίας – αν και ως προς το θέμα αυτά είχαν προηγηθεί οι πραξικοπηματίες του 1967. Τέλος, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου συνομολόγησε Μνημόνιο με την τρόικα, που ουδέποτε εφαρμόσθη πλήρως και ανετράπη τελικώς από το κατεστημένο που τον ανέδειξε στην εξουσία. Και οι τρεις -πρωτίστως βέβαια ο Ανδρέας Παπανδρέου- διεσπάθισαν με τρόπο ενίοτε εγκληματικό δημόσιο χρήμα.
Κάποιοι θα πουν ότι η Ελλάς είναι μία χώρα λωτοφάγων, που στερούνται μνήμης ιστορικής. Αλλά οι αφορισμοί έχουν περιορισμένη αξία. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου επανέρχεται, πείσμων και εκδικητικός αμφισβητών τη νέα τάξη που τείνει να διαμορφωθεί, με την κατάληψη από τον ΣΥΡΙΖΑ του πολιτικού χώρου που εστήριξε επί σαράντα χρόνια το ΠΑΣΟΚ.
Είναι σαφές ότι η ηγεσία της Δεξιάς ανήκει διαχρονικώς στην οικογένεια Καραμανλή. Οσοι ανέλαβαν την αρχηγία της ΕΡΕ στο παρελθόν ή στη συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας το αντελήφθησαν εκόντες άκοντες. Στον αντίποδα βρισκόταν η οικογένεια των Παπανδρέου. Οσοι αμφισβήτησαν τη λογική αυτή υπέστησαν και τις συνέπειες – είτε παλαιότερα επί Ενώσεως Κέντρου, είτε επί ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχει ασφαλώς και η τάξη των Κεντρώων ή των Φιλελευθέρων -μικρότερη αριθμητικώς από τις άλλες δύο- που εκπροσωπείται από την οικογένεια Μητσοτάκη και σήμερα από την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, στο πλαίσιο της Ν.Δ. Η ελληνική πολιτική σκηνή εμφάνιζε επί δεκαετίες αξιοσημείωτη σταθερότητα. Η αποδιοργάνωση επήλθε με την εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η πρωτοβουλία του κ. Παπανδρέου δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει ως κίνηση ανατροπής. Πρόκειται απλώς για αναστάτωση. Δεν «πάμε σαν άλλοτε» πλέον.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η διατάραξη του πολιτικού συστήματος είχε ως συνέπεια την αναζήτηση νέων σχημάτων και προσώπων, που θα οδηγούσαν σε μιαν ελεγχόμενη ανανέωση και στη δημιουργία νέας δυναμικής προς υπερκέραση της κρίσεως. Στο παρελθόν ο ρυθμιστικός αυτός ρόλος ανήκε στον Μονάρχη. Ο Γεώργιος Α΄ εγκατέστησε στην ελληνική πολιτική σκηνή τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο Βασιλεύς Παύλος ανέδειξε πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, και στη συνέχεια διευκόλυνε τον Γεώργιο Παπανδρέου να ανέλθει παντοδύναμος στην εξουσία στις εκλογές το 1964. Η δυνατότης αυτή εξέλιπε στα χρόνια της Μεταπολιτεύσεως. Η παρούσα κρίση απλώς διέσπασε τη Δεξιά και ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ διεκδικητή της εξουσίας. Αυτή είναι η πραγματικότης. Ας την αντιμετωπίσουμε.