«Σε μάνα του λόχου της Χρυσής Αυγής εξελίσσεται η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου», φέρεται να δήλωσε στα Παραπολιτικά 90,1 και στον κ. Νίκο Ευαγγελάτο, η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη. Αφορμή για τη δήλωση αυτή φαίνεται πως στάθηκε η άρνηση της προέδρου της Βουλής να συζητηθεί και να καταδικαστεί στη διάσκεψη των προέδρων το επεισόδιο που είχε η κ. Κανέλλη στους διαδρόμους της Βουλής με τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής κ. Λαγό.
Κατά τη βουλευτή του ΚΚΕ, η οποία, ως γνωστόν, έχει σοβαρά προηγούμενα με τους χρυσαυγίτες, στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν υπάρχει ενιαίο αντιφασιστικό και αντιναζιστικό μέτωπο, ενώ και η αναβολή της δίκης της Χρυσής Αυγής μόνο ανησυχία προκαλεί. Ως προς τις δύο τελευταίες παρατηρήσεις, έχει δίκιο η κ. Κανέλλη. Πώς όμως να σχηματιστεί ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο τη στιγμή που βουλευτές εξαπολύουν βαρύτατες κατηγορίες και χαρακτηρισμούς ο ένας στον άλλο; Δεν είναι ζήτημα καθωσπρεπισμού και ανώδυνης, γραφικής αισθητικής. Η ιστορία αυτή βέβαια πάει πολύ μακριά: ο χαρακτηρισμός του «κλέφτη», για παράδειγμα, είναι μόνον ένας από τους πολλούς που είχαν ακουστεί εντός του Κοινοβουλίου πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση και έρθει το Μνημόνιο. Από το 2008 κι έπειτα, όμως, η κατάσταση έχει ξεφύγει και με απίστευτη ευκολία κάποιος χαρακτηρίζεται «φασίστας». Το να αποκαλούμε την πρόεδρο της Βουλής «μάνα του λόχου της Χρυσής Αυγής» μόνον εναντίον μας θα γυρίσει – όπως εναντίον όλων στρέφεται η μεθοδική προπαγάνδα να παρουσιαστούν οι βουλευτές, και στην ουσία όλοι όσοι υποστηρίζουν ακόμα και ένα νέο κόμμα όπως το «Ποτάμι», ως «κρυπτοφασίστες», βαφτίζοντας την ίδια στιγμή, και όχι μόνο στην αρχή για να «χρυσωθεί το χάπι» της συγκυβέρνησης μα και τώρα, τους Ανεξάρτητους Ελληνες… κεντροδεξιό κόμμα. Αν δεν ήταν πολύ ανησυχητικά και θλιβερά όλα αυτά, θα κρατούσαμε την κοιλιά μας από τα γέλια.
Το να αποκαλείς, όμως, δημοσίως κι επισήμως έναν κομματικό σχηματισμό ή κάποιο πρόσωπο «φασίστες» ή «κρυπτοφασίστες» κ.ο.κ., τη στιγμή που εντός του Κοινοβουλίου βρίσκεται ένα μόρφωμα που προέρχεται όντως από κύκλους καθαρών νεοναζί, δεν είναι μονάχα ανήθικο και ανεύθυνο, αλλά και επικίνδυνο. Πρόκειται για μια ισοπεδωτική εξίσωση, από την οποία, όσοι υποστηρίζουμε ακόμη με θέρμη την κοινοβουλευτική δημοκρατία, μόνο χαμένοι θα βγούμε.