Ανατάραξε ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, και η κυβέρνησή του, το ευρωπαϊκό σύστημα –και όχι μόνον. Δεν είναι δυνατόν να κρίνουμε, ασφαλώς, το αποτέλεσμα της τετραμήνου διαπραγματεύσεως, πριν γνωστοποιηθεί το περιεχόμενο της συμφωνίας, εάν τελικώς συνομολογηθεί, «σε λίγες μέρες ή ώρες», όπως προέβλεψε ο πρόεδρος της Γαλλίας κ. Φρανσουά Ολάντ, πριν από τη χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της Επιτροπής, κ. Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ.
Το βέβαιο είναι ότι δεν θα πρόκειται περί του τέλους ή, πολύ περισσότερο, περί λυτρώσεως, αλλά περί επανενάρξεως μιας διαδικασίας, που είχε διακοπεί από τον περασμένο Αύγουστο, οπότε ανεστάλη η χρηματοδότηση της Ελλάδος λόγω της μη ολοκληρώσεως του προγράμματος.
Εχει παρέλθει μία πενταετία από την εποχή που διαδοχικές κυβερνήσεις τροφοδοτούσαν την κοινή γνώμη με ελπίδες περί εξόδου από την κρίση, κατά τακτά διαστήματα. Οι Ελληνες πολίτες συμμερίσθηκαν την αισιοδοξία των εκάστοτε κρατούντων, έως ότου το ΠΑΣΟΚ εξαερώθηκε στην κυριολεξία και η Νέα Δημοκρατία υπέστη ήττα σοβαρότατη στις τελευταίες εκλογές.
Στους επόμενους μήνες θα κριθεί η βιωσιμότητα των ελπίδων που θα καλλιεργήσει η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα με κάθε τρόπο, εάν τελικώς συνομολογηθεί η συμφωνία. Σε κάθε περίπτωση, η αίσθηση ρευστότητος θα διαιωνίζεται –με ένταση κυμαινόμενη κατά περίπτωση και η πολιτική τάξη στην Ελλάδα θα παραμένει ασταθής.
Αυτή είναι η συνέπεια αφρόνου διαχειρίσεως της προσχωρήσεως της χώρας στις Ευρωπαϊκές Οικονομικές Κοινότητες, στη Ζώνη του Ευρώ, και της βιαίας «προσαρμογής» κατά την τελευταία πενταετία. Εν ολίγοις, η Ελλάς ήταν ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τις υποχρεώσεις που ανεδέχθησαν κατά καιρούς οι διάφοροι ηγέτες μας. Εάν υποτεθεί ότι το έθνος καταλαμβανόταν από μία κρίση ειλικρινείας, θα ομολογούσε ότι «στα ψέματα παίζαμε», και θα ευχόταν την άμεση επιστροφή σε έναν παράδεισο απολεσθέντα που ουδέποτε, όμως, υπήρξε. Επειδή, παρά ταύτα, η κοινωνία έχει καταπονηθεί επί σειρά ετών και επειδή η διαρκής αναστάτωση τείνει να δημιουργήσει μια γενικότερη αποστροφή προς το πολιτικό σύστημα, οι Ελληνες πολίτες θα αντιμετωπίσουν θετικά μια κάποια συμφωνία, παρά τις επί μέρους ενστάσεις. Διότι δεν είμαστε λαός επαναστατικός, όπως φαντασιώνονται ορισμένοι, καθώς το κύριο χαρακτηριστικό του έθνους των Ελλήνων είναι η προσαρμοστικότητα, με εξάρσεις ανυπακοής, βραχείας διαρκείας…
Διατυπώνονται διαμαρτυρίες από ορισμένους –λελογισμένες ίσως– ότι οι διαπραγματεύσεις διαρκούν υπέρ το δέον. Ομως, ο χρόνος των συνομιλιών δεν καθορίζεται από «τεχνοκρατικές παραμέτρους» ή την «πραγματικότητα», αλλά από τον «πολιτικό χρόνο», που οι εμπλεκόμενοι ηγέτες κρίνουν ότι είναι αναγκαίος. Με άλλα λόγια, από τον κ. Αλέξη Τσίπρα και από τη Γερμανίδα καγκελάριο κ. Αγκελα Μέρκελ, που απέδειξε ότι διαχειρίσθηκε με δεξιότητα την παράμετρο του «πολιτικού χρόνου», παρά το γεγονός ότι συχνά κατηγορήθηκε για βραδύτητα στη λήψη αποφάσεων σχετικώς με την Ελλάδα.