Η είδηση έφτασε, αλλά και επιβεβαιώθηκε από το εξωτερικό (από το εσωτερικό ουδείς είχε τη διάθεση να ντελαλήσει το συμβάν) ότι η Ελλάδα τελικώς κατέφυγε στην «επιλογή της Ζάμπια»· πριν από 30 χρόνια η αφρικανική χώρα είχε ζητήσει από το ΔΝΤ την «ομαδοποίηση» των οφειλόμενων δόσεων για το τέλος του μήνα καταβολής τους. Στις 30 Ιουνίου, λοιπόν, η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει συνολικά 1,560 δισ. ευρώ στο ΔΝΤ, ένα ιλιγγιώδες ποσό για την ταμειακή μας κατάσταση, όμως οι Ελληνες πολίτες το διασκέδασαν με την ψυχή τους προσθέτοντας στο μακρύ «κομπολόι» των χιουμοριστικών σχολίων στο Διαδίκτυο τη δική τους ατάκα («Οχι Δανία του Νότου, αλλά Ζάμπια του Βορρά», «Η Ζάμπια τι ΦΠΑ έχει;», «Σκέψου να πάει κάτι στραβά στη Ζάμπια. Ελλάδα γίναμε, θα λένε»…).
Ξένοι αξιωματούχοι χαρακτήρισαν αρνητική εξέλιξη τη συγκέντρωση των τεσσάρων δόσεων του Ιουνίου σε μία, μιλώντας για απόφαση πολιτικής και όχι οικονομικής φύσεως, την οποία απέδωσαν στις εσωκομματικές πιέσεις να μην πληρωθεί η δόση, ως αντίδραση στους όρους των δανειστών, και για τον κίνδυνο «μιας άσκοπης κλιμάκωσης ατυχών συμβάντων». Ομως, στη χώρα μας εκείνο που περισσότερο θορύβησε, πλήγωσε, εκείνο που λιγόστεψε το πικρό και πεπιεσμένο μας σύμπαν, δεν ήταν αυτό καθαυτό το γεγονός, οι μειούμενες πιθανότητες να αποφευχθεί μια χρεοκοπία, αλλά η εξομοίωσή μας με τη Ζάμπια. Δεν σκεφτήκαμε τόσο ότι μπορεί η κρίση «να μπήκε σε μια νέα επικίνδυνη φάση» και να επιβεβαιωθεί το κακό σενάριο –πιστωτικό γεγονός, έλεγχοι κίνησης κεφαλαίων, τερματισμός εισαγωγών, ελλείψεις σε βασικά αγαθά, καταστροφή χιλιάδων θέσεων εργασίας– όσο μας συγκλόνισε η πιθανότητα το όνομα της Ελλάδας να προστεθεί δίπλα σε εκείνα χωρών όπως το Σουδάν, η Σομαλία, η Ζιμπάμπουε, η Καμπότζη, η Ονδούρα, το Κονγκό, ο Παναμάς, το Περού, το Βιετνάμ… Εξ ου και το τόσο πληθωρικό πνεύμα – τα ομαδικά ξεσπάσματα ιλαρότητας αποτελούν συνήθη αντίδραση στο σοκ, εν προκειμένω στην αιφνίδια πτώση μας στον πάτο της υφηλίου.
Κάποιοι λένε πως «αν το όνομά μας ανακατευτεί με τα αφρικανικά πίτουρα, θα το φάνε οι διεθνείς κότες». Παρόλο που η πείρα και η λογική λένε ότι οι άνθρωποι τρώνε τις κότες και όχι οι κότες τους ανθρώπους, η ανησυχία πως μπορεί να συμβεί και το αντίθετο διαχέεται ραγδαία, διότι δεν έχει απομείνει πια και πολύ από το εθνικό κουράγιο έτσι όπως είμαστε συνεχώς εγκατεστημένοι στη σκοτεινή πλευρά της πανσελήνου, έτσι όπως ο χρόνος δείχνει πολύ μακρύς, ανίκανος να μας αποκαλύψει ένα τέρμα. Το «όνομα» έχει αποφασιστική σημασία, επειδή σε ακολουθεί στο διηνεκές, σιδηροπαγές, πέρα από κάθε δυνατότητα να το κατεδαφίσεις. Αν το όνομα σε σπρώχνει με το ζόρι στα υπόγεια και στις αποθήκες, τότε είσαι καταδικασμένος οριστικά και αμετάκλητα. Το να σου «βγει το μάτι» είναι από τις ελάχιστες ζημιές σε σύγκριση με εκείνη που σου γίνεται από την περιρρέουσα εφεξής καχυποψία για τη χώρα σου, από την πάγια απαξίωση.
Τα νέα είναι ωμά και ασύμμετρα, δύσκολο να ξεχαστείς μέσα σε μια κατάσταση αμφίστομη με φαρμακερά και τα δυο της άκρα. Ομως, είναι λυτρωτικό να γίνει ένα βήμα. Οποιος δεν μπορεί να πάρει θέση, επειδή όλες οι πλευρές έχουν και δίκιο και άδικο, επειδή τα πάντα είναι δικαιωμένα και συνάμα παράλογα, καταστρέφει τα όρια όλων των δρόμων, εξασφαλίζει τη φθορά, τον πυθμένα.