Ακόμα και η «δημιουργική ασάφεια» έχει τα όριά της. Δεν μπορεί να αντιγράφει την αέναη διαστολή του σύμπαντος, επειδή οφείλει να υπακούει όχι στους νόμους της φυσικής πια αλλά της πολιτικής και της ηθικής. Είτε δεχτούμε είτε όχι την υπόθεση ότι την ασάφεια της ελληνικής πλευράς στις διαπραγματεύσεις την επιβάλλει έως ένα βαθμό η ασάφεια στο μέτωπο των πιστωτών (όπου ΔΝΤ και Ευρωπαίοι εναλλάσσονται στον ρόλο του ήπιου και του άτεγκτου, του ανοιχτόμυαλου και του εμμονικού), και πάλι, δεν νοείται η αναβάθμισή της από τακτική σε στρατηγική· η αναγωγή της από μέθοδο σε στόχο.
Η ανακοίνωση από τον κ. Βαρουφάκη της φορολόγησης των τραπεζικών συναλλαγών και η αναίρεσή της μέσα σε λίγες ώρες δεν αναίρεσε και την οικονομική και πολιτική ζημιά που ήδη είχε γίνει. Γιατί και η αυτοδιάψευση έχει το κόστος της, πολύ περισσότερο όταν δεν γίνεται για πρώτη φορά. Αν ο -οποιοσδήποτε- αυτοαναιρούμενος και αυτοδιαψευδόμενος αποδεχθεί δημόσια το σφάλμα του ή τη σπουδή του ντόμπρα και σταράτα, με θαρραλέα ειλικρίνεια, σίγουρα έχει να ελπίζει ότι οι εξηγήσεις του θα γίνουν ακουστές και ίσως ο «αυτοσχεδιασμός» του κριθεί συγχωρητέος. Αν όμως επιμείνει στο λάθος του επιχειρώντας να καταστήσει υπεύθυνους όλους τους υπόλοιπους («με παρανόησαν… με παρερμήνευσαν… με διαστρέβλωσαν»), τότε εκτίθεται στα μάτια των άλλων όχι μόνο ως πολιτικός που σπεύδει να μιλήσει πριν βουτήξει τη γλώσσα του στην εγκεφαλική του ουσία, αλλά και ως άνθρωπος που τον λυγίζει το βάρος της ευθύνης και της αλήθειας. Γι’ αυτό και προτιμά να μην το αναλάβει.
Καμιά αντίρρηση ότι ο κ. Βαρουφάκης έχει πέσει κάμποσες φορές θύμα παρερμηνειών (τυχαίων ή σκόπιμων) και διαστρεβλώσεων. Εχει πέσει επίσης θύμα διαδόσεων που, είτε αυθορμήτως έμπαιναν στη μιντιακή αγορά είτε εκπέμπονταν από ένα ή πολλά κέντρα, έναν στόχο είχαν: να αποκαθηλώσουν τον ίδιο (μετά την ταχύρρυθμη αποθέωσή του), για να εξασθενίσουν την ελληνική πλευρά. Για παράδειγμα, για πολλές ημέρες ήμασταν απολύτως βέβαιοι (αφού έτσι επέμεναν όλα τα μίντια, ξένα και ελληνικά) ότι στη Ρίγα οι συνάδελφοί του τον είχαν καταχερίσει, αποκαλώντας τον τζογαδόρο, αδιάβαστο, καταστροφέα του χρόνου των άλλων και των νεύρων τους κ.λπ. Οταν η συγκεκριμένη εις βάρος του ύπουλη φημολογία διαψεύστηκε (όχι από τον ίδιον αλλά από τρίτους, δημοσιογράφους και πολιτικούς), ήταν πια αργά. Και όχι μόνο επειδή οι διαψεύσεις γράφτηκαν (αν γράφτηκαν) με δεκαράκια σε μέσα σελίδα, ενώ για να παρουσιαστούν οι διαδόσεις σαν εξακριβωμένα συμβάντα είχαν χρησιμοποιηθεί τα γιγάντια γράμματα των πρωτοσέλιδων τίτλων.
Δίπλα σ’ αυτό το ψευδογεγονός όμως υπάρχουν άλλα, αυθεντικά, με τον υπουργό όμηρο των αντιφάσεών του. Για να μην πω έρμαιο της ευφορίας που του προκαλεί η δημόσια ρητορεία. Το ότι το ίδιο συμβαίνει με αρκετούς ακόμα δεν είναι άλλοθι για κάποιον που θέλει να ξεχωρίζει στα πάντα.