Να εκπλήξει -τι άλλο- ήθελε με την αρνητική του ψήφο στην προχθεσινή ψηφοφορία της Βουλής ο κ. Βαρουφάκης, σχεδόν αμέσως μετά τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα που επιδαψίλευσε στον κ. Τσίπρα. Αλλά δεν εξέπληξε κανέναν (ίσως μόνο τον εαυτό του, αλλά αυτό είναι προσωπική του υπόθεση). Γιατί το «όχι» του ήταν συνεπές. Συνεπέστατο. Συνεπές στην ασυνέπεια του ανδρός, τα πανηγυρικά αποκαλυπτήρια της οποίας τα ζούμε και τα υφιστάμεθα ένα εξάμηνο τώρα. Ο δημόσιος βίος του πρώην υπουργού Οικονομικών, ο μόνος που ενδιαφέρει (παρότι ο ίδιος πολιτεύεται σχεδόν εξαρχής εμπλέκοντας τα ιδιωτικά του στα δημόσιά του), είναι μια αλληλουχία ανακολουθιών, αυτοδιαψεύσεων και αυτοακυρούμενων ευφυολογημάτων.
Ο κ. Βαρουφάκης δεν είναι μόνο ο θεωρητικός της «δημιουργικής ασάφειας», εξαιτίας της οποίας βρεθήκαμε ακόμα πιο κοντά στον γκρεμό. Είναι ο πρακτικός της. Η σιγουριά της βεντέτας που τον διακρίνει, η σιγουριά του Εκλεκτού, που μας κάνει τη χάρη να ασχολείται με τα ασήμαντα δικά μας, χρειάζεται καθημερινή τροφοδοσία από τίτλους και πρωτοσέλιδα αφιερωμένα στα έργα του, ή μάλλον στα λόγια του. Η αγωνία του είναι αν τα λόγια του παράγουν τίτλους, αν δηλαδή προκαλούν επαρκώς ώστε να συζητηθούν και να αναπαραχθούν, ει δυνατόν οικουμενικώς. Το αν παράγουν και πολιτική, και μάλιστα αρνητική πολιτική για τα λαϊκά συμφέροντα, δεν φαίνεται να συγκαταλέγεται στα ενδιαφέροντά του. Αν συγκαταλεγόταν, θα ψήφιζε «ναι» προχθές. Εστω σαν μια μορφή της συγγνώμης που οφείλει. Κι αν όχι από τον λαό ή όσους τού δάνεισαν ισχύ με τον σταυρό τους στις εκλογές, τουλάχιστον από τον πρωθυπουργό, που του πρόσφερε τη δυνατότητα να υπουργεύσει. Δηλαδή να μετατρέψει τον ναρκισσισμό του σε εθνική στρατηγική και σε κυβερνητική οικονομική πολιτική.
Προφανώς και δεν ευθύνεται μόνο ο κ. Βαρουφάκης για το αβάσταχτο βάρος του τρίτου μνημονίου που φορτωθήκαμε εκβιασμένοι. Δεν ήταν μονομελής η διαπραγματευτική ομάδα. Και δεν δρούσε ερήμην του πρωθυπουργού, οι ευθύνες του οποίου απορρέουν και από την επιλογή του κ. Βαρουφάκη ως υπουργού και από την αποδοχή της δημιουργικής ασάφειας ως διαπραγματευτικής μεθόδου. Μερίδιο ευθύνης, όχι μικρό, έχουν και όσοι, αριστεροί και αριστερότεροι, δίχως να διαθέτουν ένα στοιχειωδώς επεξεργασμένο σχέδιο, παρουσίαζαν σαν βεβαιότητα τις υποθέσεις ή τις ελπίδες τους πως υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι («η χώρα έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις» είπε, λ.χ., και προχθές ο κ. Λαφαζάνης, χωρίς όμως να προσδιορίσει καμία). Αμοιροι ευθυνών δεν είναι ούτε όσοι επέμεναν να ψηφιστεί «πάση θυσία» οποιαδήποτε συμφωνία. Με το απαιτητικό τους «εδώ και τώρα ναι σε όλα» άνοιγαν την όρεξη των πιστωτών να προσθέτουν νέα μέτρα, αφού έβλεπαν ότι ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος θα τα υπερψηφίσει όποια κι αν είναι. Πάλι καλά να λέμε που οι πιστωτές μας είναι και εταίροι μας, φίλοι καλοί και ανιδιοτελείς…